به گزارش ایسنا، در این جشنواره، شاعرانی از کشورهای ایتالیا، مراکش، اسپانیا، هلند، کلمبیا، شیلی، بحرین، عراق، سوریه، لبنان، سودان، یمن و ایران به شکل حضوری یا ویدئویی به خواندن اشعار خود پرداختند. 

مهدی مظفّری ساوجی از ایران، با هشت هایکو و شعر کوتاه، حضور داشت و شعرخوانی او به صورت فیلم پخش ‌شد. ترجمهٔ اشعار او را محمد الامین، مترجم نام‌آشنای ادبیات عرب، که سال‌هاست ساکن هلند است بر عهده داشت. ترجمه‌ای که به‌وسیلهٔ شاعر هلندی، ویلی کیلز (Willy Klis)، همزمان با قرائت ویدئویی اشعار این شاعر، خوانده شد. محمد الامین ترجمه‌ای از اشعار مهدی مظفّری ساوجی را به دو زبان‌ هلندی و عربی در دست انتشار دارد.

   علاوه‌براین، محمد الامین، ابیاتی منتخب از بیدل دهلوی را نیز به زبان هلندی ترجمه کرده است که در این فستیوال خوانده شد. محمد الامین، ترجمهٔ منتخب خود از بیدل را، به سنت این نوع منتخبات در زبان و ادبیات عرب، شذره‌پردازی نامید و به آن «شذرات»، به معنی «ریزه‌های زر» یا «خُرده‌های مروارید» اطلاق کرد.

  از ایتالیا Gina Bonasera و Dennys Cambarau، از کلمبیا Luis Eduardo Rendón - Colombia، از بحرین احمد العجمی و کریم رضی، از سوریه مانیا فرح، از عربستان سعودی احمد یحیی القیسی، از هلند Willy Klis، از عراق صباح نور، صباح ابراهیم، کریم فارس، حمید العادلی، موفق السواد، سعد برغش و نعیم الصیاد، از مراکش عبدالحق المتشاوی، لبنی المانوزی، لطیفه اودوهو، علیه الادریسی و مریم لحلو، از سودان اخلاص عثمان، از یمن هدی الغطاس، از اسپانیا پاتریسیا کاردونا، از هلند فرانک دیاماند و از لبنان ابراهیم یاسین در این فستیوال حضور داشتند. 

همچنین حسام موسی از سودان، وستار الساعدی از عراق و کریستینا الخوری از فلسطین به اجرای موسیقی در این جشنواره پرداختند.

   این هشت شعر، به صورت تصویری، از مهدی مظفری ساوجی، در تالار مرکز همایش‌های فرهنگی و هنری شهر لاههٔ هلند (Amare | huis voor cultuur) پخش شد و همزمان ویلی کیلز (Willy Klis) آن‌ها را خواند:

 یک:
هیچ‌کس حرفش را
به‌روشنی نمی‌زند
جز تاریکی

 دو:
به شیشه می‌زند
پرده را کنار می‌زنم
درخت گلابی‌ست

 سه:
در بهار 
مهربان‌ترند
شاخه‌های سیب

 چهار:
آیا شاخهٔ گیلاس
می‌داند این‌قدر زیباست؟
و گُل سرخ
می‌داند چه شعری سروده است؟

 پنج:
دستِ آدم‌ها را می‌گیرند
در اتوبوس، در مترو
چه مهربانند میله‌ها

 شش:
مگر کلیدهای تو سیاه و سفید نیستند؟
پس این آوازهای رنگی چه می‌کند در دستت
پیانوی محزون؟

 هفت:
در کوهستان
تنها صدای کلاغی
از مِه بیرون مانده است

 هشت: 
دستم را گرفته‌ام به واژه‌ها
نرده‌هایی که نمی‌گذارند
سقوط کنم

انتهای پیام