مراسم شهادتش را برگزار كرديم. شش ماه بعد نامه‌اي از صليب سرخ جهاني به دستم رسيد. محمود در آن نوشته بود كه در يكي از اردوگاه‌هاي عراق در سلولي با مرحوم ابوترابي به سر مي‌برد و آن زمان بود كه متوجه شدم او اسير شده است. مرضيه جمشيدي همسر شهيد امير سرتيپ محمود امان‌اللهي با بيان در گفت‌وگو با خبرنگار سرويس «فرهنگ و حماسه»خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)مي‌گويد:محمود امان‌الهي بدون ترس در زندان‌هاي عراق با شعار دادن بر عليه صدام، عراقي‌ها را آزار مي‌داد. به آنان مي‌گفت ما اسير نيستيم. اسيران واقعي شماييد. شما اسير نفس خود و صدام هستيد. ما گوش به فرمان رهبر خود در راه حق در برابر شما ايستاده‌ايم. همسر من جانباز 45 درصد بود كه در 23 مهر سال 1359 به هنگام سقوط خرمشهر اسير شد. آن زمان 22 ساله و دانشجوي دانشگاه افسري امام علي (ع) بود. در قالب يك گروه 23 نفره از دانشگاه به طور داوطلبانه به خرمشهر اعزام شدند،همه به شهادت رسيدند و محمود اسير شد اما خرداد سال 1362 آزاد شد. بعد از آزادي با وجود مجروحيت باز هم به جبهه رفت و هرگز بهانه نياورد كه من وظيفه خود را انجام داده‌ام. او مي‌خواست تا آخرين لحظه در راه اسلام و مسيري كه امام (ره) تعيين كرده بودند قدم بردارد. قبل از شهادت بر اثر خونريزي مغزي وصيت كرد كه تمام اعضاي بدن او را به هموطنانش اهداء كنيم كه اين‌گونه هم شد. چشم، قلب و دو كليه‌اش را به جانبازان و فرزندان شهدا اهدا كرديم و خرداد سال 79 در سن 40 سالگي شهيد شد. او به اين ترتيب در طي هشت سال دفاع مقدس و سال‌هاي بعد از آن ايثار را معنا كرد. به فرزندانش وصيت كرد بايد تا نفس داريد راه امام خميني (ره) و رهبر را ادامه دهيد و مطيع امر ولايت باشيد. در حال حاضر هم انتظار ايثارگران ادامه دادن راه شهدا است. ايثارگران با تمام تلاش در عرصه‌هاي مختلف راه را براي ترويج فرهنگ ايثار و شهادت باز كرده‌اند و در ادامه اين راه بايد فعاليت‌هاي خود را به نسل جديد نشان دهند و هرچه خود در دانشگاه جبهه آموخته‌اند به آنان بياموزند. جوانان امروز هم بايد بدانند كه جوانان گذشته چه‌طور مطيع رهبر بوده‌اند؟. ما هم انتظار مادي از كسي نداريم. همين كه در رسانه‌ها از ايثارگران ياد مي‌شود براي ما كافي است. انتهاي پيام