به گزارش ایسنا، این نشست روز جمعه، دهم آذرماه از ساعت ۱۶ در کافه تاریخ به نشانی خیابان وصال شیرازی، نرسیده به بلوار کشاورز، بالاتر از خیابان ایتالیا، بن‌بست مریم برگزار می‌شود.

در این نشست هرمز علی‌پور، کامیار عابدی، ناهید کبیری و احمد بیرانوند به نقد و بررسی ویراست دوم کتاب «گزینه اشعار پوران کاوه» می‌پردازند.

پوران کاوه، شاعر، نقاش و مترجم، از چاپ دوم گزینه اشعارش خبر داد که نمایی از گزیده اشعار ۱۳ مجموعه شعرش بوده که نخستین‌بار در پاییز ۱۳۹۹ توسط نشر مروارید منتشر شده و در پاییز ۱۴۰۲ به ویراست و چاپ دوم رسیده است. در نسخه جدید ۳۷ شعر از دو مجموعه شعر جدید این شاعر، «کلاویه‌های خاموش» و «بوی قهوه از دهان پنجره» به گزینه اضافه شده است.

علاوه برآن تا کنون چهار ترجمه نیز از او منتشر شده، داور شعر شش دوره جشنواره شعر «لیراو» و مسئول صفحه شعر هفته‌نامه ادبی «آوای پَراو» بوده است. کاوه شرکت در همایش کشورهای کُره و هند، سخنرانی و ارائه مقاله‌ را نیز در کارنامه  ادبی خود دارد.

گزینه اشعار «پوران کاوه» در ۲۴۱ صفحه و با قیمت ۲۲۰ هزار تومان در انتشارات مروارید منتشر شده است.

در مقدمه احمد پوری بر این گزینه می‌خوانیم: پوران کاوه از دهه هفتاد شمسی حضوری فعال و پیگیر در عرصه ادبیات و هنر داشته است، شاعر است، نقاش است، و دستی توانا نیز در ترجمه دارد. اما به نظر می‌رسد دغدغه اصلی او در هنر، شعر است و در این سه دهه چندین دفتر شعرش را به چاپ رسانده است.

 اگرچه او به شعر کلاسیک توجهی خاص دارد و در قالب غزل و رباعی اشعاری را در مجموعه‌ای منتشر کرده است، اما محوریت اصلی شعر او، آزاد و به عبارت مرسوم شعر سپید است.

 او از نخستین آثار شعری خود نشان داده است که محتوا و چه گفتن بر صورت و چگونه گفتن غلبه داشته است، اما گاه وسوسه‌های سرودن شعرِ به‌اصطلاح زبانی به سراغش آمده است که اتفاقا در این شعرها نیز موفق بوده است:

 رویاهایم تا شده‌اند

 چیزی در جمجمه‌ام

به ارتفاع الفبای عشقی رنده‌شده بوسه می‌زند...

 اما این وسوسه گذراست، توجه به مضامین انسانی و بیان آن‌ها به زبان ساده گفتاری همچنان در اشعار او دست بالا را دارد. پوران کاوه از نخستین دفتر شعری کمر به بیانی ساده و دور از پیچیدگی‌هایی که فهم آن را دشوار می‌کند بسته است.

 شعر پوران کاوه سرشار از امید و زیبایی و آرامش است، او حتی تلخ‌ترین لحظات را در روشن‌ترین تصاویر بیان می‌کند تا مبادا تیرگی، امید را در خود فروکشد:

صدایی از خیابان بلندم می‌کند

کمی خزه برمی‌دارم از قاب پنجره

کمی خورشید از لای شاخه‌های گیلاس

با رؤیایی جفتک‌انداز

به عادتِ آوازهای زخمی

باز می‌کنم دریچه مخفی درون را...

شعر بی‌ادعای پوران کاوه را می‌شود خواند و در سایه آرامش و نازک خیالی‌اش آسود.

 انتهای پیام