سيدحمزه اكواني جانباز 60 درصد و آزاده‌اي است كه 10 سال از عمرش را در اسارت به سر برده است. وي در سال 1339 متولد شد و در سال 59 زماني كه جنگ به صورت نامنظم شروع شده بود وارد جبهه شد. اكواني در گفت‌وگو با خبرنگار سرويس«فرهنگ و حماسه» خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)،تلخ‌ترين لحظه‌ اسارتش را شنيدن رحلت امام (ره) عنوان مي‌كند و مي‌گويد:وقتي اين اتفاق افتاد و خبر به ما رسيد همه جا را سكوت فرا گرفته بود. عراقي‌ها شادي مي‌كردند و فكر مي‌كردند با رحلت امام همه چيز تمام شده است و آنها پيروز شده‌اند اما آنها با واكنش اسرا مواجه شدند.بچه‌ها بلندگوها را كندند و همه جا را با پتوهاي مشكي پوشاندند.ما كه اخبار را كمتر مي‌شنيدم سردرگم بوديم كه چه خواهد شد كه با شنيدن اين‌كه رهبر جايگزين شده است شادي دوباره به بچه‌ها برگشت. اما شيرين‌ترين خاطره‌ آن روزها نيز آزادسازي خرمشهر بود كه با وجود اين‌كه عراقي‌ها از شنيدن اين خبر ناراحت بودند و ما را كتك مي‌زدند اما كتك خوردنمان نيز برايمان بسيار شيرين بود. اكواني در ادامه اين گفت‌وگو گريزي هم به فرهنگ ايثار مي‌زند و مي‌گويد:بايد از ايثار يك تعريف درستي داشته باشيم. در كشور ما ارج نهادن و بزرگ شمردن ايثارگران به عنوان قهرمانان ملي باعث مي‌شود فرهنگ ايثار و شهادت ترويج يابد.اگرچه جنگ به خودي خود خوب نيست چون ويراني و خرابي و...را به دنبال دارد اما جنگ ما يك جنگ تحميلي بود. با اين وجود جنگ باعث پختگي انسان مي‌شود در جنگ خيلي چيزها كه نمي‌توان در دانشگاه‌ها آموخت را مي‌توان ياد گرفت. در جنگ مي‌توان صبر،استقامت و ... را فهميد و درك كرد اما با كتاب و دفتر و قلم نمي‌توان آنها را ياد گرفت. مسوؤلان بايد آن‌چه در گفتار مي‌گويند را عمل كنند. اين‌گونه نباشد كه تنها از خانواده‌هاي جانبازان، ايثارگران، شهدا و... تعريف شود اما به آن حرف‌ها عمل نشود.البته طوري هم نباشد كه بخواهند بزرگنمايي كنند.اين افراد براي كشور و بدون هيچ چشمداشتي به مال دنيا به جبهه رفتند و سربلندي اين ملت را مي‌خواستند. مسوؤلان با ترحم و دلسوزي به آنها نگاه نكنند اگرچه آنها طلبكار اين ملت نيستند اما مسوؤلان حق آنها را بدهند. انتهاي پيام