عنوان عكاسي خلاقه يا غير كاربردي، پشت‌بند عنوان دوسالانه عكس تهران، بحث‌ها و نقد و نظرهايي درباره تعريف حقيقي عكس در كنار كلاژ، فتوآرت، فاين‌آرت و حتا فتوژورناليسم و تلفيق و تفكيك آن‌ها، در جامعه‌ي عكاسي ايران به‌وجود آورده است. به گزارش خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، كامران عدل، عكاس سابقه‌داري است. بيش از 30 سال سابقه فعاليت‌ حرفه‌يي و نمايشگاهي عكس در كارنامه دارد. او تنها 30 درصد عكس‌هاي نمايشگاه دوسالانه را خوب و قابل تامل ارزيابي و بقيه را به قياس با عكس‌هاي ردشده واگذار مي‌كند. مي‌گويد: عكاسي تعريف دارد. با يك دوربين، يك عدسي اپتيك تصويري بر صفحه حساس كه پيشتر نقره و حال ديجيتال شده، ثبت مي‌شود. وقتي صحبت از عكاسي است، كسي حق ندارد كوچكترين دستي و دخالتي در عكس ببرد. مگر مي‌شود رنگ نقاشي را با دست بر صفحه گذاشت و گفت عكاسي است؟ ‌اگر اين گونه باشد، عكس چلوكبابي شمشيري هم عكاسي است. او درواقع مخالفتي با ديجي‌گرافي ندارد، اما با تاكيد با كلاژ و مونتاژ و رنگ‌كاري در عكس مخالف است. به گمان او مي‌توان دوسالانه‌اي جداگانه به نام ديجي‌گرافي يا هر چيز ديگري برگزار و از همه گرافيست‌ها، نقاشان و عكاسان دعوت كرد؛ اما ديگر نام دوسالانه عكس نخواهد داشت. اما غلامرضا نامي دبير اجرايي اين دوره از دوسالانه عكس تهران است. او خود را تنها مجري سياست‌هاي عمده‌اي به نام شوراي سياستگذاري مي‌داند؛ ولي بر اين اعتقاد خود تاكيد دارد كه عكاسي داراي شاخه‌ها و رشته‌هاي متعددي است كه يكي از آنها فاين‌آرت و ديگري فتوآرت است. بايد به آنها هم پرداخت. اما عدل مي‌گويد: اگر مسائل تفكيك شده و جدا باشد، حرفي نمي‌ماند، اما وقتي مي‌گوييم عكاسي و قرار مي‌گذاريم پس از چند سال جايزه‌اي به عكاس داده شود، نبايد يك مونتاژ كار را برگزيد. نامي با اين مثال توضيح مي‌دهد: سال‌ها پيش در آكادمي درس مي‌خواندم. يك بار براي آنكه تنها دست يكي از پرسوناژها را درست نساخته بودم،‌ استاد مرا تجديد كرد و گفت از من توقع نداشته؛ اما اكنون در همان آكادمي، ديگر تكنيك و قدرت دست مساله‌ي ثانويه شده است. فكر و ايده در اولويت است. به گمان او هر كس تكنيك ماجرا را بداند، يك عكاس هنرمند خوب خواهد بود و آن كس كه تكنيك نمي‌داند، در عرصه‌ي فكر مشكل دارد. به گزارش ايسنا، عدل درباره‌ي تخصص تركيب هيات داوران و اعمال سليقه‌هاي فردي عنوان مي‌كند: گرافيستي آورده‌اند كه خودش در كار گرافيك مانده است؛ مشكل گرافيك در ايران عناد با عكاسي است. درصد به‌كارگيري عكس در گرافيك ايران تقريباً يك درصد هم نيست. عدل مي‌گويد: عكاسي ايران آنقدر افت پيدا كرده كه به سختي مي‌توان ماهي دو سه عكس در مجله گذارد. چرا كه عكاسان جوان واداده و واخورده‌اند و هر جواني كه بخواهد حرف بزند، توي دهانش مي‌زنند. او معتقد است: در داوري‌هاي دوسالانه باندبازي وجود داشته، اما نامي مدعي است كه نمي‌داند چه كسي شاگرد چه كسي است. نامي به عنوان نمونه اشاره مي‌كند: آقاي عالي كه يكي از عكاسان پرفكت و خوب است، طبيعي است شاگرد او هم به همان قدر فكرهايش را پياده مي‌كند؛ هميشه در داوري‌ها سليقه شخصي يك اصل و گوشه‌ي انتخاب است. او اذعان دارد: توجيه و توضيح عكاسان و رسانه‌ها وظيفه شوراي سياست گذاري و اعضاء هيات انتخاب و داوري است. وي در پاسخ به پرسش خبرنگار ايسنا با تاييد ناهماهنگي و بي‌نظمي چيدمان آثار در نمايشگاه مي‌گويد: قرار بود خيال، سالن را از هشتم تير ماه در اختيار ما بگذارد اما اين كار سيزدهم محقق شد. به خاطر تنگي وقت سعي كرديم در چند درصد اوليه هماهنگي‌ها را انجام دهيم. دبير اجرايي دوسالانه معتقد است: اندازه 30 × 30 سانتي‌متر مناسب نمايشگاه نيست و كار نمايشگاهي نبايد كمتر از 40 × 40 باشد. او با تاكيد بر تابعيت از نظر شوراي سياست گذاري بر ناهمگوني سايزها تصريح دارد. با همه اين اوصاف كامران عدل مدعي است؛ اگر پول و امكانات داشت دو سالانه‌اي برگزار مي‌كرد كه هر دوسالانه ديگر تعطيل مي‌شد. او تاكيد دارد: دوسالانه با اين شكل و شيوه نمي‌تواند ادامه پيدا كند. عكاس‌ها ناراحتند؛ دو سال ديگر شركت نخواهند كرد. چراكه سعي‌شان هدر مي‌رود. به گمان عدل، بايد دوسالانه‌اي مردمي راه انداخت؛ فراخوان داد، هيات داوران را از ميان كانديداهاي منتخب برگزيد، راي‌گيري كرد، پيرمردها كنار بايستند تا دعوا نشود، جايزه هم نداشته باشد، به سه نفر برگزيده، هر كدام يك نوار آبي، قرمز يا سبز داد. انتهاي پيام