پنجمين شب از برنامه شب‌هاي سينماي ايران به نام “شب پوپك” با حضور “مسعود مهرابي” طراح، كاريكاتوريست و مدير مسوول مجله فيلم و “خسرو دهقان“ منتقد در شيراز برگزار شد. در اين برنامه فيلم “دونده“ ساخته “امير نادري” به نمايش درآمدو از فعاليت‌هاي “مجيد جعفري” هنرمند شيرازي تجليل شد. به گزارش خبرنگار سرويس سينمايي ايسنا،خسرو دهقان گفت: براي من عجيب است كه يك نوجوان وارد عرصه‌ي كاريكاتور مي‌شود او در 20 سال اول زندگيش به عنوان يك طراح و كاريكاتوريست وارد كار “آرشيو” و تحقيق مي‌شود و در مورد تاريخ طنز ايران فعاليت مي‌كند. در 20 سال بعدي زندگي او فعاليت سينمايي‌اش آغاز مي‌شود. “مجله‌ي فيلم“ در تمام دوران جنگ و گرفتاري‌هاي داخلي و خارجي منتشر مي‌شد و هيچ توقفي نداشت. ثبات اين مجله تاثير گرفته از شخصيت دروني، آرام و پيچيده‌ي مهرابي است. وي در خصوص كتاب‌هاي مهرابي افزود: مهمترين كتاب‌هايشان تاريخ سينماي ايران تا قبل از انقلاب است كه يك نوع پيچيدگي مثل هر ك تاب تاريخي ديگر در آن وجود دارد كتاب مهم ديگر “كتاب شناسي سينما” است كه چند ماه پيش جلد سوم آن منتشر شد و اميدوارم كه ايشان در مورد تاريخ سينماي ايران پس از انقلاب هم قلم بزنند. اين منتقد سينما با اشاره به وجود بيش از 50 نفر عوامل در يك فيلم گفت: هميشه روي جلد نشريات عكس استادها و سوپر استارها را مي‌بينند اما يك فيلم مراحل زيادي دارد و افراد زيادي به عنوان زحمتكشان گمنام در آن فعاليت مي‌كنند متاسفانه بخش صنعتي سينماي ايران به خوبي ديده نشده است ما كارمان بيشتر بر روي جلوه‌هاي هنري سينما بوده است، در حاليكه سينما يك صنعت است. به گزارش ايسنا، “مسعود مهرابي” مدير مسوول مجله فيلم نيز در ابتداي سخنانش گفت: آنچه براي‌مان جالب بود در برنامه‌ي شبهاي مستند اين مسئله بود كه در كنار سينما به مطبوعات توجه شده است و من به عنوان يك آدم اهل مطبوعات دعوت شده‌ام. براي اهالي سينما هر شب و هر جاي ايران برنامه‌اي وجود دارد اما براي خانواده‌ي مطبوعات چنين چيزي روي نمي‌دهد. وي با اشاره به تعدادي از كاريكاتوريست‌هاي ايران كه كار سينمايي كردند افزود: اين افراد به سمت انيميشن رفتند و كارهاي تجاري هم كردند ساخت تيتراژ فيلم‌هايي چون “كفشهاي ميرزا نوروز” و ... از اين جمله بودند. وي در پاسخ به درخواست دهقان در خصوص نوشتن تاريخ سينماي پس از انقلاب گفت: چنين چيزي در حال حاضر ميسر نيست چون تاريخ را نبايد در دوره‌ي خودش نوشت. در اين حالت آدم گاه دچار سانسور مي شود چون آدمهاي سينماي پس از انقلاب اكثرا در قيد حيات هستند كسي كه مي‌خواهد تاريخ حقيقي و واقعي بنويسد بايد اجازه بدهد تا زماني بگذرد تاريخ را بايد از زير خاكستر بيرون آورد به همين خاطر است كه كتابهاي تاريخي اكثرا اشتباه هستند. به گزارش ايسنا، وي در پاسخ به اين سوال كه چگونه در فضايي كه بسياري از مطبوعات به يك‌باره تعطيل شدند ، توانسته مجله فيلم را بدون مشكل منتشر كند و افزود: جواب ساده‌اي دارد. هر چند سينما و سياست هر دو با “س” شروع مي‌شود اما دو مقوله‌ي متفاوت است كار ما نقد كردن است و كار سياسي نمي‌كنيم. حتي فيلم‌هاي سياسي هم چون منتقد از ديدگاه ديگري كار را نقد مي‌كند مطلب با اشكال مواجه نمي‌شود. در اين مملكت اگر هر كسي كار خود را انجام دهد و هر چيزي سرجاي خودش باشد خيلي مسايل به ما تحميل نمي‌شود. ما يك نشريه‌ي سينمايي هستيم و نمي‌خواهيم در زير بيرق كساني سينه بزنيم كه خودشان معتقد به آن الم و بيرق نيستند. وي فضاي حاكم بر نشريات سينمايي كشور ما زرد دانست و گفت: به سمت خزان پيش مي‌رود و اين نشات گرفته از فضاي غيرفرهنگي جامعه است. مهرابي افزود: من “دونده“ را به اين خاطر براي نمايش در اين شب انتخاب كردم براي اينكه نقطه‌ي عطفي در تاريخ سينماي بعد از انقلاب است. ما از سال 57 تا 62 سينما به مفهوم واقعي نداريم. اگر سينماي ايران را به سه دوره 1308 تا 1316، 1324 تا 1357 و بعد از انقلاب تقسيم كنيم دونده شروع كننده‌ي مقطع سوم سينماي ايران بود اين فيلم تمام ويژگيهاي دوره‌ي سوم را از لحاظ خوبي بدي و تاريخي در خود داشت و ساختار و موضوع اين فيلم چرخشي را در ديد منتقدان ما شكل داد. آقاي دهقان در آن زمان نقد تندي به اين فيلم نوشتند كه آقاي نادري بعدها گفت كه به خاطر اين نقد از ايران رفتم. معتقدم آن نقد در آن دوره‌ي تاريخي برجسته است و آن را دوست دارم. هر چند لحن خوبي نداشت. فيلم دونده ضعف‌هاي زيادي دارد ولي فيلم مهمي است. “جعفري” بازيگر شيرازي نيز در اين برنامه گفت: در آن سال‌هايي كه ما كار نمايش را شروع كرديم وضعيت تئاتر خصوصا در شهرستانها مثل امروز نبود و ما مجبور به يك كوچ اجباري بوديم. شعر و موسيقي را مي‌شد در شيراز ادامه داد اما تئاتر نياز به مكان و امكانات دارد كه در آن موقع نبود هر چند تئاتر در تهران هم نمي‌تواند زندگي هنرمند را از لحاظ مالي تامين كند اما همان در معرض ديد تماشاگر قرارگرفتن امكاناتي مي‌خواهد كه بايد فراهم شود. وي افزود: ما هنوز هم براي تئاتر ارزش لازم را قائل نيستيم و به همين دليل است كه كساني كه نمايشنامه مي‌نويسند جذب سناريونويسي مي‌شوند. اين مسئله يك خلا را در خصوص نويسندگان تئاتر ايجاد كرده است. انتهاي پيام