هادی حسنعلی در گفت‌وگو با ایسنا، جایگاه بازی برای کودکان  در ایران را رو به رشد دانست و گفت: اگر ۲۰ سال پیش که شروع کارم بود این سؤال را می‌پرسیدید قطعاً می‌گفتم بازی با کودکان در ایران جایگاهی ندارد و اصلاً چیزی به اسم مربی بازی وجود نداشت، البته مربی ورزش و موسیقی در حوزه کودک شناخته شده بود، اما اینکه کسی مربی بازی باشد کاملاً ناملموس بود.

وی گفت: جدی گرفته شدن رشته‌های علوم تربیتی مثل آموزش ابتدایی، رشد و پرورش کودکان پیش از دبستان و رشته‌های دیگر دانشگاهی باعث شد، واحدهای درسی مربوط به بازی هم جدی‌تر گرفته شود. اگرچه شاید در شروع فقط از منظر روانشناسی به بازی پرداخته می‌شد، اما الان جامع‌الشرایط شده و فقط از بعد روان‌شناسی به بازی نمی‌پردازیم، بلکه می‌تواند ابعاد تربیتی و اجتماعی و فرهنگی هم داشته باشد.

کارگران و نویسنده نمایش‌نامه کودکان با اشاره به برگزاری پاتوق‌های بازی و جشنواره بازی از سوی نهادهایی مثل شهرداری، گفت: این برنامه‌ها نشان می‌دهد امروز انتظار کارکرد اجتماعی هم متصور است و صرفاً کارکرد تربیتی و روانشناسی بازی مدنظر نیست، اگرچه این ابعاد این‌قدر به هم تنیده هستند که نمی‌توان هیچ‌کدام را نادیده گرفت.

وی با اشاره به دورانی که بازی در خدمت آموزش قرار گرفت، تصریح کرد: در این دوره ریاضی و علوم و سایر دروس از طریق بازی آموزش داده می‌شدند، چون بچه‌ها بهتر آموزش می‌دیدند. باوجود اینکه یکی از کارکردهای بازی، آموزش است، اما همین دیدگاه هم به ارزشمندتر شدن مقوله بازی کمک کرد.

 حسنعلی به نگاه‌های متفاوت به بازی مثل هر مقوله دیگری اشاره و اظهار کرد: در مورد بازی نگاه آموزشی، نگاه اجتماعی و حتی نگاه فلسفی وجود دارد، برای همین می‌بینیم افرادی به‌ویژه در رویکردهای معاصر به‌صورت جدی دست روی بازی و اسباب‌بازی می‌گذارند، چون معتقدند بازی اهمیت زیادی دارد و حتی روش‌ها و انواع بازی‌ها را نقد می‌کنند.

وی با بیان اینکه بازی جزو چیزهایی نیست که فقط به دوران کودکی مرتبط باشد، گفت: بازی در هر زمینه‌ای می‌تواند کاربرد داشته باشد، همان‌طور که یک روان‌درمانگر یا فیزیوتراپ هم از بازی استفاده می‌کند تا روند درمان را تسهیل کند، پس فقط مختص کودکان نیست.

این طراح بازی با اشاره به اینکه ورزش در ذات خود با بازی همراه است، اما بازی‌هایی که قاعده‌مندتر هستند و اصولی پیدا کرده‌اند، افزود: نگاه امروز اجتماع ما به ورزش هم متفاوت‌تر از قبل شده است. از سال پیش آموزش و پرورش آموزش سواد حرکتی را شروع کرد در دوران کرونا فیلم‌هایی برای بازی و فعالیت فیزیکی برای خانواده‌ها فرستاد تا به سواد حرکتی کودکان کمک کند، این اتفاق ارزشمندی است و امیدوارم در سال‌های آتی به پروتکل‌های زیر ۸ سال و زیر ۱۲ سال برسیم تا بچه‌ها بیشتر از اینکه درگیر یک ورزش خاص شوند، درگیر مهارت‌های بنیادین حرکتی و سواد حرکتی شوند.

وی بازی‌های هدفمند را در رشد ذهنی و روحی کودکان بسیار مؤثر دانست و افزود: خیلی از مدارس و مراکز آموزشی این کار را شروع کرده‌اند و حداقل در ۵ سال اخیر دوره‌های بازی ورزش کودکان به‌صورت تخصصی در شهرهای مختلف در حال برگزاری است که جزو بازی‌های فیزیکی محسوب می‌شود، در این دوره‌ها، بچه‌ها از ورزش خاص و رقابت صرف جدا می‌شوند و به رشد جسمی و روحی می‌رسند. هر انسانی بتواند در این زمینه متعادل شود هم یادگیری و هم خلق‌وخوی بهتر و سلامت روح و جسم بهتری خواهد داشت.

این مربی بازی، قصه‌گویی و نمایش خلاق با اعتقاد بر اینکه برای کارهایی که درست است باید وقت خیلی بیشتری بگذاریم تا افراد را به انجام آن مجاب کنیم، گفت: متأسفانه هنوز هم مقاومت‌های زیادی وجود دارد، باوجود اینکه در طول این سال‌ها همه اصول را گفته و تائید کرده‌اند، اما برای تصویب و اجرای آن سال‌ها می‌گذرد، و این یعنی تعداد زیادی  از کودکان از این مهم محروم می‌مانند.

این فعال حوزه کودکان با بیان اینکه مسئولان و تصمیم گیران برای کارهای درست تأخیر دارند، توضیح داد: بزرگ‌ترین خلائی که در حوزه بازی وجود دارد به نظر من همین است که کارهایی که می‌دانیم درست است و باید اجرایی  شود طول می‌کشد، بدون اینکه بدانیم موانع آن چیست. این در حالی است که به‌عنوان نمونه متخصصان امر، غربالگری حرکتی را تائید می‌کنند اما ۵ سال می‌گذرد تا اجرایی شود!

وی با بیان اینکه در طول سال‌های اخیر در رشد مراکز خصوصی کودک بی‌نظیر بوده‌ایم، تصریح کرد: تا یکی دو دهه پیش چند مرکز خصوصی داشتیم و چند نفر در کارگاه بازی شرکت می‌کردند. حتی من در شروع کارم دنبال کلاس و کارگاه بودم و چیزی پیدا نمی‌شد! اما امروز استقبال مردم بی‌نظیر است، چون افراد به توسعه فردی و رشد خود فکر می‌کنند که اتفاق بسیار خوبی است.

حسنعلی با اشاره به اینکه در بخش خصوصی افراد با سرمایه‌های شخصی خود آمده‌اند و مراکز مختلفی مثل بازی ورزش، مهدکودک و حتی مدرسه دایر شده است، یادآور شد: نهایت حمایت دولت، صدور مجوز برای مراکز است که آن هم به‌راحتی نمی‌دهند و در ساده‌ترین حالت شش ماه برای صدور مجوز طول می‌کشد. یکی از مشکلات این است که متقاضی باید مکانی را اجاره کند و بعد برای دریافت مجوز مراجعه کند، درحالی‌که تا گرفتن مجوز اجازه فعالیت ندارد! این کار با تورم و افزایش اجاره‌ها، چیزی جز زیان برای سرمایه‌گذاری نیست.

وی با بیان اینکه افراد زیادی در حوزه کودک دغدغه دارند و می‌خواهند فعالیت کنند اما قوانین دست و پای آن‌ها را می‌بندد، گفت: این سؤال باید مدام پرسیده شود، اگرچه در این سال‌ها هم زیاد پرسیده شده، اما جوابی نگرفته‌ایم! من می‌خواهم سرمایه‌گذاری خصوصی کنم، تخصص و پولش را هم دارم و می‌دانم سرمایه‌گذاری خصوصی به دلیل دغدغه‌ای که خانواده‌ها پیدا کردند قابل ‌برگشت است، اما متأسفانه مانع‌تراشی می‌کنند.

کارگردان و نویسنده نمایش‌نامه کودکان تصریح کرد: مراکز کودک یکی از مصداق‌هایی است که نشان می‌دهد دولت‌ها در این زمینه از مردم عقب هستند. در این شرایط نمی‌توان سرمایه‌گذار پیدا کرد، چون وقتی موانع را می‌بینند منصرف می‌شوند. در کشور ما افراد دغدغه‌مندی هستند که می‌خواهند برای کودکان کار کنند، اما حتی ناظری که برای نظارت بر کار آن‌ها می‌گذارند هیچ تخصصی در این زمینه ندارد.

حسنعلی با اشاره به اینکه خانواده‌های ایرانی در شهرهای مختلف به‌شدت مطالبه‌گر هستند، گفت: برنامه‌ای نیست که در حوزه کودک برگزار شود و کسی استقبال نکند، به همین دلیل باوجود همه موانع و مشکلات، نمی‌شود جلوی پیشرفت را گرفت.

این مربی بازی، قصه‌گویی و نمایش خلاق با بیان اینکه کسانی که در هر رویداد و کارگاهی شرکت می‌کنند، آموخته‌های خود را به دیگران منتقل می‌کنند، خاطرنشان کرد: مهم نیست این آموخته‌ها را از چه کسی یاد گرفته‌اند، بلکه مهم این است که از آن استفاده شود، همان‌طور که ما نمی‌دانیم یک درخت را چه کسی کاشته، اما تا سال‌ها از آن استفاده می‌شود. کار فرهنگی هم کاشتن است، اما اگر مسئول کارش برداشت باشد آن‌وقت در تعارض با ماهیت کار فرهنگی است.

انتهای پیام