مرتضي كاخي موافق آن‌چه كه به‌عنوان نقد در نشريات ادبي به آن مي‌پردازند و بر سر زبان‌ها افتاده است، نيست. اين منتقد و پژوهشگر با حضور در غرفه‌ي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) در چهاردهمين نمايشگاه مطبوعات و خبرگزاري‌ها درباره‌ي نقد ادبي، گفت: چيزي كه به‌عنوان نقد ادبي در اواخر قرن 19 در اروپا وجود داشته و تا اوايل قرن بيستم هم بوده، بعدها جاي خود را به نظريه‌ي ادبي داده است و امروز ديگر نقد ادبي وجود ندارد؛ چون معناي نقد ادبي اين بود كه زبان يك اثر را با محتوا بررسي مي‌كردند. اين‌كه مثلا اثري از نظر محتوا تحت تأثير فلان مكتب است، يا زبان آركاييك دارد؛ اما از اواسط قرن بيستم به‌كلي اين موضوع فراموش شده؛ هرچند در ايران كساني هستند كه با نهايت قدرت دارند از همان نقد ادبي استفاده مي‌كنند و كتاب‌ها را به همان شيوه نقد مي‌كنند. كاخي افزود: امروز تئوري ادبي و پايه‌گذاران اين طرز تفكر مي‌گويند وقتي يك اثر ادبي به‌وجود مي‌آيد، زبان و همه‌چيزش را با خود مي‌آورد. جدا كردن اين‌ها از هم درست مثل اين است كه يك موجود زنده را به يك موجود مرده تبديل كنيم و روي ميز تشريح بگذاريم؛ درحالي كه بايد آناتومي آن را به‌عنوان يك موجود زنده درنظر بگيريم. به اعتقاد او، اين تئوري دوم نه تنها مدرن‌تر است؛ بلكه درست‌تر هم هست و امروز ديگر از نقد ادبي در اروپا خبري نيست و تنها از تئوري ادبي استفاده مي‌كنند و اين‌گونه به اثري مي‌نگرند و مي‌گويند اين اثر موفق است. نبايد به اثر آن‌طور نگاه كنيم كه مثلا زبانش اين‌گونه است، محتوايش اين است و فرمش هم اين. آن‌ها براي نقد اثر آن را به فرم و محتوا تقسيم نمي‌كنند؛ بلكه كل اثر را در نظر مي‌گيرند و به اين‌كه زبان اثري قوي است يا ضعيف كاري ندارند و اين موضوع براي‌شان قابل قبول نيست. انتهاي پيام