به گزارش ایسنا، سینما می‌تواند در هیئت کتاب تاریخ، رمالی آینده‌بین و یا آیینه تمام نمای جامعه باشد؛ همچنین به یک اندازه می‌تواند مخرب و یا بنیادگر و سازنده باشد. انتخاب با ماست! سینما و کتاب عجین شده‌اند آنچنان که گاه بهترین رمان‌ها به اکران درآمده‌اند پس سینما به مثابه مطالعه است.سینما بدون تعارف و صادقانه، تندترین نقدهای اجتماعی را ارائه می‌دهد و تفکر جامعه را به چالش میکشد. دست روی نقاط ضعف جامعه می‌گذارد و جریان می‌سازد.

معلولیت یکی از پر چالش‌ترین و بحث برانگیزترین واقعیت‌های تمام جوامع است. معلولیت هراسی و معلولیت ستیزی، معضلی‌ست که نهادهای دولتی و غیر دولتی را بر آن داشته تا با فرهنگ سازی و آموزش‌های بنیادین خانواده، از شدت آن بکاهند و سینما هم یکی از این نهادهاست. نگاه اشتباه جوامع به معلولیت منجر به برخوردهای ناشایستی چون نادیده گرفتن، ترحم،تحقیر و یا تمسخر معلولین شده است‌؛ غافل از استعدادهای فرد معلول که چه بسا زیر همین نگاه بازدارنده، مدفون بمانند.


«بدو فارست!بدو!» این جمله درخشان کافی‌ بود تا مسیر زندگی فارست به کل تغییر یابد و از پسر بچه‌ی معلول ذهنی حرکتی به قهرمانی در ورزش و در جنگ تبدیل شود. گاهی باید قدردان دشمن قدرتمندتان باشید، آنجا که در تعقیب شماست و به ندایی نیازمندید که رو به جلو نهیب‌تان بزند آنچنان که چاره‌ای جز گسستن غل و زنجیرها برایتان نمی‌ماند؛ "بدو!فارست بدو!" آنگونه که فارست دوید و زنجیرها پاره شد.مهم نیست در حالت نشسته یا لم داده‌اید،با دیدن این سکانس در ذهنتان می‌دوید، پاهایتان مور مور می‌شود و این جادوی سینماست در ایجاد همذات‌پنداری!

«فارست گامپ» روایتی ساده و همه فهم است، روایتی آموزنده برای برخورد جامعه با معلولین، داستانی انگیزشی برای تمام خانواده‌هایی که شاید معلولیت، سایه یأس بر زندگی‌شان افکنده. فارست گامپ می‌تواند نگاه مخاطب را به معلولیت تغییر دهد. این فیلم به ما می‌آموزد چگونه با ضعف‌هایمان روبرو شویم، مبارزه کنیم و مسیر درست شکوفایی خود یا فرزندمان را بیابیم. فیلم به درستی بر این باور است که خودباوری و ایستادگی می‌تواند تمام موانع برای رسیدن به موفقیت را از سر راه بردارد.

می‌شود ساعت‌ها درباره‌ی فیلم «فارست گامپ» صحبت کرد، از بازی بی‌نقص تام هنکس که مدتها در خاطر مخاطب می‌ماند تا جایی که شاید با دیدن معلولی در کوچه و خیابان بتوانیم قهرمان درونش را احساس کنیم و به جای ترحم، به او احترام بگذاریم.



شاید برای درک دیالوگ «مادرم همیشه می‌گفت زندگی مثل یک جعبه شکلاته، هیچ وقت نمی‌دونی که چی قراره گیرت بیاد» بهترین کار دیدن فیلم باشد. جمله‌ای که به عنوان چهلمین دیالوگ برتر از ۱۰۰ دیالوگ منتخب توسط انجمن فیلم آمریکا انتخاب شد.

فیلم، چند دهه از زندگی فارست گامپ (با بازی تام هنکس) را نشان می‌دهد، پسری معلول و مهربان از آلاباما که در پایان، قهرمانی تاثیر گذار است،قهرمانی که اطرافیانش به موفقیت‌های او حتی نزدیک هم نشدند. فارست گامپ محصول آمریکا در ژانر کمدی-درام، به کارگردانی رابرت زمکیس محصول سال ۱۹۹۴ پارامونت پیکچرز است. برداشتی از رمانی به همین نام،(نوشته‌ی وینستون گروم در سال ۱۹۸۶)،ساخته شده است،البته تفاوت‌های اساسی با رمان در فیلم مشهود است. 

بازیگرانی چون تام هنکس، رابین رایت، گری سینایس، میکلتی ویلیامسون و سالی فیلد در فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند.
فارست گامپ، همزمان با فیلم‌های «رستگاری در شاوشنک» و «داستان عامه پسند» ساخته شد و تقریباً در تمامی جایزه‌های اسکار به رقابت پرداختند. «فارست گامپ» در همه رقابت‌ها پیروز شد. این فیلم توانست در بخش‌های بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین فیلمنامه اقتباسی، تدوین،جلوه‌های تصویر و بهترین بازیگر نقش اول مرد، جایزه اسکار را از آن خود کند. «فارست گامپ» این قابلیت را دارد که نگاه مخاطب را به معلولیت، ناتوانی‌ها،چالش‌های زندگی و رنج‌های پیش روی بشر تغییر دهد یا دستکم زمینه‌ساز تفکر و تغییر باشد.

 واکنش اشتباه جامعه و اطرافیان ممکن است موجب خجالت زدگی فرد معلول یا خانواده‌ او شود در صورتی که با آموزش درست، ایجاد انگیزه و پشتکار میتوان دریافت که معلولیت سدّ راه موفقیت و افتخار نخواهد بود.



انتهای پیام