به گزارش ایسنا،«اصغر حکیمی مزرعه‌نو» از جمله آزادگان دوران جنگ تحمیلی است که رد پای خاطرات فوتبالی در روایت‌هایش از دوران اسارت در زندان‌های بعثی وجود دارد. این رزمنده و آزاده دوران دفاع مقدس با اشاره به جام «صلح و دوستی» فوتبال می‌گوید: « درست یک ماه بعد از انتقال عده‌ای از بچه‌ها به «اردوگاه ۱۸ بعقوبه» در حالی که می‌رود تا مذاکرات صلح به دست فراموشی سپرده شود دوستداران صلح موضوع را در میدان دیگری جستجو می‌کنند.

بعد از رحلت امام (ره) جو اردوگاه به روزهای قبل از آتش بس بازگشته بود و هیچ شباهتی به دوران صلح نداشت. سربازان خسته بعثی بیش از اسرا در سردرگمی و فشاد بسر می‌بردند. روز یکشنبه ۶۸/۸/۱۴ ‌ورزشگاه کاظمیه کویت میزبان برگزاری مسابقه بین دو تیم رقیب عراق و ایران بعد از ۱۳ سال بود. این رقابت روزنه‌ای هرچند باریک و کور سوی امیدی ایجاد می‌کرد. هنگام برگزاری مسابقه نگهبان‌ها هم از پشت پنجره آسایشگاه‌هایی که تلویزیون در اختیار داشتند مسابقه را دنبال می‌کردند.

شخصا اهل فوتبال نبودم ولی در این مورد خاص طبیعی بود که هر ایرانی نسبت به آن حساس باشد. برای هر دو تیم یک موقعیت گل زنی نیز فراهم شدف اما موقعیتی که برای تیم حریف پیش آمد خیلی خطرناک بود که بخیر گذشت. واقعا این زمان یکی از لحظات پر استرسی بود که به کندی می‌گذشت. هر چند که برد و باخت در این میدان نیز آثاری بر ما نداشت. اگر می‌باختیم سرافکندگی و اضافه شدن فشار و استرس بیشتر بود. اگر می‌بردیم هر چند در درون خوشحال بودیم ولی از آن طرف با سربازان کم ظرفیت بعثی روبرو و تا مدت‌ها تاوان شکستشان در میدان ورزش را نیز اسرا باید پرداخت می‌کردند ضمن اینکه طبیعی بود بر روند صلح نیز اثر منفی می‌گذاشت.

* میراث صدام در مستطیل سبز
* لایه‌های پنهان تصمیم صدام برای حمله به کویت

هرچند کاملا مشخص بود که برگزار کنندگان مسابقه تمایل به چنین نتیجه‌ای داشته‌اند. کویت میزبان جام صلح، طی هشت سال جنگ با دلارهای نفتی یکی از بانیان این وضعیت بود و با برگزاری یک مسابقه ساده نمی‌تواند تاثیر گذار باشد.»

به گزارش ایسنا، سومین جام «صلح و دوستی» که در سال ۱۹۸۹ در کویت با تلاش شیخ صباح رئیس شورای المپیک آسیا براساس یک معاهده سیاسی ورزش برگزار شد که مبنای آن ترکیه ،‌ ایران ‌و عراق بود.

کویتی‌ها پس از برقراری آتش بس و در سال ۱۹۸۹ در تلاش بودند با برگزاری مسابقات جام «صلح و دوستی» آن را به مراسم آشتی کنانی بین عراق و ایران تبدیل کنند. مسابقات یادشده که در دو گروه برگزار می‌شد به گونه‌ای تنظیم شده بود که ایران و عراق  ۶۸/۸/۱۴ هم در دور مقدماتی و هم در فینال با هم بازی کنند.مقامات کویتی پیش از آغاز بازی از بازیکنان دو تیم خواستند در کنار همدیگر عکس بگیرند.

این دو تیم که در گروه‌شان اول و دوم شده بودند به مصاف کویت و اوگاندا تیم‌های اول و دوم گروه مقابل رفتند تا در صورت پیروزی بر آن‌ها در فینال در مقابل هم قرار گیرند. عراق،‌ کویت را در نیمه نهایی برد و ایران در ضربات پنالتی مغلوب اوگاندا شد و با باخت مقابل کویت به مقام چهارمی دست یافت تا رشته‌های مقامات کویتی پنبه شود. چیزی نگذشت که کشور کویت که قصد ایجاد صلح و دوستی بین ایران و عراق را داشت با حمله‌ نیروهای عراقی مواجه شد و به اشغال این کشور درآمد.

انتهای پیام