فريدون جنيدي پيرو پيشنهاد مطرح‌شده براي نامگذاري سال 87 به‌نام «فردوسي»، سال 88 را سالي مناسب براي اين نامگذاري معرفي كرد. اين شاهنامه‌پژوه و مدير بنياد نيشابور در يادداشتي كه در اختيار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، قرار داده، آورده است: «گروهي از ايرانيان شتاب دارند تا سال آينده 1387 را براي بزرگداشت فردوسي و «شاهنامه» ويژه كنند. اما بنياد نيشابور از دو ديده، سال 1388 را براي چنين كاري پيشنهاد مي‌كند: 1- سال 1387 خورشيدي خيام - كمابيش برابر با سال 2008 ميلادي - از سوي تاجيكستان براي بزرگداشت رودكي - سراينده‌ي بزرگ پارسي‌گوي - پيشنهاد شده و سازمان جهاني يونسكو نيز آن را پذيرفته و در برنامه‌ي خويش گنجانده است، و از دو سال پيش براي برگزاري جشن‌هاي ويژه‌ي آن در تاجيكستان، دوشنبه و رودك - زادگاه رودكي - برنامه فراهم شده است، و دور نيست كه فرهنگيان ايران را آرزوي هموندي در آن جشن‌ها باشد؛ پس به‌هم آميختن دو بزرگداشت براي دو پايه‌گذار سرود و زبان و فرهنگ و آوازه‌ي ايران درست نمي‌نمايد. 2- در اين گمان نمانده است كه فردوسي خود، سال چهارصد هجري (ماهشمار) را سال پايان يافتن «شاهنامه» خوانده است: سرآمد كنون قصه‌ي يزدگرد / به ماه سپندارمذ، روزِ اِرد ز هجرت شده پنج هشتادبار / كه پيوستم اين نامه‌ي نامدار پيداست كه در ايران باستان هر روز را نامي بوده است، چنان‌كه نام روز نخست هر ماه، اهوارامزدا = اورمزد و نام روز دويم بهمن، سه و روز شانزدهم مهر، و اين‌چنين نام روز بيست‌ و پنجم ماه روز «اِرد» ناميده مي‌شد كه در زبان پهلوي «اَرت» و در زبان اوستايي «اَشي وَنگوهي» خوانده مي‌شد. ماه‌ها در گاهشماري ايران باستان همه سي‌روزه بوده‌اند، دوازده سي روز برابر با سيسد و شست روز، كه پنج روز گهنبار فروهران را در پايان سال بدان مي‌افزودند. چون بر بنياد آمار و شمار، در اخترماري خيام شش ماه نخستِ سال، هر يك را برابر سي‌ و يك روز گرفتند، روز بيست‌ و پنجم اسفندماه باستاني، برابر با روز نوزدهم اسفندماه خيامي است. اما سال ماهشمار، در هر سال، يازده روز كم‌تر از سال خورشيدي است، كه در 400 سال برابر با 4400 روز مي‌شود. اگر اين شمار روز را بر 365 بخش كنيم، برابر مي‌شود با 12 سال و 20 روز خورشيدي، و چون 12 سال را از 400 كم كنيم، برابر است با سال 388 خورشيدي و بر اين بنياد، «شاهنامه»ي فردوسي در سال 388 خورشيدي به پايان رسيده است، و سال 1388 هزارمين سال پايان «شاهنامه» است، به سال خورشيدي!‌ و چنين سال شايسته‌ترين سال است براي بزرگداشت پهلوان ميدان خرد و فرهنگ، روان بيدار و جان تب‌دار كشور آريايي فردوسي و شايسته‌ترين زمان است، براي بزرگداشت درفش همواره برافراشته‌ي دانش و فرهنگ و جهان‌بيني ايرانيان، «شاهنامه‌»ي فردوسي...» اين استاد زبان‌هاي باستاني در ادامه‌ي نوشتار خود متذكر شده است: «اما بر رهروان خردمند ميدان فرهنگ ايران پوشيده نيست كه نگارنده‌ي اين نامه از سال 1355 خيامي تا سال 1385 خيامي بر سر ويرايش «شاهنامه»ي فردوسي جان و نيرو نهاده است، و از آغاز سال 1386 نيز پيشگفتاري بزرگ فراهم شده است، كه اميدواريم بتوانيم آن را در سال 1387 به چاپ رسانده و به ايرانيان فرهيخته‌ي ‌جان و روان بر پاي ايران ريخته پيشكش كنيم. خواندن آن پيشگفتار و نيز گزارش رج‌ به‌رج «شاهنامه» كه سخنان فردوسي را از گفتارهاي نادرخور افزايندگان مي‌پيرايد، راهي است براي شناسايي هرچه بيش‌تر اين يادگار باشكوه كه رهاورد انديشه و فرهنگ خرد هزارساله‌ي نياكان بزرگوار ماست، تا با شناختي كه از مغز گفتارهاي نغز فردوسي دست مي‌دهد، به زندگي شگفت و جهان‌بيني و جهانباني آن نياكان ارجمند ره بريم، تا چه‌سان، هزاران سال،‌ كشور خويش را چون تخت جهان پايتخت جهان آراستند، و روان و انديشه و اندريافت را از هر كژي و بدي بپيراستند... درفش همواره سرافراز فرهنگ خويش را بر بلنداي دماوند و سبلان و پامير برافراشتند، چنان‌كه هر سپيده‌دمان، پرتو مهر بامدادين بر آن درخش مي‌افكند، و نيروي اندرواي زبردست، چين ‌بر چينِ آن مي‌افزايد، تا همواره سرافراز، جان و نيرو و خرد و بينش به جهانيان بخشد، و راه رسيدن به مهر و راستي و پيمان را به رهروان اين راه درازآهنگ بنماياند.» پي‌نوشت: در نگارش «سيسد و شست» رسم‌الخط جنيدي حفظ شده است. انتهاي پيام