عليرضا سميع‌آذر معتقد است، در يك روند رو به عقب به‌سر مي‌بريم؛ عده‌اي اثر هنري خلق‌ كرده، عده‌اي ديگر آن‌را خراب مي‌كنند و هيچ‌كس ازجمله جامعه‌ي هنرمندان، توان ندارند كه با اين روند فاجعه‌آميز مقابله كنند. سرپرست اسبق موزه‌ي هنرهاي معاصر تهران در پي امحاي مجسمه‌ي هفت متري "رويش"، از حياط سفارت ايران در پاريس، در گفت‌وگويي با خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، توضيح داد، كامبيز شريف برنده‌ي بينال سوم مجسمه بود و جايزه‌ سفر مطالعاتي فرانسه را نصيب خود كرد. همان‌جا مقدمات انتقال مجسمه "رويش" به سفارت جمهوري اسلامي ايران در فرانسه فراهم شد. وي چنين تعبير كرد كه مجسمه‌ي يادشده، حالت سرفرازي را تداعي مي‌كرد و پويايي و بالندگي را در شكل خود متجلي كرده بود. سميع‌آذر گفت، سفارت وقت جمهوري اسلامي ايران در فرانسه از ما [موزه هنرهاي معاصر تهران] براي انتقال مجسمه و برخي مشورت‌هاي ديگر نظر خواسته‌ بودند. او تاكيد كرد، از بين رفتن مجسمه برگزيده‌ي دوسالانه بين‌المللي مجسمه تهران يك فاجعه است؛ چراكه جدا از اثر هنري بودنش، برنده بينال مهمي نيز بود. ضرورت داشت از آن حراست مي‌شد؛ هرچند ممكن است به‌خاطر جنس چوبي‌اش، اين امكان صددرصد عملي نباشد و در مواقعي آسيب ببيند، اما چنان‌چه اين اتفاق در همه جاي دنيا بيافتد در نخستين گام به يك متخصص يا دست‌كم خود هنرمند اطلاع مي‌دهند. وي افزود: وقتي مجسمه‌ از يك نقطه آسيب ديده، گفته‌اند كه ديگر به درد نمي‌خورد و به دور انداخته شده؛ اين بدترين نوع برخورد است. سميع‌آذر عنوان كرد: فكر نمي‌كنم مراجع قضايي و بازرسي و حتا وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي به اين مساله جدي بيانديشند كه چگونه مورد پي‌گيري قرار بگيرد كه دست‌كم ماجرا ديگر تكرار نشود. حتا فكر نمي‌كنم انجمن مجسمه‌سازان هم در صدد واكنشي جدي باشند؛ آن‌ها آن‌قدر در بيم و هراسند كه مي‌ترسند اگر سر و صدايي برپا كنند، موقعيت حرفه‌يي خود را به مخاطره بياندازند. او توصيه كرد: سفارتخانه اگر از اين اتفاق به‌واقع متأثر است، اظهار تأسف را با صراحت اعلام كند و بگويد كه اتفاقي از سر سهل‌انگاري بوده است. به‌زعم سميع‌آذر، اظهار تأسف رسمي، صريح و مذاكره جدي، عملي و حقيقي با هنرمند براي ساخت يا ترميم اثر ضروري است؛ شايد دست‌كم اميدوار باشيم كه ديگر اتفاق نمي‌افتد؛ مسببان، نبايد به مذاكره تلفني براي فرونشاندن موقتي ناراحتي هنرمند خالق اثر بسنده كنند. به‌گمان اين كارشناس هنري، اين‌كه اثر پوسيده بوده، بنابراين دور ريخته شود، عذر بدتر از گناه است. مثل آن است كه انساني در شرف جان دادن باشد، ما هم ضربه‌اي به او بزنيم تا زودتر جان دهد! آن‌ها اگر شاهد پوسيدگي بودند، جرمشان دوبرابر است؛ بايد به خالق اثر و مسوولان اطلاع مي‌دادند تا تلاشي براي مرمت اثر صورت گيرد. در بسياري از نقاط دنيا وقتي اثري از بين مي‌رود، آن تكه را كه باقي مي‌ماند، نگه‌مي‌دارند؛ چراكه در تاريخ هنر، شيء ارزشمندي محسوب مي‌شود. عليرضا سميع‌آذر متذكر شد، بسياري از آثاري كه در موزه‌ها نگهداري مي‌شوند، بقاياي‌ آثار هنري از يك اثرند. وقتي بازمانده‌هاي يك اثر ميراث فرهنگي قلمداد مي‌شود، تكليف خود اثر كه روشن است. اين مدرس دانشگاه در پايان عنوان كرد، با اين اتفاق‌ها به‌جاي آن‌كه افكار اهل فرهنگ را اميدوار كنند، آن‌ها را بيش‌تر نگران مي‌كنند كه انگار خانه از پايه ويران است. انتهاي پيام