عنايت سميعي گفت: جايزه كتاب سال، امسال از اطلاع‌رساني قوي برخوردار نبود و ما چندان از داوري‌ها و كانديداها خبردار نشديم. اين منتقد ادبي در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) تصريح كرد: جايزه‌هايي مانند جايزه كتاب سال معمولا جهت‌دارند و دست‌كم درباره‌ي شعر و ادبيات داستاني نديده‌ايم كه تاثير مفيدي داشته باشند. به اعتقاد سميعي، جايزه‌هاي ادبي كلا تاثير جنبي دارند و بيش‌تر نويسنده را به جامعه كتاب‌خوان معرفي مي‌كنند، ولي خود نمي‌توانند جريان‌ساز باشند و در ادبيات تاثيري داشته باشند. وي در عين حال متذكر شد: اگر از زاويه‌ي ديگري به جايزه‌هاي ادبي بنگريم، خواهيم ديد كه به رقابتي دامن مي‌زنند كه به توليد انبوه منجر مي‌شود، و اهداي جايزه‌هاي گوناگون را در پي خواهند داشت كه ضمن معرفي كتاب‌ها به جامعه كتاب‌خوان، رقابت ناخواسته‌اي را به‌وجود مي‌آورند و باعث مي‌شوند كه داستان‌نويس به‌خاطر جايزه يك يا دو داستان در سال بنويسد. او افزود: توليد انبوه براي هر هنرمندي از جمله نويسنده لطمه‌اي جبران‌ناپذير به آثارش خواهد زد؛ زيرا مانع تفكر و تامل او خواهد شد و به توليد كمي نيز منجر مي‌شود. سميعي همچنين درباره‌ي داوري‌هاي جايزه كتاب سال گفت: در هر جشنواره و جايزه‌اي هر گروه داوري سليقه خاص خود را دارد، اما بايد به اين نكته هم توجه داشت كه ادبيات داستاني ما از آن‌چنان تنوعي برخوردار نيست كه سليقه‌هاي داوران از هم خيلي دور باشند. در مواردي اين‌گونه بوده، ولي در بسياري از موارد، كتاب‌هاي برگزيده در داوري‌هاي مشترك نزديك به‌هم بوده‌اند. وي با بيان اين مطلب كه ادبيات داستاني را فاقد اين ظرفيت مي‌بينند كه به گروه‌هاي مختلف جايزه دهند، يادآور شد: اگر در ادبيات داستاني به گروه‌هاي مختلف جايزه دهند، پس داوري به اين ترتيب به يك امر تشويقي محض تبديل مي‌شود. سميعي همچنين معتقد است: ادبيات داستاني ما ظرفيت اين همه جايزه را ندارد؛ چراكه توليد آثار ما از لحاظ كيفي آن‌چنان برتر نيست، كه اين همه فكر را به خود مشغول كند. انتهاي پيام