علیرضا انیسی، امروز ۲۴ اردیبهشت ماه، در همایش بازشناسی نقش شاهنامه فردوسی در هویت ملی که در دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی برگزار شد، اظهار کرد: در دو دهه اخیر در جهان عنوانی مطرح شده که یکی از تکالیف وزارتخانه ما را در برمی‌گیرد و آن میراث فرهنگی ناملموس است.

وی بیان کرد: در گذشته نام میراث فرهنگی با بناها، بافت‌ها و غیره همراه و در واقع میراث ملموس بود اما میراث ناملموس در ۳ دهه اخیر در دنیا مورد توجه قرار گرفته و به یکی از اساسی‌ترین اهداف یونسکو در زمینه حفاظت آن تبدیل شده، زیرا با تغییرات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی این احساس پیدا شده که جهان در حال تبدیل شدن به یک دهکده کوچک است.

انیسی افزود: انسان‌ها در شرایط خاصی به دنیا می‌آیند، رشد می‌کنند، در فرهنگ‌های بزرگ خود را پرورش می‌دهند و عمدتا محصول شرایط محیطی و فرهنگی خود در جامعه هستند، بنابراین نمی‌خواهیم به سمت جهانی برویم که همه یک شکل باشند، به همین دلیل میراث ناملموس به یک موضوع پراهمیت تبدیل شد.

معاون پژوهشی پژوهشگاه میراث ‌فرهنگی و گردشگری گفت: ما در میراث ناملموس چند دسته‌بندی عمده شامل هنرهای نمایشی، سنت‌های شفاهی، آداب و رسوم، جشن‌ها، مراسم سنتی، اقوام و مهارت‌های فنی برای آفرینش هنرهای سنتی و بومی داریم. در این تقسیم‌بندی موضوع شاهنامه در حوزه سنت‌های شفاهی است. ما در دورانی قرار داریم که متاسفانه نقش سنت‌های شفاهی در حال کمرنگ شدن است.

وی خاطرنشان کرد: رویکرد ما در حوزه میراث فرهنگی ملموس که با بناها سروکار دارد این است که بناهای تاریخی را حفظ و احیا کنیم اما در میراث فرهنگی ناملموس دنبال این هستیم آنچه زنده است حفظ و ترویج شود، بنابراین ماهیت برخورد با این دو میراث متفاوت است. اگر بخواهیم موفق شویم و شکاف نسلی خود را پر کنیم نیازمند پژوهش و آموزش هستیم که یکی از ابزارهای این کار برگزاری همایش‌های علمی است. امیدوارم این همایش سال آینده در سطح بین‌المللی برگزار شود. فردوسی به گردن ما و نسل‌های گذشته و آینده چنان حقی دارد که باید به درستی آن را ادا کنیم.

انتهای پیام