يك استاد رشته‌ي تاريخ درباره‌ي بحث‌هاي مطرح‌شده مبني بر وجود جسد كوروش زير آرامگاه او در پاسارگاد معتقد است: در دوره‌ي هخامنشي دفن كردن اجساد در كف ساختمان‌ها معمول نبوده است. علي‌اصغر ميرزايي‌مهر در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ميراث فرهنگي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، با اشاره به كتاب «علي سامي» با موضوع پاسارگاد و آرامگاه كوروش، بيان كرد: وقتي در دهه‌ي 30، او آرامگاه را مرمت و براي خارج‌ كردن ريشه‌هاي درخت انجيري كه روي سقف شيب‌دار آرامگاه روييده بود، اقدام مي‌كرد، با جابه‌جايي سنگ‌ها متوجه شد كه مقبره‌ي اصلي در سقف بناي آرامگاه قرار دارد، نه در كف آن. او ادامه داد: البته مرحوم سامي فقط موقعيت مكاني دو اسكلت را ديد كه طبيعتا يكي از آن‌ها به همسر كوروش مي‌تواند مربوط باشد. با اين حال، در دوره‌ي هخامنشي دفن كردن اجساد در كف بنا معمول نبود و از 11 پادشاه هخامنشي كه قبر هشت نفر از آن‌ها را مي‌شناسيم، فقط همين يك بنا خيلي از معماري بومي متأثر نيست. وي در اين‌باره توضيح داد: پيش از هخامنشيان، روش تدفين به‌شكل گوردخمه بود و در دوره‌ي هخامنشي نيز چهار گوردخمه در نقش رستم و سه مورد ديگر نيز در تخت جمشيد ايجاد شد. از سه مقبره‌ي ديگر نيز اطلاعي در دست نيست. در ميان اين‌ها، آرامگاه كوروش يك استثنا است كه مشابهي در معماري هخامنشي ندارد. فقط يك بناي گوردختر در فارس شبيه اين بناست كه اندازه‌ي آن كوچك‌تر است و البته درباره‌ي اين‌كه اين بنا نيز گور بوده باشد، اطميناني نيست. ميرزايي‌مهر با بيان اين‌كه ساختار معماري بناي آرامگاه كوروش ممكن است اقتباسي از تمدن‌هاي ديگر باشد و اين‌كه كسي در زيگورات دفن نشده است، گفت: كارشناساني كه معتقدند اين آرامگاه ريشه‌هاي غيربومي ندارد، شايد به برخي گورهاي باستاني تپه‌ي سيلك استناد مي‌كنند كه سنگ‌ها را به‌شكل مثلث قرار داده و جسد را درون آن دفن كرده‌اند؛ ولي اين نوع معماري سنگي در ايران قبل و پس از هخامنشيان معمول نبوده است. در واقع، از آن‌جا كه هخامنشيان تفكري فراملي داشته‌اند، ممكن است دستاورد‌هايي را از تمدن‌هاي ديگر اقتباس كرده باشند. انتهاي پيام