به‌گمان غلامحسين نامي، فراخوان دادن براي برگزاري دوسالانه‌ها يك رفتار غيركارشناسانه است. در چنين نمايشگاه بااهميتي كه توجه به آن روز به روز بيشتر هم مي‌شود، وقتي فراخوان داده مي‌شود، يعني همه‌گان شركت كنند. يعني چنان ازدحامي به‌وجود ‌آيد كه طبيعتا پرسنل، امكانات و وقت كافي براي جمع و جور كردن اين همه كار نباشد و هيات داوري و انتخاب در مقابل اين همه آثار بمانند. در حالي كه مي‌توان سه هنرمند درجه يك را كه نگاهي دقيق و كارشناسانه دارند، به كشورهاي مورد نظر، براي دعوت و انتخاب هنرمندان اصلح، فرستاد. اين هنرمند نقاش و مدرس دانشگاه كه سابقه‌ي 40 ساله‌ي فعاليت حرفه‌يي هنري را در كارنامه‌اش ثبت كرده، با استناد به تجربه‌ي سال‌هاي گذشته برگزاري نمايشگاه‌هاي دوسالانه‌ي جهان اسلام در ايران، در گفت‌وگويي با خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، تاكيد كرد: هنرمندان ايراني در تمام بينال‌هاي جهان اسلام، همواره كارشان والاتر، قوي‌تر، ‌بامحتواتر و زيباتر از ساير هنرمنداني بوده است كه از كشورهاي اسلامي ديگر آمده‌اند و با اذعان بر اينكه شايد اين ادعا كمي خودخواهانه به‌نظر برسد، تصريح كرد: اما امر نشان مي‌دهد بعد از چهار دوره نمايشگاه كه درباره‌ي جهان اسلام گذاشته شده، به اين سطح رسيده است. وي با انتقاد از نام نمايشگاه و تكرار آن‌چه كه طي سال‌هاي گذشته نيز عنوان كرده است، گفت: چرا عنوان چنين نمايشگاهي را جهان اسلام مي‌ناميد، در حالي كه هيچ نشاني از اسلامي بودن در اين دوسالانه ديده نمي‌شود. حتا كار كساني كه را مي‌بينيم كه از كشورهاي اسلامي‌ آمده، اما مسيحي و كليمي‌اند؛ البته كار خوبي بوده و انصاف در اين باره رعايت شده است. اما به‌واقع چرا چنين نام‌گذاري مي‌شود؛ آيا به صرف آنكه كسي از كشورهاي اسلامي شركت ‌كند، كفايت مي‌كند؟ آيا همه كساني كه در كشورهاي اسلامي زندگي مي‌كنند، متعهد و پايبند به اصول اسلام هستند؛ چرا با اين اسم‌گذاري مساله ايجاد مي‌كنيد؟ به‌اعتقاد اين مدرس دانشگاه، ‌بهتر بود، عنوان نمايشگاه را " نقاشي كشورهاي اسلامي" مي‌ناميدند. غلامحسين نامي همچنين عنوان كرد: چرا هيات‌هايي به كشورهاي اسلامي فرستاده نمي‌شوند كه با هنرمندان برجسته، به‌نام و كساني كه با زبان امروز دنيا به بهترين وجهي سخن مي‌گويند، مسلمانند و در كشورهاي اسلامي‌ هم ساكنند، برخورد كرده و آنها را شناسايي كنند. وي يادآوري كرد، اين نمايشگاه‌ با چند نامه‌نگاري به برخي از گالري‌ها و احتمالا از طريق سفارت‌خانه‌هاي ايران در اين كشورها انجام مي‌شود كه آنها هم اساسا تخصصي در كار هنر ندارند و به مساله و هدف اين نمايشگاه‌ها واقف نيستند و در نهايت چنين مي‌پندارند كه كار هر هنرمندي كه از كشورهاي اسلامي وارد نمايشگاه شد، كارش قابل ارزشي است. او گفت: آن‌وقت كه مقايسه پيش مي‌آيد، مي‌گوييم كفه‌ي ترازوي هنرمندان ايراني همواره سنگين‌تر بوده است؛ در حالي كه در كشورهاي اسلامي هنرمندان جهاني دارم كه در سطح بين‌المللي درخشيدند و از بزرگان هنر معاصر در دنيا به‌شمار مي‌روند و اما سر و كله‌شان كمتر در اين نمايشگاه ديده مي‌شود. وي افزود: به‌جاي صرف اين همه هزينه آنها مي‌توانستند به چند كشور معين و مورد نظر بروند و با بهترين آرتيست‌ها ملاقات كنند و كارهاي خوب آنها را انتخاب كرده و بياورند. اين ازدحام نقض غرض است و هيچ‌گاه كار صحيحي به‌ثمر نمي‌رسد. در همه جاي دنيا، بينال‌هاي مهم انتخابي‌اند نه فراخواني؛ انتخاب گزيده، صحيح و اصلح مي‌كنند. او يادآوري كرد كه ارزش موزه‌هاي بزرگ دنيا ارتباط زيادي به اين مساله دارد كه نمايشگاه‌ها توسط انتخاب‌گر‌هاي معيني انجام مي‌شود. يعني آدم شاخصي وجود دارد كه به دانش، احاطه و اطلاعاتش درباره‌ي هنر دنيا معتقدند؛ اما در ايران انتخاب‌گر معني ندارد. فرهنگ آن وجود ندارد، و يا شايد هم براي برخي دستگاه‌ها صلاح نباشد. اين هنرمند مدرنيست تصريح كرد: بينال برآيند دو سال هنر يك كشور است. آخرين دستاوردهاي هنري هنرمندان و كشف استعدادهاي جوان و نوپا اهداف هر بينالي است. بنابراين ضروري است به هر دو زمينه توجه داشت، اما انتخاب كرد. نامي با تاكيد گفت: دوسالانه نقاشي جهان اسلام، جاي خالي دوسالانه دوسالانه‌ي نقاشي معاصر تهران را پر نمي‌كند و اساسا اين حرف درستي نيست. وي اضافه كرد: دوسالانه‌ي نقاشي جهان اسلام از ابتدا بيشترين نگاهش به كشورهاي اسلامي به اضافه ايران بوده است. در حقيقت يك حركت بين‌المللي است؛ در حالي كه بينال‌هاي نقاشي معاصر تهران نگاه به هنرمندان جامعه ايران و اتفاقات آن دارد. اگر قرار است دوسالانه‌ي نقاشي معاصر جهان اسلام جايگزين دوسالانه نقاشي تهران باشد، ديگر چرا نامش را جهان اسلام مي‌گذاريد. به‌شدت مخالف با اين جايگزيني‌ام. او در پايان تصريح كرد: از پيش از انقلاب تاكنون، 11 بينال مخصوص جامعه‌ي ايراني تشكيل شده‌ كه نوعي هويت‌سازي براي جامعه ايراني بوده است. هيچ چيز نبايد جايگزين آن شود؛ تداخل وظايف يكي از كارهاي بسيار خطرناكي است كه گاهي در همه‌ي شئون اين مملكت انجام مي‌شود. به گزارش ايسنا، تا ساعاتي ديگر با نمايش 30 اثر از آثار سه‌بعدي غلامحسين نامي، نگارخانه‌اي به نام اين هنرمند معاصر در خانه‌ي هنرمندان ايران گشايش مي‌يابد. انتهاي پيام