وقتي از سينماگران ايران تعبير مرگ سينماي ايران را مي‌شنويم، از پوستر فيلم نبايد انتظار حال خوشي داشت. بيژن صيفوري، هنرمند طراح گرافيک و مدرس دانشگاه، در گفت‌وگو با خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، درباره‌ي پوستر فيلم‌ در ايران با بيان اين مطلب گفت: پوستر فيلم با سينماي ايران هم داستان است. پتانسيل و خلاقيت سينماي ايران را که در بدترين شرايط به موفقيت‌هاي قابل توجه، حتا در حد معرفي سبک توسط پيشروان آن انجاميد، در طراحي گرافيک ايران هم مي‌بينيم. اما در هر دو رشته، توليدات بيروني و خروجي‌هاي اجتماعي و ميزان گسترش و نفوذ آن در جامعه داستان ديگري است و جاي تاسف دارد. اين مدرس دانشگاه تاکيد کرد: ازهم گسيختگي هنرمندان در رشته‌هاي گوناگون هنري هم در اين ميان به نبود ارتباط بين طراح و فيلم‌ساز انجاميده و ديگر حتا براي فيلم هاي خاص و پيشرو هم پوسترهاي خوبي کار نمي‌شود. ديگر هماهنگي و جريان‌سازي‌اي که در پوسترسازي فيلم‌هاي قديم‌تر ايران بود، نمي‌بينيم. اينجا ديگر کمتر پوستر فيلم‌ها را طراح گرافيک مي‌سازد. صيفوري درباره‌ي ديد تبليغاتي و فرهنگي در پوستر فيلم اظهار كرد، اينها را يکي مي‌دانم و تضادي بين تبليغات خوب و طراحي گرافيک خوب نيست. اگر سفارش‌دهنده هدفش تبليغات حرفه‌ايست، با حذف طراحي گرافيک در اين چرخه از هدفش دور مي‌شود. اين امر بيشتر به درک سفارش‌دهنده از مقوله‌ي تجارت، تبليغات و طراحي برمي‌گردد. پرسش اينجاست که چند تا از تبليغات فيلم‌هاي اين ساليان بر اساس يک سياست و مديريت هنري درست و با ديد طراحي جامع کار شده؟ کدام پروژه در تبليغات تجاري سينماي ايران به‌صورت فکرشده و با برنامه‌ي تبليغاتي کار شده؟ طوري که يک ايده‌ي منسجم را در همه‌ي خروجي‌هاي آن ببينيد؟ در لوگو، پوستر، بيلبورد، بروشور و... . به‌گمان او، مشکل اينجاست که تبليغات سينماي ايران حتا تجاري هم نيست. يک تاجر خوب از تخصص ديگران براي فروش کالايش استفاده مي‌کند، فکر منسجم دارد و هماهنگ عمل مي‌کند. وي اضافه كرد، حتا برخوردهاي دم دست از قبيل استفاده از پرتره‌ي بازيگران، مي‌تواند در کار يک طراح حرفه‌يي، رنگ خلاقيت و تازگي بگيرد و از کليشه بيرون بيايد. اكنون بسياري از پوسترها اساسا طراحي ندارند، فقط عکس‌هاي بدي هستند که نوشته‌هايي بدتر روي آنها ريخته شده! در حالي که قدرت پوستر فيلم مي‌تواند تا جايي باشد که حتا پس از گذشت ساليان، اعتبار و ماندگاريش از خود فيلم بيشتر شود. اين اتفاقي است كه براي برخي از کارهاي قبل از انقلاب رخ داد و پوستر از فيلمش پيش افتاد. بيژن صيفوري با پرداختن به تفاوت در تبليغات داخلي و خارجي فيلم‌ها عنوان كرد: پوسترهايي که اخيرا براي فيلم‌ها ساخته‌ام بيشتر براي نمايش يا پخش خارج از کشور بوده و اين به نظرم کمي عجيب مي‌آيد. از مواردي که فيلم‌ها در ايران اجازه‌ي پخش نداشته‌اند که بگذريم، نمي‌دانم چرا فقط وقتي سراغ طراح مي‌آيند که کارشان به خارج از کشور برود و براي پخش ايراني کارشان همان کليشه‌ها را پذيرفته‌اند و حتا از قبل محافظه کارتر شده‌اند. حتا درباره‌ي فيلم‌هاي روشنفکري و پيشرو هم همين‌طور است. به‌زعم اين مدرس دانشگاه، با گسترش ارتباطات و سهم بالاي جوانان در اجتماع ايران، ديگر فاصله‌ي چنداني بين سليقه‌ي خارجي و ايراني نبايد ديد. انتهاي پيام