شاعران و نويسندگان ما سنتي فكر مي‌كنند، مدرنيته مي‌نويسند و پست مدرن مي‌خوانند. رحيم رسولي - شاعر - با بيان مطلب بالا در گفت و گو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)،‌ در ادامه تصريح كرد: در شعر پست مدرن، به طور كلي بخش منافقانه پست مدرن اصولا بازيافت سنت است، ‌اما در جامعه ما سركار گذاشتن سنت و مدرنيته تعبير مي‌شود كاملا با ادبياتمان همخواني دارد. وي فقدان انديشه را بلاي عام شعر معاصر ذكر كرد و افزود: از زماني كه تكنولوژي از ادبيات سبقت گرفت، اين غده چركي شد و الان هم كه تقريبا سرطاني و لاعلاج است. با اين حركتهايي كه در شعر امروز ما مي‌شود، به نظر مي‌رسد كه شعر گفتن آسان تر از هر كاري است، حتي زن گرفتن و شوهركردن و يا حتي رييس جمهور شدن، در صورتي كه واقعا اين طور نيست، غير از شعر همه هنرها را مي‌شود آموخت و آموزش داد، ‌غير از شعر. وي با ياد‌آوري اين نكته كه مقوله شعر با مباحث ديگر در حوزه هنر كاملا فرق دارد، افزود: همه هنرها اعم از معماري،‌ نقاش، خط، سينما وب مربوط به تجارب و دانسته‌هاي ما از زندگي و كاملا اكتسابي است، اما شعر ذاتي و مادرزادي و همه زندگي است. در كنار زندگي مادي هنرهاي ديگر را هم مي‌توانيد دنبال كنيد؛ اما در مقوله شعر، زندگي كاملا كنار زده مي‌شود. اين شاعر در ادامه اين بحث تصريح كرد: شما هرگز نمي‌توانيد عشق را بياموزيد؛ اما اخلاق، ‌آداب و ديگر مباحث را مي‌توانيد. به همين خاطر شايد هنرهاي ديگر در حوزه ادبيات قرار گيرند. اما اين ادبيات است كه در حوزه شعر قرار مي گيرد. اصلا جهان هستي يك شعر مجسم است. با شعر مي‌توانيم جهان ديگري بسازيم؛ اما با جهان شعر ساختن غير معقول به نظر مي‌رسد. مثلا كاري كه اينك در حوزه شعر صورت مي‌گيرد؛ اين است كه حاصل تجربيات بسيار اندك و دانسته‌هاي اندكمان از جهان را مي‌خواهيم شعر كنيم كه معمولا ادبيات نيست بلكه شبه ادبيات است. سراينده “شبهاي شعر چشم‌هاي نو” شبيه سازي را در يكي دو دهه اخير معضل بزرگ روزگار فرهنگ و هنر ما دانست. وي ادامه داد: در شعر، فرم، قالب و ساختار همه حاصل آموزه‌ها و تجربيات ماست، اما جوهر شعر يا معناييت يا به قول امروزي‌ها شاعرانگي؛ كه همه‌ي شعر بوده، مورد توجه قرار نگرفته است. متاسفانه آفات زيادي غزل امروز را كه به عنوان غزل پيشرو است،‌ تهديد مي‌كند؛ مثلا نشاندن توصيف به جاي تصوير يا بازسازي شعر نيمايي. به طوري كه شما گاهي احساس مي‌كنيد كاملا با يك شعر نيمايي روبه‌رو هستيد. رسولي در پايان ياد‌آوري كرد: بازسازي نثر را، از خيلي وقت پيش‌ترها يعني از بيهقي گرفته تا سوري، خاقاني، شطحيات و شعر اعتراض و... بوده؛ اكنون به اشكال مختلف به اسم شعر به خورد خلق‌الله مي دهند و آفات اين ژانر هم غالب شدن عصبيت بر متن، سياست‌زدگي، غرض‌ورزي و شبيه‌سازي و سرانجام، زندگي كردن و نه زندگي دادن است. چه اينكه آنان زنده مي‌مانند كه زندگي دهند. انتهاي پيام