غزل «زندگان جاوید»

سروده‌ی رهی معیری - شاعر عاشقانه‌ها و تصنیف‌ها که ۵۴ سال پیش از دنیا رفت

نمرده‌اند شهیدان که ماه و خورشیدند
که کشتگان وطن، زندگان جاویدند

خلاف شمع، که می‌گرید از هلاکت خویش
به روز رزم، سپردند جان و خندیدند

به جان خصم فکندند لرزه همچون بید
ولی چو کوه، ز باد اجل نلرزیدند

بر آستان رضا، چون غبار بنشستند
بر آسمان شرف، همچو مه درخشیدند

به جنگ دشمن اگر نقد جان نمی‌دادند
به جان دوست، چنین منزلت نمی‌دیدند

اگر به دیده بیگانه‌اند، چون شب تار
ولی به دیده‌ی ما، همچو صبح امّیدند

به جان پاک شهیدان که زنده‌اند «رهی»
دلاوران، که سزاوار جشن جاویدند

اسفند ۱۳۳۲

محمدحسن معیری، متخلص به «رهی» در ۱۰ اردیبهشت ۱۲۸۸ در تهران متولد شد. از کودکی به شعر، موسیقی و نقاشی علاقه‌مند بود و ۱۷ سال بیشتر نداشت که اولین رباعی خود را سرود.

او  در مطبوعات فعالیت داشت و در شعرهای فکاهی و انتقادی از نام مستعار «زاغچه»، «شاه پریون»، «گوشه‌گیر» و «حق‌گو» استفاده می‌کرد. معیری در سال‌های آخر عمر به رادیو رفت و تصنیف‌های بی‌شماری ساخت. از ترانه‌هایش به «شد خزان»، «شب جدایی» و «مرغ حق» می‌توان اشاره کرد.

رهی کتابخانه‌ای داشت که آن را یک سال پیش از مرگش به مجلس شورای ملی اهدا کرد. رهی ۲۴ آبان ۱۳۴۷ در تهران درگذشت و در قبرستان ظهیرالدّوله به خاک سپرده شد.

«سایۀ عمر» مجموعه غزل‌ها، «آزاده» مجموعه ترانه‌ها و «گل‌های جاویدان» نام مجموعه مقالات او است.

انتهای پیام