مينوفرشچي معتقد است: حرفه‌ي فيلمنامه‌نويسي هنوز درايران جايگاه خود را به‌دست نياورده است و براي به‌رسميت شناختن اين حرفه لازم است اعضاي اين صنف مدت‌ها زحمت‌ كشند وحتي يك الي دونسل از آنها نيز فدا شوند تا فيلمنامه‌نويسي نيز به‌عنوان يك شغل مورد قبول واقع شود. اين عضو شوراي مركزي كانون فيلمنامه‌نويسان سينماي ايران در گفت‌وگو با خبرنگار سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)؛ عنوان كرد: فيلمنامه‌نويسي و فيلمنامه‌نويس هنوز در سينماي ايران جايگاه شايسته‌ و مناسب خود را نيافته است و در قطارسرنوشت دنيا، ايرانيان در واگن‌هاي انتهايي قطار قرار دارند و با شناخت درست هرمورد فاصله‌ي زيادي دارند. اين فيلمنامه‌نويس همچنين متذكر شد: فيلمنامه‌نويسي حرفه‌اي است كه نياز به ويژگي‌هايي چون پشتكار، خلاقيت، نوآوري و نبوغ دارد ، اما متاسفانه در سينماي ايران، در مراحل مختلف افراد متعددي سعي در تصحيح فيلمنامه دارند و به‌طريق مختلف به بازنويسي فيلمنامه مي‌پردازند. درحالي كه اين حرفه نيز شگردها و فنون مخصوص به‌خود را دارد. نويسنده‌ي فيلم‌نامه كاغذ بي‌خط درادامه ضمن ابراز ناخرسندي و نارضايتي از ساده‌انگاشتن كار فيلمنامه‌نويسي گفت: درساخت يك فيلم عوامل متعددي حضور دارند و حال آنكه، معمولا نگارش فيلم كه جان‌مايه آن است امري ساده پنداشته مي‌شود و همگان خود را در اين زمينه مدعي مي‌دانند ؛ گويي فيلمنامه‌نويسي كاري پيش پاافتاده و رايج است كه از دست هركسي ساخته باشد. اين فيلمنامه‌نويس افزود: در مراحل مختلف كار، از جمله‌ تدوين، كارگردان مدتها پاي ميزتدوين مي‌نشيند و تدوينگر را در امر تدوين همراهي مي‌كند، اما به ندرت نام او را به‌عنوان تدوينگر مشاهده مي‌كنيم. درمورد ساير امور مربوط به فيلم نيز همين‌طور است، اما درمورد فيلمنامه با كوچكترين اظهار‌نظري نام كارگردان نيز به‌عنوان بازنويسي متن و بازنويسي نهايي مطرح مي‌شود. وي درادامه باتاكيد براين نكته كه جايگاه فعلي فيلمنامه‌نويس و فيلمنامه‌نويسي به‌هيچ عنوان رضايت‌بخش نيست، خاطرنشان ساخت: متاسفانه اعضاي اين صنف همدلي و اتحاد لازم را ندارند و به‌دليل مسائل مالي به دفاع از حقوق خود برنمي‌خيزند و حاضرند با دستمزدي پايين كار را قبول كنند و درعوض برخي عوامل ديگر، با تغييرات كوچكي كه تحت عنوان بازنويسي‌ نهايي انجام مي‌دهند، دستمزدي به‌مراتب بالاتر را به‌خود اختصاص دهند. انتهاي پيام