به گزارش ایسنا، حسن بن مسعود، یکی از یاران امام هادی علیه السلام می‌گوید: به محضر مولایم امام هادی(ع) رسیدم، درحالیکه در آن روز، چند حادثه‌ی ناگوار برایم رخ داده بود(انگشتم زخمی شده و شانه‌ام در اثر تصادف با اسب سواری صدمه دیده و در یک نزاع غیرمترقبه لباسهایم پاره شده بود) به این خاطر با ناراحتی تمام در حضور حضرت گفتم: لعنت به امروز، عجب روز شومی برایم بود! خدا شر این روز را از من باز دارد!!

امام هادی(ع) فرموند: ای حسن، این چه سخنی است که می‌گویی! با اینکه تو با ما هستی، گناهت را به گردن بی‌گناهی می‌اندازی. (روزگار چه گناهی دارد...) ای حسن روزها چه گناهی دارند که شما هر وقت به خاطر خطاها و اعمال نادرست مجازات می‌شوید (و گاهی امتحان می‌شوید)، به ایام بدبین شده و به روز بد و بیراه می‌گویید!.

گفتم: ای پسر رسول خدا، برای همیشه توبه می‌کنم و دیگر عکس‌العمل رفتارهایم را به روزگار نسبت نمی‌دهم.

امام علیه السلام فرموند: ای حسن، به طور یقین خداوند متعال(در ازای کارها) پاداش می‌دهد و عقاب می‌کند و در مقابل رفتارها در دنیا و آخرت مجازات می‌کند.

منبع: بحارالانوار،ج 56،ص2

انتهای پیام