این کارگردان تئاتر در گفتگو با ایسنا، درباره پرداختن به موضوع خشونت خانگی در نمایشش گفت: مشاهدات و رویدادها و حوادثی که دیده یا شنیده‌ایم و به نوعی ما را تکان داده و بر ما تاثیر گذاشته و در ذهن‌مان ایجاد پرسش کرده ، منبع مهمی است که در کارمان، نسبت به آن بی‌تفاوت نباشیم.
حیدری‌پور ادامه داد: این داستان هر روز در روزنامه‌ها و مجلات و اینترنت گزارش می‌شد و مرا در عین غمگین کردن، کنجکاو می‌کرد که تحقیقی انجام بدهم و دلیلی برای این اتفاق‌ها بیابم. معتقدم کارگردان نباید از به اشتراک گذاشتن ترس‌ها، باورهای شخصی و امیدهایش با دیگران واهمه‌ای داشته باشد بلکه باید منتظر بازخورد آن باشد. در کار نمایش هر چیزی می‌تواند الهام‌بخش باشد اما بعضی سوژه‌ها حواشی مخصوص به خود را دارند که می‌توانیم به بخشی از آن آگاه باشیم و نسبت به بخشی دیگر بی‌خبریم.
او که در نمایش خود به ماجرای بابک خرمدین، مستندسازی که به دست پدر و مادرش به قتل رسید، پرداخته، در پاسخ به این پرسش که چرا در خبرها و تبلیغات نمایشش در این باره اطلاع‌رسانی نکرده است، توضیح داد: از نظر من تئاتر یک رسانه شراکتی است. نمایش بر تماشاگر تاثیر می‌گذارد و تماشاگر بر نمایش. گاه ممکن است برای مخاطبی با سلیقه‌ای خاص نمایشی را به صحنه ببرید. مانند برخی نمایش‌های کمدی و ... که در آنها طرح سئوال نمی‌کنید، ولی چون مخاطبان تجربیات گوناگونی دارند و با سطوح مختلفی از ادراک خود به پردازش و دریافت مطالب نمایش روی می‌آورند، باید به آنان احترام گذاشت. من هم سعی کردم نسبت به ماجرای بابک خرمدین مستقیم‌گویی نکنم چون هرگز مستقیم‌گویی را نمی‌پسندم.
او اضافه کرد: هرگز نمی‌توانیم فرض را بر این بگذاریم که سطح اطلاعات همه، چه من به عنوان کارگردان و چه مخاطب عام، یکسان باشد. به این دلیل بیشتر به این سمت و سو رفتم که از منظر دید تماشاگر بتوانم تبلیغ این نمایش را انجام بدهم.
حیدری‌پور درباره بازخورد تماشاگران نسبت به اجرای این نمایش گفت: کم سعادتی من است که نمی‌توانم پای صحبت تک تک تماشاگران بنشینم و برای آنان نیز چنین چیزی میسر نیست. بنابراین قاعدتا آنچه می‌توانم مشاهده کنم، نظرات تماشاگران در سایت تیوال یا بزرگوارانی است که نمایش را نقد کرده‌اند که خوشبختانه برای منِ کارگردان، ذوق و شوقی که تماشاگر برای دیدن کار دارد و بعد احساس خود را به اشتراک می‌گذارد، بسیار خوشنودکننده است و به همین دلیل فکر می‌کنم اجرای نمایش به همین چند اجرا محدود نشود و امیدوارم در فضایی دیگر ادامه پیدا کند.
او در پاسخ به پرسشی دیگر درباره تاثیر آثار هنری بر کاهش آسیب‌هایی مانند خشونت خانگی گفت: هنر، شکلی از آگاهی ، شعور اجتماعی و فعالیت انسانی است که می‌کوشد واقعیت‌های زندگی و جامعه را منعکس کند و یکی از شاخصه‌های مهم آن تاثیرگذاری معنوی بر روح و روان مخاطبان است. به هر حال تئاتر و هنر جزیی از زندگی است که برای شناخت و تکامل آن سعی می‌کنیم از خیلی چیزها استفاده کنیم. یکی از شاخصه‌هایش وسایل ارتباط جمعی است که در لایه‌های زندگی انسان وجود دارد. به همین دلیل فکر می‌کنیم کاری که انجام می‌دهیم، جنبه آموزشی دارد و می‌تواند تاثیر درمانی داشته باشد. در بسیاری از هنرها چنین اتفاقی وجود دارد.
این کارگردان با اشاره به نکته‌ای در کتاب «تئاتر شقاوت» افزود: در این کتاب آمده دردی که پذیرای هیچ عمق و تخیل و امیدی نباشد، در همین عدم پذیرش که آنتونن آرتو هم با آن رو در رو بود، زبانی نو می‌سازد یعنی زبانی نو به اندیشه می‌دهد.
حیدری‌پور در ادامه ابراز امیدواری کرد که تئاتر به سمت و سویی برود که به خودی خود دیده شود نه اینکه برای دیده شدن به چهره‌های شناخته‌شده، تبلیغات آنچنانی یا پروپاگاندای کاذب وابسته باشد .
این کارگردان با ابراز تاسف از جای خالی تئاتر در رسانه ملی افزود: سال‌هاست جای تئاتر در رسانه‌ها مخصوصا رسانه‌های دیداری مانند تلویزیون خالی است و این رسانه برای تئاتر برنامه یا تبلیغی ندارد و فقط در اختیار قشر خاصی است. اگر تئاتر را هنری مردمی و دغدغه فرهنگی می‌نامیم، کاش همه را به یک چشم ببینیم چه از نظر حمایت‌های تبلیغاتی و چه حمایت‌های دیگر که ما از این امکان محروم بوده‌ایم.
نمایش «ل ح د» نوشته میلاد اردوبادی است که آن را بر اساس نمایشنامه «جنگل آسفالت» آرمان طیران به نگارش درآورده است.
این اثر نمایشی تا پایان تیر هر شب راس ساعت ۲۰ و سی و به مدت ۵۰ دقیقه در تالار حافظ روی صحنه می‌رود.
انتهای پیام
نظرات