پيكر «خاطره پروانه» رديف‌دان و خواننده موسيقي ايراني به سمت قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) تشييع شد.

 به گزارش خبرنگار بخش موسيقي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، صبح 19 آبان ماه 1387 تالار وحدت ميزبان هنرمندان وعلاقه‌مندان موسيقي ايراني بود كه آمده بودند، خاطره پروانه را به سمت آرامگاه ابدي‌اش بدرقه كنند.

مجري مراسم برنامه را با اين قطعه شعر آغاز كرد كه؛

« اين حنجره، اين باد، صدا را نخراشيد        اين پنجره، اين خاطره‌ها را نفروشيد»

در ادامه محمد سرير رييس هيئت‌مديره خانه موسيقي با خواندن شعر «هرگز نميرد آن‌كه دلش زنده شد به عشق» گفت: خاطره پروانه با عشق زندگي كرد، با عشق خواند و تا آخرين لحظات زندگي‌اش به موسيقي و اين هنر والا عشق ورزيد و شايد در اين سال‌هاي اخير كه عاشقانه زيستن به هنر و زندگي فراموش شده باشد و همه در فكر نان روز و شهرت هستند، او يگانه بود.

او در ادامه با اشاره به عدم شناخت نسل جديد از موسيقي‌دانان و هنرمندان قديم تصريح كرد: روز گذشته در كلاس دانشگاه يكي از دانشجويان درباره‌ي خاطره پروانه و حضور او در موسيقي پرسيد و من متأسف شدم كه ما به عنوان اصحاب موسيقي شناخت مناسبي از موسيقيدانان و هنرمندان گذشته به نسل جديد نداده‌ايم و هيچ پُل ارتباطي ميان اين دو نسل ايجاد نكرده‌ايم.

 سرير خاطرنشان كرد: خاطره پروانه به دليل پايبندي كه به موسيقي ملي و رديف دستگاهي داشت، موفق به انتشار آثارش نشد. درحالي‌كه اجراهاي او در صحنه كارهاي جاودان و البته سخت بود، چه بسا كه اين هنرمند گرامي تنها خواننده موسيقي ملي بود كه توانايي اجرا با اركسترهاي بزرگ را داشت و سال‌ها در كنار صبا، دهلوي، پايور و ... آموزش ديد و كارهاي بزرگي را اجرا كرد كه الگويي براي خوانندگان بعد از او شد.

رييس هيئت‌مديره خانه موسيقي در پايان با تأكيد بر وظيفه سنگين اين مجموعه بعد از مرگ خاطره پروانه گفت: جمع‌آوري آثار پراكنده او اعم از موسيقي و آثار مكتوب او برعهده ماست، تا بعد از مرگش غرفه‌اي را در موزه موسيقي به ياد او ايجاد كنيم و اين ورق مهم از تاريخ موسيقي ايران را زرين نگه‌ داريم.

در ادامه اين مراسم افليا پرتو سرپرست گروه «ياران» با اشاره به مرگ ناباورانه خاطره پروانه گفت: خاطره تنها براي ما نبود، بلكه او يك هنرمند بين‌المللي محسوب مي‌شد كه هيچ‌يك از ما باور نمي‌كرديم در اين شرايط ما را تنها بگذارند. به همين دليل هم در وصف مقام اين بانوي آواز ايران نمي‌توانم سخني بگويم، هرچند كه او با رفتنش يك بخش از فرهنگ موسيقي ايران را برد و اي‌كاش از اين پس قدر آن‌ها را كه باقي ماندند، بدانيم.

او سپس با اشاره به اجراي گروه «ياران» در جشنواره موسيقي امسال توضيح داد: به پيشنهاد كامبيز روشن‌روان قرار بود بزرگداشت خاطره پروانه امسال در جشن موسيقي برگزار شود و به بهانه‌ي آن تصميم گرفتيم تا اجراي مشتركي با هم داشته باشيم، زيرا كه خاطره پروانه هميشه عنوان مي‌كرد كه تا لحظه‌اي كه نفس بكشد براي مردم ايران و بانوان مي‌خواند. به همين دليل هم با تمام سختي كه براي ايشان داشت تمرين مي‌كرديم تا روز 22 آذر برنامه داشته باشيم و دلم مي‌سوزد كه آن روز اين مسئله را به او نگفتم و او بدون اين‌كه بداند همه ما چه‌قدر او را دوست‌ داشتيم از دنيا رفت.

 پرتو اضافه كرد: «خاطره پروانه» عاشق مردم و تماشاگرانش بود و براي آن‌ها كه ساعت‌ها در صف مي‌ايستادند تا صداي او را بشنوند ارزش قايل بود و از دل و جان مي‌خواند و به گفته خودش در هر برنامه مثل يك شمع بخشي از او كم مي‌شد كه من هنوز هم نفهميدم اين همه عشق از كجا آمده بود و افتخار مي‌كنم كه طي ده سال اخير در كنار او بودم، از او آموختم و راهنمايي گرفتم. پس دعا كنيم تا روحش‌ شاد باشد و در رحمت الهي غرق شود.

به گزارش ايسنا، در ادامه اين مراسم عباس خوشدل يكي ديگر از همراهان قديمي خاطره پروانه گفت: از سال 37 با اركستر صبا به رهبري دهلوي، پورتراب، پايور و ... به عنوان نوازنده و سوليست فلوت كار كردم و شاهد حضور خاطره پروانه بودم.

 او ادامه داد: همان‌طور كه مي‌دانيد اغلب خوانندگان به لحاظ رنگ و وسعت صدا شبيه به هم هستند ولي خاطره پروانه صدايي مخصوص به خود داشت و با توجه به اطلاعات بسياري كه از رديف و گوشه‌هاي موسيقي ايراني داشت نسبت به خوانندگان عصر خود درخشنده‌تر و متفاوت‌تر مي‌خواند و از اين جهت او خاطره‌ي خاطره‌هاست و يادآور بزرگاني چون روح‌انگيز و قمر محسوب مي‌شود.

خوشدل خاطرنشان كرد: رنگ صداي او مشابه ندارد و صداي غم‌انگيز و پرطنين‌اش لطيف و پراحساس است، هرچند كه او استادانه در اركسترهاي بزرگ مي‌خواند و تا زماني‌كه شمع وجودش خاموش نشده بود در برنامه‌ها حضور پيدا مي‌كرد و مي‌درخشيد.

 اين آهنگ‌ساز و نوازنده در ادامه از همكاري‌اش با خاطره پروانه ياد كرد و گفت: از سال 50 كه رهبري اركستر شماره 4 به من محول شد، چند قطعه براي او نوشتم كه گوشه‌هاي آوازي ترانه‌ها را با نهايت استادي اجرا كرد اما از آن‌جا كه امكان انتشار صداي او وجود نداشت به من پيشنهاد داد تا مجددا اين دو قطعه را براي صداي خواننده مرد تنظيم كنم و بعد از آن با وجود اين‌كه دو قطعه مناجات و قسم با صداي عليرضا افتخاري ضبط شد اما من هم‌چنان در لابه‌لاي نت‌هاي اين قطعات به دنبال صداي خاطره پروانه بودم، زيراكه صداي او در كهكشان موسيقي ايران طنين‌انداز شده بود.

به گزارش ايسنا، در بخش پاياني اين مراسم بيژن اسكنداني فرزند ارشد خاطره پروانه با سپاس از تمام حاضران گفت: مادرم در يك خانواده بسيار متوسط به دنيا آمد و در سنين كودكي مادرش را از دست داد و بعد از مرگ پدرش تا زماني كه ازدواج كرد تحت‌نظر مادربزرگش بزرگ شد و بعد از ازدواج‌اش نيز همواره در يك محيط مردسالار زندگي كرد و شب و روز براي ما زحمت كشيد اما با اين وجود در ما كودكان انگيزه‌ي كتاب‌ خواندن و هنرورزيدن را كاشت.

او ادامه داد: بعدها مادرم متوجه شد كه شعله سركشي در وجودش درحال جوش و خروش است و بعد از اين‌كه كمي به خود فرصت داد فهميد كه اين عطش سيري‌ناپذير در موسيقي است. به همين دليل شروع به آموختن كرد و اين شعله را در خود پرورش داد. اما نبايد فراموش كنيم كه خاطره پروانه در هر سطح و هر مكاني كه بود هيچ‌گاه فراموش نكرد كه كيست و هميشه پايش برروي زمين بود و با اين اعتقاد موسيقي ايران را به تمام مردم نشان داد. فرزندش در پايان گفت: او عشق مي‌ورزيد و عشق مي‌طلبيد و مجموعه‌اي از هفت هنر را در خود داشت.

 به گزارش ايسنا، پيكر خاطره پروانه با همراهي دوستان و اهالي موسيقي به سمت قطعه هنرمندان در بهشت‌زهرا (س) بدرقه شد. همچنين مراسم بزرگداشت او فردا دوشنبه 20 آبان‌ از ساعت 13:30 تا 15:30 در مسجد الرضا(ع) در ميدان نيلوفر برگزار مي‌شود.

 انتهاي پيام