هر جا شاعر هست، حتما مخاطب هم وجود دارد و اگر زماني مي‌بينيم كه شعري مخاطب ندارد، بايد عيب را از شاعر دانست. مرتضي اميري اسفندقه در ادامه گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، تصريح كرد: مخاطب هر قدر گرفتار باشد، براي شنيدن شعري كه او را پالايش دهد، رغبت دارد؛ پس عيب در اين است كه ما شاعر نداريم و اگر هم داريم، تعدادشان بسيار كم است و اين تعداد كم هم شعرهايشان را منتشر نمي‌كنند. وي يادآور شد: رغبت به شعر هيچ‌گاه در ايران از بين نرفته و نخواهد رفت؛ اما شاعر بايد شاعر باشد. اميري درباره نشر و توزيع كتاب‌هاي شعر و تاثير آن در مخاطب نداشتن شعر امروز، تاكيد كرد: امروز، نشر كار خود را خوب انجام مي‌دهد، كتاب‌هاي شعر چاپ مي‌شوند و به دست مردم مي‌رسند. اينترنت، راديو و تلويزيون وجود دارند؛ اما شاعري مثل حافظ ، كه الان بعد از 800 سال مردم هنوز با ديوانش تفأل مي‌زنند، خود را با اينترنت نگه نداشته؛ اينترنت او مردم بوده‌اند، شعرش را خواند‌ه‌اند و در سايت حافظه‌شان ثبت كرده‌اند و نسل به نسل از ذهن به ذهن ايميل فرستاده‌اند و اين‌گونه شعر حافظ تا الان براي ما باقي مانده است. اين شاعر افزود: اينك وبلاگ‌ها و سايت‌هاي ادبي زياد شده و وسايل ارتباط جمعي بسيار قوي است. شاعر شعري مي‌گويد و روي سايتي مي‌گذارد و تمام دنيا شعرش را مي‌خوانند. ما مشكل رسانه‌يي نداريم. شاعر بايد شاعر باشد و شعر شاعر شاعر، حتما در حافظه جمعي رسوخ مي‌كند. وي درباره آينده شعر معاصر معتقد است: پيش‌بيني كار پيران بزرگ است. كساني مي‌توانند پيش‌بيني كنند كه پيشينه ادبيات را كامل بدانند. اما ايران سرزميني نيست كه آينده شعر و ادبياتش به مرداب، باتلاق، سكوت و رخوت بخورد. هميشه در خاك ايران شاعراني بوده، هستند و خواهند بود و در كمان غيب ايران، شاعران بزرگ هستند كه هر وقت لازم باشد، ظهور مي‌كنند، شاعراني چون حافظ ، مولوي، بيدل و... و از معاصران كساني چون مهدي اخوان ثالث كه يك‌تنه ادبيات معاصر را پاسداري كرد و نشان داد كه اين راه هيچ‌وقت بي‌رهرو نمي‌ماند. اينك نيز كساني چون قيصر امين‌پور، محمدرضا شفيعي كدكني با شعرهاي بارآورشان در عرصه ادبيات معاصر حضور قوي دارند. اميري در پايان تصريح كرد: ‌به اين نكته اعتماد دارم كه ريشه ادبيات فارسي هرگز خشك نخواهد شد. انتهاي پيام