منصور اوجي گفت: منصور برمكي شاعري بود بزرگ و برجسته، با زبان و بيان ويژه‌ي خود که حماسي بود و تغزلي با رگه‌هايي از شعر سپيد شاملويي. اين شاعر در گفت‌وگويي با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) در فارس، در بيان چگونگي آشنايي خود با برمکي، عنوان كرد: منصور برمکي معلم بود و سه سال از من کوچک‌تر. از دهه‌ي 40 او را مي‌شناسم، چهل و چند سالي مي‌شود. در تربيت معلم تدريس مي‌کرد که روزي به سراغم آمد و خواست درباره‌ي شعرهايش با من تبادل نظر کند. شعرهايش را برايم آورد؛ يک دفتر پر و پيمان. معلوم بود که شعر را مي‌شناسد و کار کرده است. يادم مي‌آيد يکي از شعرهايش را که به‌نام «در» بود، بند دومش را با با صلاح‌ديد خودش بيرون آوردم و دستي در آن بردم و فرستادم براي مجله‌ي «فردوسي». شعر چاپ شد و دوستي ما با يکديگر از آن‌جا شروع شد. اوجي در ادامه افزود: بعدها در سفري که به تهران داشتم، همسفرم شد. او را در اين سفر با بزرگان شعر امروز ايران آشنا کردم، با احمد شاملو، رضا براهني، محمدعلي سپانلو، احمدرضا احمدي و... . بعد در شب‌هاي شعر خوشه که به همت شاملو تشکيل شد، با هم بوديم. وي سپس اضافه کرد: دو کتاب برمكي را به همان ناشر تهراني سپرديم که کتاب‌هاي مرا چاپ کرده بود. «با گريه‌هاي ساحلي»اش را نشر دريچه درآورد و «فصل بروز خشم» او را نشر سپهر. برمکي براي ادامه‌ي تحصيل به دانشسراي سپاه دانش رفت. در رشته‌ي مشاوره، مدرک کارشناسي گرفت و بعد به کازرون رفت و مشاور مدارس آن‌جا شد. چند سال پيش از انقلاب به شيراز منتقل شد و جزو مشاوراني شد که سرپرستي آن‌ها به عهده‌ي من بود. بعد از انقلاب به شغل دبيري در دبيرستان‌هاي شيراز پرداخت و بعد از چند سال بازنشسته شد. اوجي گفت: در عرض اين مدت با هم بوديم؛ ولي بعد از بازنشستگي کم‌تر از خانه بيرون مي‌آمد و کم‌تر او را مي‌ديدم؛ مگر در مناسبت‌ها. اين اواخر همان‌گونه که اغلب در مجامع حاضر نمي‌شد، شعرهايش را نيز کم‌تر به چاپ مي‌سپرد. او در پايان يادآور شد: برمکي از لحاظ شخصيتي، انساني بود محکم و استوار بر عقايد درست خود. انتهاي پيام