شهید احمد رضایی، از شهدای استان لرستان سوم مردادماه ۱۳۴۲ در شهرستان ازنا متولد شد، دوران کودکی خود را در روستای فین، از توابع شهرستان ازنا در خانواده‌ای مذهبی و ساده گذراند و دوران ابتدایی خود را در دبستان محمودیه از توابع شهرستان زرین‌شهر اصفهان پشت‌ سر گذاشت.

در دوره راهنمایی علاوه‌ بر تحصیل، در حد توان کار می‌کرد و به خانواده نیز کمک اقتصادی می‌رساند، دوستان همکلاسی‌اش در دوران تحصیل از او به‌عنوان یک دانش‌آموز با اخلاق و نیکو یاد کرده‌اند.

وی دوره دبیرستان خود را در دبیرستان ابن‌سینای شهرستان زرین‌شهر گذراند، همکلاسی‌های وی در این دوران از مهربانی‌های او گفته‌اند که خوش‌ برخورد و مهربان و بسیار جدی و وقت‌شناس بود.

این شهید والامقام به نماز شب و نماز اول وقت اهمیت ویژه‌ای می‌داد و از ویژگی‌های اخلاقی او می‌توان به تواضع زیاد و خوش برخوردی، اشاره کرد و همواره در مراسم مذهبی حضور داشت.

در سال ۱۳۶۰ به منطقه کردستان اعزام شده و در جبهه مسئولیت بی‌سیم‌چی گُردان را بر عهده داشت و در طول هشت سال دفاع مقدس، هفت مرحله به جبهه اعزام شد.

وی در عملیات «محرم» شرکت داشت که نتیجه آن برای او جانبازی از ناحیه مچ دست بود که قطع شد، اما باید گفت که او به‌عنوان مربی پرورشی، در امور تربیتی آن زمان، نقش بسزایی را در جذب دانش‌آموزان به احکام اسلام و امام راحل(ره) و مقام معظم رهبری داشت.

این شهید بزرگوار علاقه ویژه‌ای به امام حسین(ع) داشت، لذا در ایام محرم و صفر، فعالیت‌های زیادی را جهت تبلیغ در مدارس انجام می‌داد، وی با بچه‌ها مهربان بود و دانش‌آموزان نیز به نیکی از او یاد می‌کردند و به ایشان خیلی علاقه داشتند.

او با عشق و علاقه خاصی به مدرسه می‌رفت و به تدریس درس اخلاق می‌پرداخت، البته با رفتار و گفتار خویش عملاً جاذبه ایجاد می‌کرد و به‌علت علاقه‌ای که به امام حسین(ع) داشت نام تنها فرزند خود را حسین گذاشت.

شهید رضایی ۲۹ اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۶۵ در عملیات حاج‌عمران به فیض شهادت نائل آمد و در دوران زندگی خود همواره به لزوم ادامه دادن راه شهدا، حفظ انقلاب و دستاوردهای انقلاب و حمایت از ولایت و رهبری، تأکید داشت.

شهید ابوالقاسم باقری، از دوستان و همرزمان شهید رضایی در رابطه با او گفته است: «رضایی، مصداق بارز این حدیث بود که امام صادق(ع) می‌فرماید: «شیعیان ما آن‌هایی هستند که هرگاه تنها باشند، ذکر خدا بسیار کنند.»

ذکر خدا، مرتب بر لبان شهید رضایی جاری بود و هم از مصادیق کسانی بودند که هرگاه به سیمایشان نظر می‌کردی، انسان را به یاد خدا می‌انداختند، عبادت آن شهید با اخلاص آمیخته بود؛ چنان‌که گویی خداوند لذت عبادت را به آن شهید چشانده است.

خضوع و خشوع او در حین نماز، در برابر ذات بی‌کران الهی، نظر هر ناظری را به خود جلب می‌کرد گویی که در این دریای بی‌کران غرق گشته است.»

وصیت‌نامه شهید رضایی

در فرازی از وصیت‌نامه این شهید بزرگوار آمده است: «خدایا به جهاد اصغر آمده‌ام، ولی هنوز در جهاد اکبر، موفقیت کامل به دست نیاورده‌ام، در حالی‌ که می‌بایست بعد از پیروزی در جهاد بزرگ‌تر به این جبهه پای می‌نهادم؛ اما در هرحال با موقعیت جبهه که زمینه خودسازی در آن بیشتر است و معنویتی که در این‌جا هست، از خداوند می‌خواهم که مرا توفیق عطا فرماید.

رحمتش شامل حال حقیر شود، همان‌طوری که تا به حال بوده، مرا به حال خود وا مگذار؛ زیرا در این صورت، حقیر گمراه می‌شوم.

خدایا تنها تو را می‌پرستم، به تو عشق می‌ورزم، از تو کمک می‌خواهم، به پیامبرانت از اولین که حضرت آدم است، تا آخرین آنها که حضرت محمد(ص) است و به ائمه‌اطهار(ع)، از حضرت علی(ع) و ولایت او، بعد از پیامبر(ص) تا امام مهدی(عج) فرزند زهرا(س) که بین ماست و حجاب‌های ما، مانع از دیدن ایشان می‌شود، وفا دارم. خدایا ما را پاک گردان و توفیق دیدار امام مهدی(عج) را به ما عطا بفرما.»

انتهای پیام