اسماعيل فصيح گفت: مظلوميت فرهنگ دلايل مختلفي دارد، كه يكي از دلايل آن، بي‌توجهي مسؤولان است و در بعضي موارد، حتا دخالت، به اين امر دامن مي‌زند. اين داستان‌نويس در ادامه‌ي گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، با اشاره به وضعيت نشر به‌عنوان يكي از مظلوميت‌هاي فرهنگي، متذكر شد: ما امروز از نظر نشر وضعيت نابساماني داريم و آثار با تأخير مجوز مي‌گيرند؛ مثلا رمان «تلخ‌كام» من مدت‌ها در انتظار دريافت مجوز بود، تا ديدند روي تخت بيمارستانم و به آن مجوز دادند؛ وگرنه تا حالا همان‌جا مانده بود. او يكي ديگر از مظلوميت‌هاي فرهنگي را علاوه بر انتشار باتأخير آثار، ترجمه نشدن آثارمان در خارج از كشور دانست و ادامه داد: آثار ما به ندرت در خارج ترجمه مي‌شوند؛ آن‌ها هم كه ترجمه مي‌شوند، بدون اطلاع مؤلف‌اند. چون ما به قانون كپي‌رايت نپيوسته‌ايم، بسياري از آثار خارجي را بدون اجازه از نويسنده، به فارسي ترجمه مي‌كنيم و طبيعي است كه آن‌ها هم اين كار را انجام دهند؛ هرچند كه آثار ما بسيار اندك در دنيا ترجمه شده و آن‌ها هم كه ترجمه مي‌شوند، با استقبال چنداني مواجه نمي‌شوند. اين به كمك برنامه‌ريزان فرهنگي و مسؤولان فرهنگي ما در خارج مربوط است كه چقدر به اين موضوع اهميت داده‌اند. اين داستان‌نويس همچنين يادآور شد: مسؤولان فرهنگي ما از اين مسائل كه جزيي مهم از فرهنگ‌مان را تشكيل مي‌دهند، غفلت كرده‌اند و با بي‌توجهي به فرهنگ، هرجا كم آورده‌اند، از فرهنگ زده‌اند و به ديگر امور پرداخته‌اند. با اين اوضاع مسلما ما دچار فقر فرهنگي خواهيم شد. فصيح همچنين دخالت دولت در امور فرهنگي را از ديگر موارد مهجوريت فرهنگي ذكر كرد و توضيح داد: متأسفانه دولت در جاهايي كه نبايد، دخالت مي‌كند. به نظرم در امور فرهنگي دولت مي‌تواند در اختيار جامعه‌ي فرهنگي و هنري امكانات بگذارد و از دخالت مستقيم در اين امر دوري كند. امروز دولت نه تنها اين كار را نمي‌كند؛ بلكه به اهل فرهنگ كاملا بي‌توجهي نشان مي‌دهد و اين موضوع برايش در اولويت قرار ندارد؛ در حالي‌كه فرهنگ مهم‌ترين ركن يك جامعه است؛ آن‌هم جامعه‌اي كه ريشه‌هاي فرهنگي فراواني دارد كه مي‌تواند به آن‌ها تكيه كند. انتهاي پيام