جمال یزدانی در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به جایگاه سکوت در موسیقی، اظهار کرد: در موسیقی و هنر موضوع سکوت از  دیدگاه‌های مختلف مورد بررسی قرار می‌گیرد. در موسیقی افراد فکر می‌کنند که موسیقی متشکل از صداهایی است که به گوش می‌رسد و موسیقی را از جنس صدا می‌بینند در صورتی که برعکس، بسیاری از موسیقی‌دانان بزرگ نظر بر این دارند که غالب موسیقی سکوتی است که توسط صداهایی به‌صورت منظم شکسته می‌شود و زیبایی را در دل سکوت می‌دانند، نه در دل صدا.  

وی افزود: همیشه در یک اتاق خالی و ساکت  لذتی ژرفا و آرامشی احساس می‌شود که در هیاهو و سروصدا وجود ندارد و دلیل بر این است که آنچه در موسیقی ایفای نقش می‌کند در دل سکوت است.

این مدرس دف خاطرنشان کرد: در موسیقی عرفان، هدف بر این بوده که هنگام نواختن موسیقی فرد از هر صدا و فکری خالی ‌شود. در این هنگام که صداهایی تولید می‌شود برای مخاطب لذت‌بخش بوده و او را به سمت سکوت هدایت می‌کند، نه به سمت صدا.

وی با بیان این‌که «موسیقی‌دانان بعد از نواختن قطعه موسیقی تمایل به سکوت دارند و می‌خواهند با آن قطعه موسیقی در ذهن خود تنها باشند و از آن لذت ببرند»، تاکید کرد: در هنر سینما نیز فرد بعد از دیدن فیلم خوب چند لحظه‌ای را سکوت می‌کند و به تأمل و تفکر فرو می‌‎رود تا لذت دریافت لحظات را بچشد. در شعر و ادب فارسی مولانا یکی از شعرای عرفانی محسوب می‌شود و متخلص به خموش است.

یزدانی تصریح کرد: اگر به موسیقی که گوش می‌دهید و از آن لذت می‌برید دقت کنید، متوجه می‌شوید با ظرافت خاص هوشمندانه دارای مکث‌ها، اوج و فرودهایی است که شما را اغنا می‌کند.

وی اضافه کرد: آن‌‎هایی که با سرعت بالا قطعه‌ای را می‌نوازند کسی را مجذوب نمی‌کنند، بلکه فرد در این هنگام به سراغ موسیقی آرامی می‌رود که با حس درون‌اش یکی باشد. اخیراً در بین نوازندگان باب شده تا تکنیک‌های پرطمطراق بنوازند که فقط گوش شنونده را می‌خراشد، اما اگر موسیقی به درستی اجرا شود شنونده می‌تواند در قالب سکوت موسیقی را جذب کند.

انتهای پیام