او در گفتگو با ایسنا از جای خالی تدریس تعزیه در دانشگاه‌های هنری، تغییر کاربری تکیه‌های ویژه تعزیه و بی‌توجهی به این هنر ملی و دینی ابراز تاسف می‌کند.
هاشمی می‌گوید: نبود تکیه برای اجرای تعزیه مانند آن است که بخواهید مسابقه فوتبال را بدون ورزشگاه برگزار کنید. در این مدت هم که تعزیه اجرا شده، به لطف تعزیه‌خوانان بوده است.

او با انتقاد از تغییر کاربری تکیه‌هایی مانند نیاوران اضافه می‌کند: این تکیه اساسا برای تعزیه ساخته شده که حالا مدت‌هاست تغییر کاربری داده است. بدون تکیه کجا می‌توانیم تعزیه اجرا کنیم. در پارک که نمی‌توان تعزیه اجرا کرد.
هاشمی درباره حذف واحد آموزشی تعزیه در دانشگاه‌های هنری توضیح می‌دهد: این مساله دلایل گوناگونی دارد. در وهله اول کسانی که در دانشگاه تدریس می‌کنند، به جز یکی دو نفر، به تعزیه اشراف ندارند. از سوی دیگر این هنر هم منابع متعددی ندارد. بنابراین برای آموزش آن، استاد باید برای جستجوی منابع زحمت بسیار بکشد اما بسیاری از استادان ما دوست دارند همه چیز حاضر و آماده در اختیارشان باشد و وقتی چنین نیست، راحت‌ترین کار، پاک کردن صورت مساله است.

هاشمی اضافه می‌کند: بی‌توجهی به تعزیه به دلیل بی‌اعتنایی ما به هنر ملی و دینی کشور است و متاسفانه کسانی که تعزیه را حذف کرده‌اند، نه عرق ملی دارند و نه دینی که اگر داشتند، تعزیه‌ای را که بزرگان جهان در برابرش سر تعظیم فرود آورده‌اند، حذف نمی‌کردند.
هاشمی درباره آسیب‌هایی که نگاه مناسبتی به تعزیه وارد می‌کند، می‌گوید: اتفاقا نگاه مناسبتی بد نیست چون برای هر مناسبتی، از شادی و سوگواری، تعزیه داریم و تعزیه فقط به عاشورا محدود نمی‌شود.

این تعزیه‌خوان با انتقاد از بی‌توجهی رسانه‌ها به تعزیه خاطرنشان می‌کند: رسانه‌های ما بسیار ضعیف و منفعلانه عمل می‌کنند. رادیو و تلویزیون در طول سال چقدر زمان به تعزیه اختصاص می‌دهند. اغلب شبکه‌های تلویزیونی مسابقه آشپزی دارند که بیشتر تبلیغ ظرف و قابلمه است. اما هیچ جایی برای هنری مانند تعزیه در نظر نمی‌گیرند. در حالیکه اگر تعزیه در تلویزیون دیده شود، جوانان را جذب می‌کند.

هاشمی ادامه می‌دهد: البته فراموش نکنیم اگر تعزیه مورد توجه قرار بگیرد، نان عده‌ای آجر خواهد شد چون در تعزیه زد و بند وجود ندارد.

او با تاکید بر توجه هنرمندان خارجی به تعزیه یادآوری می‌کند: هنرمندان خارجی بیشتر قدر تعزیه را می‌دانند اما تعدادی از هنرمندان فرنگی مآب خودمان در برابر آن گارد دارند و آن را نازل می‌دانند. در حالیکه بزرگان تئاتر دنیا در برابر تکنیک‌های بی‌بدیل تعزیه زانو زده‌اند.
هاشمی خاطرنشان می‌کند: اگر تعزیه به اروپاییان تعلق داشت، آن را جهانی کرده بودند اما حکایت ما و این هنر، مصداق این بیت حافظ است که « سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد/ آنچه خود داشت، ز بیگانه تمنا می‌کرد». چیزی که تا به امروز تعزیه را نگه داشته، به دلیل عشق مردم است که از جیب خود هزینه می‌کنند وگرنه دولت‌ها کار چندانی انجام نمی‌دهند و متاسفانه بعضی از مسئولان فرهنگی کشور، جاهایی ضد فرهنگ عمل می‌کنند همچون بعضی از کسانی که داعیه دین دارند ولی با عملکرد نامناسب خود به آن ضربه می‌زنند.

انتهای پیام