به گزارش ایسنا، سید محمد مساوات برای تماشاگران حرفه‌ای تئاتر نامی است که به تنهایی می‌تواند تالار بزرگی مانند تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر را پر کند، بدون اینکه نیازی به حضور بازیگران چهره داشته باشد؛ او برای جذب مخاطبان آثارش به تنهایی کافی است، همچنانکه تاکنون هم کمتر دست داده با بازیگر شناخته‌شده‌ای همکاری کند.
نام این جوان اولین بار با اجرای عمومی نمایش «بازیخانه قیاس‌الدین مع‌الفارق» در تالار مولوی شنیده شد، نمایشی که او پیش‌تر در جشنواره تئاتر دانشگاهی روی صحنه برده بود و سال ۹۱ آن را به اجرای عمومی گذاشت و همان سال هم در جشنواره تئاتر فجر آن را روی صحنه برد.
حالا ۱۲ سال از اجرای این نمایش می‌گذرد و قرار است همین نمایشنامه با کارگردانی سوگند مطلب‌زاده از امشب، ۲۵ مرداد ماه روی صحنه برود و به همین انگیزه، در این نوشتار نگاهی گذرا داریم به روندی که مساوات در این ۱۲ سال طی کرد و خود را به عنوان یکی از استعدادهای انکار نشدنی تئاتر تثبیت کرد.
نمایشنامه «بازیخانه قیاس‌الدین مع‌الفارق» در گونه نمایش‌های ایرانی می‌گنجید و شاید این ذهنیت را ایجاد می‌کرد که نویسنده و کارگردان جوانش می‌خواهد در این عرصه به فعالیت خود ادامه بدهد اما به فاصله اندکی مشخص شد که تجربه‌گرایی او فقط در حوزه نمایش‌های ایرانی نیست.
مساوات همان سال و همان زمستان سال ۹۱ نمایش «عکس اتفاق عزیز» را در جشنواره تئاتر ماه حوزه هنری اجرا کرد و در تالار ماه نیز آن را به اجرای عمومی گذاشت که به اندازه نمایش قبلی‌اش دیده نشد.
او سال ۹۳ با اجرای نمایش «قصه ظهر جمعه» نشان داد که به خوبی می‌تواند با یک اجرای رئال اجتماعی هم تماشاگران خود را راضی از سالن به خانه بفرستد. این نمایش در اجرای عمومی مورد توجه قرار گرفت و همان سال در بخش مسابقه ایران جشنواره تئاتر فجر نیز روی صحنه رفت. نمایشی که کوچکترین ارتباطی به «بازیخانه قیاس‌الدین...» نداشت.
مساوات که نمایش‌های خود را با گروه تئاتر رادیکال ۱۴ می‌ساخت، در تجربه بعدی‌اش نمایشی با عنوان «خانه وا ده» روی صحنه برد؛ اثری نمادینی که در یک ناکجاآباد می‌گذشت و با آثار پیشین او فرسنگ‌ها فاصله داشت.
او اما در هر تجربه اثری قابل قبول ارایه می‌کرد.
نمایش بعدی او «بیضایی» ابتدا در جشنواره تئاتر آیینی سنتی سال ۹۴ روی صحنه رفت و همان سال در تماشاخانه «سنگلج» اجرای همگانی خود را روی صحنه برد. این نمایش هرچند به نوعی ادای دینی به بهرام بیضایی به شمار می‌آمد، به اندازه نمایش‌های قبلی کارگردانش مورد توجه قرار نگرفت.
با اجرای نمایش «یافت‌آباد» که یک قصه رئال داشت، مساوات دوباره به حوزه رئال اجتماعی بازگشت. این نمایش بهار سال ۹۵ در تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه رفت.
اما با نمایش «بی‌پدر» بود که دیگر بار نام سید محمد مساوات به عنوان چهره‌ای مستعد بر سر زبان‌ها افتاد؛ نمایشی که ظاهرا از داستان عامیانه «شنگول و منگول» الهام گرفته شده بود ولی خشونتی غریب را عریان می‌کرد. این نمایش که اجرایش در بهار سال ۹۶ در مجموعه تئاتر شهر به دلیل استقبال تماشاگران چندین بار تمدید شد، موفقیت‌های قبلی نویسنده و کارگردانش را اعتباری دوباره بخشید.
حالا دیگر نام مساوات به برندی تبدیل شده بود که خود به تنهایی می‌توانست تماشاگران را روانه سالن تئاتر کند.
مساوات همان سال نمایش دیگری را با نام «این یک پیپ نیست» اجرا کرد که باز هم تجربه‌ای تازه محسوب می‌شد. او نمایش خود را در تئاتر مستقل روی صحنه برد و دوباره با استقبال تماشاگران رو به رو شد.
به فاصله اندکی در همان سالن نمایش «قرب آن گاه» را روی صحنه برد که اثری خاص به شمار می‌آمد و تجربه‌ای تازه بود که تماشای آن برای کسانی که دچار افسردگی یا بیماری‌های قلبی بودند، ممنوع شده بود. این نمایش اجرایی از سید محمد مساوات، رضا کولغانی و کطاب جمیه با مدیریت هنری حمید پورآذری بود.
«بیگانه در خانه» اثری بود که مساوات سال ۹۸ ابتدا در تئاتر مستقل روی صحنه برد و بعد از آن در تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر نیز آن را اجرا کرد.
مساوات که در اجرای نمایش‌هایش عموما با بازیگران شناخته شده همکاری نمی‌کرد، هرچند این نمایش را با بازی نوید محمدزاده روی صحنه برد اما چهره این بازیگر را پوشاند تا چهره او دیده نشود. محمدزاده در این نمایش ایفاگر نقش یک پیرزن بود. از آنجاکه چهره او در تمام مدت زمان اجرا پوشیده بود، تعدادی از تماشاگران از بازی او در این نمایش بی‌خبر بودند. آن زمان گفته شد که محمدزاده علاقه‌مند به بازی در نمایشی از مساوات بوده است اما از آنجاکه قرار نبوده مانور نمایش روی بازی او باشد، چهره‌اش را در اجرای این کار پوشاندند.
نمایش «بیگانه در خانه» سال ۹۸ بعد از اجرای عمومی در بخش مسابقه جشنواره تئاتر فجر اجرا شد و جایزه بزرگ جشنواره را دریافت کرد. نوید محمدزاده نیز برای بازی در این نمایش نخستین جایزه بازیگری خود را در تئاتر دریافت کرد. او پیش‌تر در سینما چند جایزه بازیگری را به خانه برده بود.
تابستان سال ۱۴۰۱ مساوات تجربه دیگری از خود را به تماشاگران آثارش ارایه کرد؛ «شکوفه‌های گیلاس». نمایشی با بازی دو بازیگر روی صحنه رفت و مساوات که پیش از آن به تجربه‌های متعددی در حوزه‌های گوناگون دست زده بود، این بار سراغ نمایش‌های شرق دور رفت و بر فلسفه هستی‌شناسانه و شیوه‌های نمایشی ژاپن تامل کرد و نشان داد با این شیوه هم می‌تواند بخش بزرگی از مخاطبان خود را همچنان خوشنود کند، هرچند برخی دیگر از تماشاگران این اجرا را در قیاس با اجراهای گذشته او کمتر دوست داشتند.
حالا که ۱۲ سال از اولین اجرای نمایش «بازیخانه قیاس‌الدین مع‌الفارق» گذشته، محمد مساوات دیگر نامی است معتبر در تئاتر که به عنوان یکی از سرمایه‌های این هنر شناخته می‌شود.
مساوات از همان دوران دانشجویی جوایز گوناگونی را در جشنواره تئاتر دانشگاهی از آن خود می‌ساخت و از همان اولین نمایش‌هایی که در جشنواره فجر نیز اجرا کرد، از این جشنواره نیز جوایز گوناگونی را دریافت کرد.
او در هفدهمین جشن سالانه منتقدان و نویسندگان تئاتر ایران جایزه نخست را برای اجرای دو نمایش «این یک پیپ نیست» و «بی پدر» از دستان اصغر فرهادی دریافت کرد.
نمایشنامه او با کارگردانی کارگردانی سوگند مطلب‌زاده از ۲۵ مرداد ۱۴۰۳ در خانه نمایش دا روی صحنه می‌رود.
امیرپارسا فاضل، آرزو فتحی، سید علی مساوات، امیر خادم، آریا جنتی، سارا گل نژاد، میکائیل بنی نجاریان، مرتضی سمیعی بازیگران این اثر نمایشی هستند.
در خلاصه داستان این اثر نمایشی آمده است: «چهار زن شازده قیاس‌الدین رفتند سینه قبرستون و او بعد سال‌ها صاحب فرزندی می‌شود که بیماری نادری به اسم خوابک دارد.. .»
روابط عمومی، مشاور مطبوعاتی، تبلیغات: علی کیهانی، با حمایت: خانه نمایش دا، موسیقی: نوید هنرآرا، ستایش ستار، طراح لباس: سوگند مطلب زاده، اجرای لباس: فاطمه خمیسی، دستیار کارگردان: امیرپارسا فاضل، طراح تیزر، موشن گرافیک: مصطفی فراهانی، گرافیک: حسین اناری، عکاس: مصطفی فراهانی، طراح پوستر: سوگند مطلب زاده، مدیر اجرایی: امیرپارسا فاضل دیگر عوامل این اثر نمایشی هستند.
این نمایش هر روز ساعت ۱۷ در سالن شماره ۱ خانه نمایش دا روی صحنه می‌رود و علاقه‌مندان برای تماشای آن می‌توانند به سایت تیوال مراجعه کنند.
انتهای پیام
نظرات