علي باباچاهي معتقد است كه نگاه به نگارش سياسي ضرورتا مخل معيارهاي جديد يا تثبيت‌شده‌ي زيبايي‌شناختي نيست. اين شاعر با تاكيد بر اهميت درك درست موقعيت‌هاي فرضا بحراني جامعه و نيز توجه به توان زباني يا زباني كردن اين بحران توسط شاعران در گفت‌وگويي با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) خاطرنشان كرد: البته غالبا وجوه بحراني رويدادهاي اجتماعي بر وجه زيبايي‌شناختي اثر هنري غلبه مي‌يابد. وي با اشاره به اين‌كه شعر دوران مشروطيت و انقلاب بهمن 57 و شعر جنگ مصداق سخن او است، تاكيد كرد: در اين ميان بر نقش عاملي كه قدما آن را قريحه شاعري مي‌ناميدند بايد درنگ كرد. مثلا حاصل تجربيات دوران مشروطيت در قوالب كلاسيك بعدها در دست شاعري مقتدر و مستعد مثل نيما به شعري پرتحرك تبديل مي‌شود. باباچاهي تصريح كرد: بيش‌تر شعرهاي نيما كه صبغه سياسي دارند و شعرهايي ماندگار محسوب مي‌شوند فرآيند دوراني خفقان‌آميز نيز هستند. در شعر دهه 40-50 كه شور سياسي بر شعور و تاملات هنري غلبه مي‌يابد، شعر معاصر از آن رو آسيب مي‌بيند كه شور و هيجان‌هاي مقطعي و باورهاي ايدئولوژيك جزميتي را به بار مي‌آورند كه جز با بياني رسانه‌يي قابل عرضه نيست. وي افزود: به هر صورت، بيان ابزاري كه بعضا و در مقاطعي خاص شورآفرين هم هست شعر نيايي اين دوره را با تاريخ مصرفي معين معرفي مي‌كند. در نتيجه، شعرهاي سياسي بسياري در اين دوره سروده شده‌اند كه در همان مقطع مورد توجه شديد مخاطبان قرار مي‌گيرد و بعدها در مقايسه با شعر جدي و راديكال كم‌رنگ مي‌شوند و به تدريج ازياد مي‌روند. در عين حال، سهم عملياتي (كاركردي) اين گونه شعرها را نبايد دست كم گرفت. در اين ميان شاعراني هم‌چون شاملو، فروغ و اخوان با بينشي سياسي ـ اجتماعي آثاري ماندگار به وجود آورده‌اند. او گفت: از همين منتظر با قدري اطمينان مي‌گويم كه آثار ضعيف شعري لزوما نتيجه برخورداري از يك نگرش و روي‌كرد سياسي نيست. من شعر حافظ را هم شعر سياسي مي‌نامم و هم شعري شديدا تغزلي. اصولا تضاد آشتي‌ناپذيري بين نگاه سياسي و نگاه تغزلي احساس نمي‌كنم. باباچاهي با بيان به اين‌كه انسان داراي ابعاد معرفتي متكثري است، خاطرنشان كرد: ما بر نوشته‌اي نام شعر مي‌نهيم كه بينش سياسي ـ اجتماعي و يا تغزلي و... با فرديتي نگارشي در هم آميخته باشند؛ آراگون، نرودا، لوركا و... از همين منظر شاعران سياسي محسوب مي‌شوند. انتهاي پيام