نشست آسيب‌شناسي سينماي كودك شامگاه گذشته (17 مهر)در حاشيه جشنواره فيلم كودك همدان با حضور مسعود كرامتي (كارگردان و بازيگر)، ناصر هاشم زاده (فيلمنامه‌نويس)، مصطفي جمشيدي(فيلمنامه‌نويس) و حميد جمدر (كارشناس فرهنگي) در سينما كانون همدان برگزار شد. به گزارش خبرنگار بخش سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در ابتداي اين نشست مسعود كرامتي بازيگر، نويسنده و كارگردان سينماي كودك به بحث موضوع در سينماي كودك پرداخت و عنوان كرد: به طور كلي بايد تفاوت‌هايي ميان فيلمنامه كودك و بزرگسال قائل شويم، زماني كه فيلمي مربوط به كودكان و نوجوانان است قصه و مضمون آن هم بايد متعلق به دنياي اين قشر و مسائل زندگي آنها باشد. وي با تاكيد مجدد در انتخاب موضوع براي ساخت فيلم كودك اظهار كرد: من تفاوتي در معناي سينماي كودك و براي كودك نمي‌بينم و خيلي اين دوگونه را درك نمي‌كنم چرا كه از نظر من اين دو گونه تفاوت خاصي با هم ندارند و حتي به اعتقاد من خيلي از فيلم‌هايي كه به اسم كودك ساخته مي‌شوند توهيني به سينما هستند؛ چرا كه فاقد معنا و مفهوم محسوب مي‌شود. كارگردان «پاتال و آرزوهاي كوچك» در ادامه صحبتهاي خود دنياي كودكان را دنيايي معصومانه خواند و گفت: به اعتقاد من معصوميت مختص دنياي كودكان است و نه بزرگسالان. من بر اين باورم كه بزرگترها به مرور زمان به برخي رذالت‌ها مبتلا مي‌شوند كه اين مورد به دنياي كودكان هيچ ارتباطي ندارد و كودك با معصوميتي كه دارد مسائل روزمره زندگي خود را حل مي‌كند. وي ادامه داد: از ديدگاه من فيلم كوتاه بايد صداقت و معصوميت داشته باشد و از همه مهمتر خود بچه‌ها را مورد سوء استفاده قرار ندهد. بازيگر «نخودي» در بخش ديگري از صحبتهاي خود اظهار كرد: آنچه من از معصوميت مي‌گويم دنيايي است كه پليدي وارد آن نشده است امروزه يكي از مشكلات ما نوع فيلمنامه‌هاي سينماي كودك است چرا كه در اين فيلمنامه‌ها كودكان ما ديگر دنيايي ندارند و از همان كودكي وارد موضوعات و دنياي بزرگسالان مي‌شوند كه اين مساله يك معضل است كه به واسطه ما ايجاد شده است و در واقع ما اجازه نداده‌ايم كه كودكان از دوره كودكي خود استفاده كنند. اگر مي‌بينيم كه كودكي حرفهاي بزرگانه مي‌زند اين به آن دليل است كه ما او را وارد چنين دنيايي كرده و نگذاشته‌ايم او از كودكي خودش لذت ببرد. در بخش ديگري از اين نشست ناصر هاشم زاده فيلمنامه‌نويس سينما در قالب صحبتي كوتاه عنوان كرد: براي رسيدن به تعريفي جامع از مشكلات سينماي كودك سختي‌هاي متعددي وجود دارد اما در اين ميان يك نكته واضح است و آن اين كه ما بزرگترها يقينا از دوران كودكي فاصله گرفته‌ايم و اكنون به دليل اين فاصله زماني كه مي‌خواهيم فيلم كودك بسازيم يا فيلمنامه كودك بنويسيم بايد مجددا به آن دنيا بازگرديم. وي ادامه داد: به هر حال كار هنرمند كشف است، اما اين كشفيات زماني رخ مي‌دهند كه ما اهل تماشا باشيم. در واقع اگر هنرمند تماشا نكند قدرت كشف هم نخواهد داشت. به نظر من اگر دنياي سينما بخواهد به موضوعي خاص نزديك شود بايد وارد دنياي آن شود و آن را به خوبي نظاره كند تا بتواند به طور مطلوب آن مساله را بيان كند. اين فيلمنامه‌نويس افزود: اگر دنياي كودك به درستي تماشا شود هنرمند روايت مناسبي از آن خواهد داشت چرا كه به درستي به آن حوزه ورود كرده. لذا به اعتقاد من دنياي هنر دنياي تصوير و تماشا محسوب مي‌شود. هاشم‌زاده در پايان صحبت‌هاي خود گفت: ما بايد ببينيم كه چه سهمي از زندگاني سينمايي‌مان را به كودكان اختصاص داده‌ايم. به گزارش ايسنا، در بخش ديگري از اين نشست مصطفي جمشيدي، نويسنده فيلمنامه هم به صحبتي كوتاه پرداخته و عنوان كرد: ما بايد در فيلم‌هاي خود مشكلات كودكان را مورد حل و فصل قرار دهيم و اين مساله نيازمند درك درست از كودكان باشيم. جمشيدي در ادامه با تاكيد بر تفاوت دنياي كودكان و بزرگسالان اظهار كرد: ما در اكثر فيلمهايي كه متعلق به سينماي كودك محسوب مي‌شود تفاوتي ميان شخصيت كودك و بزرگسال نمي‌بينيم و همين موضوع نشان دهنده درك نشدن تفاوت‌هاي دنياي كودك و بزرگسال است. حميد جمدر، كارشناس فرهنگي هم در اين نشست به ذكر صحبت‌هايي كوتاه پرداخت و گفت: فكر مي‌كنم عدم هماهنگي كه موجب شده مرزي ميان دنياي كودك و بزرگسال وجود نداشته باشد به نوع داستان‌ها و فيلمنامه‌هاي ما برمي‌گردد. اگر وجه تمايز اصلي ميان دنياي كودك و بزرگسال مشخص نگردد فيلمهاي ما قطعا با مشكل مواجه مي‌شوند و به همين دليل لازم است حد و مرز دنياي كودكان مشخص باشد. انتهاي پيام