دكتر شيرين بياني در نشست تخصصي گروه هنر همايش ملي ايران شناسي، سلطان علي مشهدي را خوشنويس بزرگي توصيف كرد كه در راه گسترش هنر نستعليق رنج بسياري كشيد. استاد تاريخ دانشگاه تهران كه مقاله‌اي را با عنوان ”سلطان علي مشهدي؛ تكامل‌بخش خط نستعليق“ ارايه مي‌كرد، افزود: سلطان حسين بايقران حكمران روشنفكر و هنرپرور مغول بود كه در دوران حكومت او هنرمندان بسيار تجليل مي‌شدند و به هرات مي‌آمدند و حتا اگر هنرمندي در خارج از هرات بود، سلطان او را به اين سرزمين دعوت و از او تجليل مي‌كرد. خط و خوشنويسي در دوران اين حكمران مغول گسترش يافت و در ميان اين هنرمندان سلطان علي مشهدي در زمينه‌ي خوشنويسي رشد كرد. وي با بيان اين كه خوشنويسي مانند ديگر هنرهاي ظريف به تمرين و ممارست بسيار نياز دارد، گفت: سلطان علي مشهدي درويش و شاعر بود كه پس از درگذشت سلطان حسين بايقران و سقوط حكومت تيموري هرات را ترك كرد و به مشهد رفت؛ او پس از تمرين خوشنويسي به زيارت امام رضا (ع) مي‌رفت. در مجموع بيشتر خوشنويسان امام علي (ع) را پيشكسوت خود مي‌دانستند و از روي اسناد موجود مي‌توان پنداشت كه او (علي مشهدي) شيعه نيز بوده باشد. وي در ادامه توضيح داد: در اواسط قرن هفتم هجري خط تعليق به وجود آمد كه پس از تلفيق با خط نسخ، خط نسخ تعليق پديد آمد و بعدها به نستعليق تغيير نام پيدا كرد. بياني در پايان با اشاره به اين كه جامي، كمال‌الدين بهزاد و سلطان علي در يك دوره مي‌نويسند، اضافه كرد كه چه بسيار اتفاق مي‌افتاد كه جامي شعري مي‌سرود، سلطان علي آن را مي‌نوشت و بهزاد بر آن مينياتور كار مي‌كرد؛ آيا چنين تلفيقي را مي‌توان در دوره‌هاي ديگر هنر يافت؟ البته پاسخ اين پرسش منفي است. انتهاي پيام