نظام‌الدين كيايي معتقد است: يكي از مشكلات اساسي تمامي صنوف سينمايي، كم‌كاري پيشكسوتان سينما است. رييس انجمن صدابرداران سينما در گفت‌وگويي با خبرنگار سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، عنوان كرد: اين‌كه روزي به نام سينما داريم جاي خوشحالي بسيار دارد اما فكر مي‌كنم كه بايد چنين روزي از يك پشتوانه قوي برخوردار باشد و آن پشتوانه هم چيزي نيست مگر علاقه و احترامي كه مردم براي سينما قائلند. اين اتفاق هم نمي‌افتد مگر اين‌كه فيلم‌ها و سينمايي خوب و قوي و سالن‌هايي مناسب داشته باشيم. كيايي همچنين عنوان كرد: در صورتي كه بتوانيم چنين شرايطي مهيا كنيم، مردم با اشتياق فراوان اوقات فراغت خود را در سينماها سپري مي‌كنند. چراكه سينما مي‌تواند لذتي حتي بيشتر از ورزش داشته باشد. در سينما فرد بدون كوچك‌ترين زحمتي از حاصل تلاش‌هاي عده‌اي سينماگر لذت مي‌برد، به نوعي مي‌توان گفت كه، سينما كم‌زحمت‌ترين نوع تفريح است. لذا بنده فكر مي‌كنم ما زماني مي‌توانيم به سينما و روز آن افتخار كنيم كه به چنين جايگاهي دست يافته باشيم و در صورتي كه به اين نقطه برسيم، ديگر هيچ‌گاه مشكلات يا دغدغه‌هاي صنفي نخواهيم داشت. رييس انجمن صدابرداران ادامه داد: اما اگر سينماي ما فاقد چنين كيفيتي باشد و مردم از سر بيكاري و براي پركردن اوقات فراغت خود به سينما بروند و فيلم بد ببينند، اين مسئله برروي آن‌ها تأثير منفي خواهد گذاشت، بايد توجه داشته باشيم كه سينما با برنامه‌هاي تلويزيوني تفاوت دارد. درحال حاضر، بسياري از مخاطبان رسانه ملي به دليل بيكار بودن به تماشاي برنامه‌هاي تلويزيون مي‌پردازند، اما اگر برنامه‌هاي شبكه‌هاي مختلف به شيوه‌اي درست و مناسب ساخته شود، ديگر مردم مشتاقانه پاي آن مي‌نشينند متأسفانه سينماي ما هم‌اكنون مانند تلويزيون شده و ديگر كم‌تر شاهديم كه با اشتياق به سالن‌هاي سينما بروند و از سالن راضي خارج شوند. كيايي در ادامه به كم‌كاري بسياري از سينماگران مطرح در سال‌هاي اخير اشاره كرد و گفت: بسياري از فيلم‌سازان و سينماگران برجسته ما مدت‌هاست كه يا حق كاركردن ندارند و يا از فضاي (مناسب جهت كار بي‌بهره‌اند. اكنون مدت‌هاست كه افرادي كه باعث شدند كه سينماي ما امروز در دنيا جايي داشته باشد، اجازه كاركردن ندارند و به طور مداوم فيلم‌نامه مي‌نويسند، اما نمي‌توانند روي آن كار كنند. من فكر مي‌كنم كه اكنون اين مسئله به نوعي دغدغه تمام صنف‌هاي سينمايي شده است. او ادامه داد: مشكل بنده به عنوان يك صدابردار اين نيست كه بيمه دارم يا خير. بلكه مشكل شخصي من آن است كه نمي‌توانم با اين افراد كار كنم. من اگر هر دو يا سه سال يك فيلم خوب در كارنامه خود داشته باشم، مي‌توانم به آن افتخار كنم، اما درحال حاضر بسياري از آثار سينمايي ما را فيلم‌هايي تشكيل مي‌دهند كه علي‌رغم فروش‌هاي ميلياردي‌شان چيزي به سينما و فرهنگ سينمايي ما نمي‌افزايند. صدابردار فيلم «دونده» يكي از مشكلات ديگر سينما را مسئله كم‌دانشي برخي فيلم‌سازان دانست و افزود: لازم است كه كسي كه فيلم مي‌سازد به خوبي كار خود را بلد باشد، اما اكنون بسياري از فيلم‌سازان در حد معمولي به كار خود تسلط دارند و همين مسئله باعث شده است كه ما نتوانيم به سينما و روز آن افتخار كنيم. او همچنين با اشاره به تأثير گروه‌هاي حرفه‌اي فيلم‌سازي بر كيفيت كار صدا، عنوان كرد: لازم است كه صدابرداران به گونه‌اي كار كنند كه صداي آثار سينمايي از نظر حسي و هنري درست باشد. براي اين كار هم فرد بايد با يك گروه قوي و كاربلد كار كند، اما هنگامي كه اين گروه‌ها امكان فعاليت ندارند، صدابردار هم نمي‌تواند كار خود را به درستي انجام دهد. در اين ميان بسياري از جايزه‌هايي كه صدابرداران ما گرفته‌اند هم به دليل اين نبوده كه بهترين صدابردار بوده‌اند بلكه به اين دليل بوده كه يك گروه كاربلد به آن‌ها اجازه فعاليت درست داده است. معمولا كارگردانان خوب به صدابردار فضا مي‌دهند كه كارش شنيده و ديده شود. چراكه در سينما لازم است صدا ديده شود، يعني صداي فيلم بايد صورت منطبق و هماهنگ با تصوير باشد و نه مانند يك نمايشنامه راديويي، اما درحال حاضر بسياري از فيلم‌هاي ما به واسطه كارگرداني ضعيفي كه دارند، گويي به نمايشنامه‌هاي راديويي مصور تبديل شده‌اند، پس در چنين شرايطي ديگر صدابرداران جايي براي ظهور قابليت‌هاي خود نخواهند داشت. او در ادامه به كم‌كاري بسياري سينماگران اشاره كرد و گفت: اين كه در طول سال به جاي 80 فيلم تنها 23 فيلم ساخته مي‌شود، معنايش آن است كه عده بسياري بيكارند. در شرايط عادي، بايد اين بيكاري به قشر كم‌تجربه‌تر و كم‌دانش‌تر مربوط شود اما متأسفانه اكنون نيروهاي قوي و متخصص هستند كه بيكار شده‌اند. چراكه ديگر عرصه‌ي چنداني براي فعاليت تخصصي وجود ندارد و سازندگان هم ترجيح مي‌دهند كه از نيروهاي ارزان‌تر استفاده كنند و به سراغ افراد بزرگي كه براي كاركردن به امكانات مناسب نياز دارند، نروند. هنگامي كه يك بار تهيه‌كننده‌اي به اين شيوه فيلم بسازد و فيلمي معمولي توليد كند، پس از آن عادت خواهد كرد كه براي كارهاي بعدي هم به سراغ نيروهاي تازه كار و غيرمتخصص برود. اين مشكل در شرايط فعلي، مشكل كل سينماست و مختص به يك صنف خاص هم نمي‌شود. رييس انجمن صدابرداران، در بخش ديگري از اين گفت‌وگو به ذكر پاره‌اي از فعاليت‌هاي اين انجمن پرداخت و گفت: ما در انجمن صدابرداران تمام تلاش خود را به كار گرفته‌ايم تا انجمني منسجم داشته باشيم و با وجود نابه‌ساماني‌هاي مختلف از هم نپاشيم. با اين وجود ما دوست داريم كه در فعاليت‌هاي حرفه‌اي خود نوعي مصونيت داشته باشيم اما اكنون به هيچ عنوان امنيت شغلي نداريم، به همين دليل هم طي نيم‌سال گذشته به برگزاري جلسات متعدد با انجمن كارگردانان پرداخته‌ايم تا به اين ترتيب در پي حل برخي از اين مشكلات برآييم. كيايي ادامه داد: امروزه، موارد متعددي دست به دست هم داده‌اند تا كار صدابرداري و صداگذاري در هم تنيده شوند. بدين ترتيب كه سازندگان فيلم از عوامل ارزان و كم‌تجربه استفاده مي‌كنند و بعد كه كار صدابرداري با كيفيتي پايين انجام شد، در پي آن برمي‌آيند كه آن را در مرحله صداگذاري اصلاح كنند. نكته جالب اين‌كه اين افراد هيچ‌گاه به فكر تغيير در صدابرداري برنمي‌آيند و همين مطلب به حرفه صدابرداري لطمه مي‌زند. رييس انجمن صدابرداران در بخشي ديگر از اين گفت‌وگو داشتن سينمايي قابل احترام را نهايت خواسته صنف‌هاي مختلف دانست و گفت: ما خواهان سينمايي هستيم كه خود به تنهايي از پس مخارج خود برآيد و نه سينمايي كه تمام هزينه‌هاي آن را دولت بپردازد. سينمايي كه آقا بالا سر نداشته باشد و از نظارت‌هاي سختگيرانه در امان باشد. هنگامي كه كارگرداني با پول دولت فيلم مي‌سازد، هرقدر هم كه هنرمند باشد ناچار است فيلمي بسازد كه سليقه بخش دولتي را هم تأمين كند. بنده فكر مي‌كنم كه اكنون استقبال بيش از حد مردم از فيلم‌هاي ميلياردي هم ريشه در همين مطلب دارد. درواقع اكنون مردم ما با استقبال از اين آثار به نوعي به سينماي ملي اعتراض مي‌كنند. اكنون بسياري از مردم به دليل آن‌كه خواسته‌هاي خود را در سينماي ملي نمي‌يابند به سراغ فيلم‌هاي ضعيف مي‌روند. كيايي در بخش ديگري از صحبت‌هايش هم به استقبال گسترده مردم از سريال «جومونگ» اشاره كرد و گفت: علت اين‌كه سريالي مانند يوسف پيامبر كه از فرهنگ و دين ما ريشه گرفته تا اين اندازه زودگذر است، اما يك سريال كره‌اي تا اين اندازه تأثيرگذار مي‌شود، در آن است كه در «جومونگ» همه‌چيز درست كار شده، اما در سريال ما كه شايد بسيار پرخرج‌تر از جومونگ هم باشد، بيننده به دليل ضعف شخصيت‌پردازي تنها بازيگران اصلي را مي‌شناسد و حتي برادران يا مادر يوسف را به ياد نمي‌آورد. در چنين شرايطي معلوم است كه اين مجموعه سريالي ماندگار و قابل رقابت با ساير آثار جهان نخواهد بود.اين درحالي است كه براي آن سريال كره‌اي فيلم‌نامه‌اي محدود نوشته شده و پشتوانه داستان ما كتابي آسماني است. رييس انجمن صدابرداران در پايان صحبت‌هايش هم خاطرنشان كرد: ما در يك رقابت ابتدايي با يك سريال كره‌اي شكست مي‌خوريم، چراكه در كارگرداني با ضعف مواجهيم ما اميدواريم كه تمام اين موارد درست شود و مديران سينمايي هم اجازه بدهند كه سينما راه خود را طي كند. تاكنون آن‌چه به عنوان سينماي ملي عرضه شده، اغلب آثاري سفارشي بوده‌اند و فيلم‌سازان مطرح و بزرگ ما فرصت كار نداشته‌اند. اما در آستانه روز ملي سينماي اميدواريم كه در آينده‌اي نه چندان دور شرايطي فراهم شود تا اين سرمايه‌ها مجددا به سينما بازگردند. انتهاي پيام