به گزارش ایسنا، سرهنگ دوم خلبان بهرام مرادی در یادداشتی نقش هوانیروز در منطقه جنوب(خوزستان-دزفول و اهواز) در آغازین روزهای دفاع مقدس(مهر و آبان ماه ۱۳۵۹) را بررسی کرده است.
در این یادداشت می‌خوانیم:
قبل از شروع جنگ، باتوجه به گزارشات یگان‌های ارتش از تحرکات و نقل و انتقالات یگان‌های عراقی به نواحی مرزی ایران در منطقه جنوب، ۵ فروند بالگرد شکاری کبرا و ۲ فروند بالگرد ترابری ۲۱۴ از پایگاه هوانیروز مسجد سلیمان ، به منظور جابجایی فرماندهان،مسئولان ، شناسایی تحرکات و اقدامات دشمن در مناطق مرزی استان خوزستان در پادگان لشگر ۹۲ زرهی مستقر شدند. بعد از شروع جنگ در تاریخ دوم و سوم مهرماه ۱۳۵۹ گروهی از بالگردهای ترابری ۲۱۴ و شنوک ، شکاری کبرا و شناسایی ۲۰۶ (جت رنجر) به سمت خوزستان پرواز کردند و در پایگاه نیروی هوایی دزفول و پادگان لشگر۹۲ زرهی اهواز مستقر شدند و آماده اجرای مأمریت گردیدند .
سوم مهرماه ۱۳۵۹ در اولین سورتی پرواز تعداد ۱۷ فروند از بالگردهای شناسایی ۲۰۶ (جت رنجر)، شکاری کبرا و ترابری ۲۱۴ هوانیروز اصفهان که بیشتر آنها از پایگاه پشتیبانی عمومی و مسجد سلیمان بودند به سرپرستی سرگرد خلبان منوچهر رزمخواه و مسئولیت عملیاتی سروان ناصر ژیان به خوزستان پرواز می‌کنند و در عصر همان روز در پایگاه نیروی هوایی دزفول به زمین می‌نشینند.
این گروه با سازماندهی دسته‌های پروازی به نام تیمهای آتش با بالگردهای شکاری کبرا، در منطقه دشت عباس و در محورهای پای پل نادری- عین خوش و تا سواحل رودخانه دویرج، محور چنانه- فکه با اجرای آتش مستقیم و عملیات غافلگیری از روبرو و جناحین دشمن، با هدف قرار دادن تانک‌ها و نیروهای پیاده مکانیزه لشگرهای ۱۰ زرهی و «۱ پیاده مکانیزه» عراق که قصد عبور از کرخه را داشتند، در متوقف کردن و انهدام آنها در غرب رودخانه کرخه و تثبیت در مواضع پدافندی اجباری، در پشتیبانی از یگان‌های قدرتمند نیروی زمینی ارتش نقش به سزایی ایفا کردند و در این راه تعدادی از بالگردها نیزمورد اصابت گلوله‌های پدافند هوایی دشمن واقع شدند که تعدادی از خلبانان آن شهید و تعدادی هم مجروح شدند.
با توجه به حساسیت شهر اهواز و استقرار ستاد فرماندهی لشگر ۹۲ زرهی در این شهر،همزمان با عبور نیروهای زمینی عراق از مرز و پیشروی به عمق خوزستان، بیشترین تعداد از بالگردهای هوانیروز در فرودگاه قدیمی اهواز که در پادگان لشگر قرار داشت مستقر شدند، به گونه‌ای که در هفته اول جنگ تعداد آنها به ۲۰ فروند رسید.
بالگردهای هوانیروز با در نظر گرفتن مسیر پیشروی عراقی‌ها که از تمام محورهای منتهی به شهر اهواز در حال پیشروی بودند، با سازماندهی بالگردهای شکاری کبرا و «شناسایی ۲۰۶ »و «رسکیو ۲۱۴» در تیمهای آتش، در تمامی این محورها وارد عمل می‌شدند. بمباران و گلوله باران بی‌وقفه اهواز توسط هواپیماها و توپخانه دوربرد دشمن و پیشروی زمینی آنها از یک سو و انفجارات پی در پی مراکز حساس و اماکن شهر و نواحی آن، چنان شرایط هولناک و در هم پیچیدهای از نظر روانی به وجود آورده بود که خطر سقوط هر لحظه‌ای اهواز به دور از انتظار هر بیننده‌ای نبود. بنابراین در روزهای اول جنگ و در چنین شرایطی، فرصتی برای طراحی و تعیین مسیرهای پروازی و توجیه خلبانان و مأموریت‌های واگذاری به خلبانان هوانیروز هرگز میسر نبود، ضمن آنکه مکانی و دفتری و جایگاه ثابت و مشخصی هم برای هوانیروز نبود تا فرماندهان و افسران عملیات بتوانند خلبانان را بر روی اهداف مورد نظر هدایت نمایند. بنابراین اوصاف، بیشتر مواقع تک به دشمن و انهدام آنها، با شناسایی خود خلبانان و انعکاس موقعیت نیروها به تیمهای پروازی بعدی صورت می‌گرفت و به اصطلاح خود خلبانان عمل «بکاو و بکش» حاکم بود. اما با تمامی این نارسایی‌ها و مشکلات فراروی، در این منطقه بالگردهای شکاری کبرا با تک (حمله) بر ادوات زرهی و پیاده مکانیزه نیروهای عراقی که از محورهای کوشک، طلائیه و جاده خرمشهر- اهواز و محور سوسنگرد قصد پیشروی و تصرف اهواز را داشتند، توانستند در پشتیبانی از نیروهای زمینی ارتش و نیروهای مردمی در سد پیشروی دشمن و تثبیت آنها در مواضع پدافند اجباری نقش مهمی ایفا نمایند.
و در این راه اولین شهدای خلبان خود را(سرهنگ منصور وطنپور خلبان کبرا و سرپرست گروه هوانیروز اهواز بود که در تاریخ ۱۳۵۹/۷/۹بر اثر اصابت گلوله دشمن در منطقه عملیاتی غرب اهواز به شهادت رسید.) تقدیم انقلاب و کشور کردند.
انتهای پیام
نظرات