شاید با همین حرف ها و وصف ها انتظارمان از پدرها بالا رفته که یک کوه هیچ وقت دل آزرده و خسته نمی شود، یک کوه هیچ وقت کمرش خم نمی شود، یک کوه همیشه استوار است... 

پدر واژه ای ست غیر قابل وصف، پدر را نمی توان در یک جمله توصیف کرد و با یک شعر سرود...  اما چه تلخ است که احساس کنی به یکباره این کوه و این تکیه گاه امن را نداری...  چشم باز کنی و می بینی کوه استوار زندگیت دیگر نیست، دستان پر مهرش، صدای پر عاطفه اش که قوت قلب و جانت بود جایش را به دره ای عمیق از نیستی داده... یک نبودن بزرگ‌... یک نبودن تلخ ...  به خودت می آیی و می بینی همچون بوته ای روییده بر دیواری، که تکیه گاهش فروریخته. و چه چیزی دردناک تر از فرو ریختن... 

این روزها کم نیستند پسران و دخترانی که پدرانشان در راه امنیت و آسایش این مرز و بودم جان شیرینشان را در طبق اخلاص گذاشته و به ابدیت پیوسته اند.

  پدرانی که نه تنها برای فرزندانشان بلکه برای تمام فرزندان این مرز و بوم تکیه گاه بودند... آنان به فرزندانشان آموختند  که مردان این ملت ریشه دارند و کی می شود ریشه را قطع کرد؟ گیرم که کشتند گیرم که بریدند با رویش ناگزیر جوانه ها چه می کنند؟ این پدران حتی در نبودنشان درس مقاومت و آزادگی آموختند.

آموختند که برای حفظ کیان باید تا آخرین لحظه ایستاد حتی به بهای جان... 

تقدیم به پدران شهید 

یادداشت: فائزه کریم نیا