یاسر خوشنویس در نخستین جلسه کافه محرم ۱۴۰۰، با موضوع «گفتاری درباره امید در زمانه پر رنج» برگزار شد، اظهار کرد: تفاوت ظریفی میان امید و آرزواندیشی وجود دارد، برای نمونه من آرزو می‌کنم تا دوره‌ بعدی المپیک قهرمان مشت‌زنی شوم، اما امید هنگامی معنا پیدا می‌کند که آن وضعیتی که من بدان امید دارم در یک روند علّی معلولی معقول محقق شدنی و محتمل باشد و این احتمال معقول باشد.

وی ادامه داد: برای نمونه من نمی‌توانم امید داشته باشم که در ریاضیات فعلی دو به‌ اضافه دو برابر پنج شود، زیرا این امید نامعقول است و نمی‌توانم امید داشته باشم که در دوره بعدی مسابقات مشت‌زنی المپیک مدال طلا را کسب کنم. این وضعیت به لحاظ منطقی غیرممکن نیست، اما به دلیل اینکه در روند علّی معلولی، محتمل نیست، بنابراین امید من، امید واهی و یا آرزو اندیشی خواهد بود.

خوشنویس تصریح کرد: امید یک گرایش گزاره‌ای نسبت به وضعیتی است که محقق نشده و من علاقه دارم تا محقق شود و باید در یک فرآیند علّی معلولی قرار گیرد. برای محقق شدن این امید، باید اقدامات و کنش‌هایی از سوی من و دیگران انجام شود، در غیر این صورت این امید راهی به سرانجام نخواهد برد.

وی خاطرنشان کرد: در حال حاضر مشکل اساسی کشور این است که همه انتظار داریم که مشکلات کشور حل شود، اما کسی اقدامی در این زمینه ندارد و سوال اصلی اینجاست که آیا می‌توانیم امید هم داشته باشیم تا مشکلات کشور حل شده و اوضاع بهبود یابد؟ پاسخ این سوال ۱۰۰ درصد مثبت است.

این دانشجوی دکترای فلسفه علم و فناوری پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی در پاسخ به این سوال که آیا می‌شود روند علّی معلولی معقولی تعیین کرد تا مشکلات موجود در کشور رفع شود، عنوان کرد: بله این امر شدنی است، اما نیازمند به کنش‌های اجتماعی دارد. برای اینکه کنش‌گری صورت گیرد، باید مقدماتی را فراهم کرد. مردم ایران اولین ملتی نیستند که از مشکلات رنج می‌برند و آخرین هم نخواهند بود و خداوند با هیچ قومی، برای فرستادن و یا نفرستادن عذاب بر آن‌ها پیمان و عهدی نبسته است.

وی افزود: ما باید این موضوع را بپذیریم و درک و فهم این موضوع، تسلا و فرصتی را به ما می‌دهد تا از جایمان بلند شویم و تنها در این حالت است که کنش اجتماعی صورت می‌گیرد. مسائل کشور حل نمی‌شود، مگر اینکه خود آن مردم بخواهند و عمل کنند. هیچ کشوری در دنیا به فکر ملت ایران نیست و تنها به فکر منافع شخصی کشور خود است و هیچ دوستی و دشمنی پایداری در دنیا وجود ندارد.

خوشنویس در رابطه با کنش‌هایی که در فضای مجازی صورت می‌گیرد، گفت: بسیاری از کنش‌های حال حاضر در فضای مجازی، بی‌فایده است، زیرا جز گسترش مشکل و بدبختی سود دیگری ندارند و تنها باعث افزایش مشکلات می‌شوند. اگر با گسترش این پیام‌ها در فضای مجازی، فرصتی پیدا شود تا مطالبه‌گری به سرانجامی برسد، باید این راه را ادامه داد، در غیر این صورت، این کار جز افزودن به مشکلات سودی نخواهد داشت.

وی با بیان اینکه مهاجرت کنش اشتباه دیگری است که به ذهن بسیاری از مردم خطور می‌کند، بیان کرد: مهاجرت کردن و رفتن از کشور هیچ‌گاه کنش درستی نبوده و هرگز کشور را به جای بهتری تبدیل نخواهد کرد. 

این دانشجوی دکترای فلسفه علم و فناوری پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی با این پرسش چگونه می‌توان در این شرایط امید داشت؟، عنوان کرد: اگر هر فرد جامعه در هر موقعیت هر کاری که از دستش برای کشور و مملکتش بر می‌آید انجام دهد، خشنود خواهد شد. این خشنودی به انسان امید بیشتری خواهد داد. این عمل، می‌تواند با خرج کردن یک هزار تومانی و یا حتی یک لبخند زدن ساده باشد؛ چراکه هیچ پیشرفتی در یک روز اتفاق نمی‌افتد و به زمان و کنش‌های بسیاری نیازمند است.

خوشنویس در رابطه با مسئله‌ مهاجرت عنوان کرد: بعضی از افراد از ایران مهاجرت می‌کنند برای اینکه محقق‌های مرز علم هستند و دستاوردهای علمی احتمالی آن‌ها در آینده، برای همه‌ انسان‌ها مفید خواهد بود. بنده با این دسته از افراد همدلی می‌کنم و از ایران رفتنشان را می‌توان پذیرفت، اما آن دسته‌ای که به جای ساختن کشور خود، از وضع موجود مملکت فرار می‌کنند و دست به مهاجرت می‌زنند را هرگز تایید نمی‌کنم. این افراد تنها چرخ‌دنده‌هایی هستند در سیستم کشورهای دنیا و همیشه به آن‌ها به چشم یک فرد خارجی نگاه خواهد شد و هرگز نمی‌توانند پیشرفت چشمگیری داشته باشند.

انتهای پیام