آزادگان سرافراز در دوران اسارت و در برخورد با وقايع مختلف،اصطلاحاتي به كار مي‌بردند كه نشاندهنده وضعيت اردوگاه‌ها بود. سرويس فرهنگ و حماسه خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) به نمونه‌هايي از اين اصطلاحات اشاره مي‌كند.

                                                   مشت حواله‏اي

در بهداري اردوگاه‏ها به هنگام عمل جراحي و يا در حين عمل جرّاحي يکي از شيوه‏هاي ساکت کردن بيماران مجروح، وارد ساختن چند ضربه مشت بود. البته اين عمل بيشتربه اين دليل بود که داروي بيهوشي موجود نبود و پزشکان عراقي در چنين وضعي حتي بدون بي حسّي، دست به انجام عمل جرّاحي مي‏زدند. در اين بين اگر کسي از شدّت درد داد و فرياد مي‏کرد، چندين مشت به او مي‏زدند تا ساکت شود، لذا اين مشتها به «مشت حواله‏اي» معروف شده بود.

                                                          مطبخ

مطبخ اردوگاه علاوه بر آنکه محل پخت و توزيع غذا بود، مکاني براي کسب و يا رد و بدل کردن اطلاعات مهم نيز به شمار مي‏آمد و با وجود اينکه هر روز حدود ده دوازده نفر از برادران جهت بيگاري به آنجا مي‏رفتند، به واسطه کسب اطلاعات و اخبار، آن مکان براي اسرا از اهميت خاصي برخوردار بود.

                                                     مفتي آسايشگاه

روزي يک سروان عراقي با دبدبه و کبکبه وارد آسايشگاه شد و ستوان ناظم که يکي ديگر از افسران بعثي بود، گزارش خود را با معرفي برادران شکنجه شده آغاز کرد: اين مسئول نماز، آن يکي مسئول اذان، او عامل فتنه و خرابکاري و اين يکي هم مسئول ارشاد و مفتي آسايشگاه است. از اينکه مسئول ارشاد عنوان «مفتي» گرفته بود همه خنديدند، لذا از آن روز به بعد همه او را «مفتي آسايشگاه» صدا مي‏زدند.

                                                          مِقراض

"«مِقراض» به معناي قيچي است. داشتن اين وسيله در اردوگاه شديداً ممنوع بود و از اين رو فقط در اختيار خيّاط و سلماني قرار داشت.

                                                          ملابس

«ملابس» به کلّيه لباسهاي يک شخص گفته مي‏شد.

                                                  مهد علم و ادب

اين نام را برادران جهت تمسخر و مزاح به کشور عراق داده بودند.

                                               مهماني آسايشگاهي

يکي از عوامل اتحاد و همبستگي در اردوگاه ارتباط بيشتر بود که در اين خصوص برادران آزاده با ترتيب دادن مهماني گروهي، دوستي خود را تحکيم مي‏بخشيدند، به اين ترتيب که يک روز شيرازيها، آذربايجانيها را به ميهماني ناهار دعوت مي‏کردند و بالعکس، و اين شيوه‏اي بود در جهت حفظ ارتباط و تبادل اخبار و به «مهماني آسايشگاهي» معروف بود.

انتهاي پيام