این پژوهشگر و منتقد ادبی در یادداشتی که در پی در گذشت منصور اوجی، در اختیار ایسنا قرار داده، نوشته است: «منصور اوجی (متولد ۱۳۱۶) که در شامگاه نوزدهم اردی‌بهشت ۱۴۰۰ ما را تنها گذاشت، شاعری نیمایی بود که گاه  به شعر سنتی، به ویژه رباعی‌سرایی هم پرداخت و  در مواردی از فضای ملتهب زیست اجتماعی ایران در عصر خود هم تاثیر پذیرفت. اما به نظر می‌رسد شعرهای نو او در حد فاصل نگاه حافظانه و اندیشه خیامی به وضوح و تمایز بیش‌تری می‌رسید. البته او همشهری حافظ بود. اما قدری بیش‌تر از حافظ به خیام گرایش داشت. اوجی در جست‌وجوی راه شعری خود از شیراز به نیشابور رفت و از نیشابور به یوش.
او در دهه‌های ۱۳۷۰ و اوایل دهه ۱۳۸۰ گاه به شعر سپید هم نزدیک شد. اما کامیابی‌اش در شعر نیمایی بسیار گسترده تر بود. رومانتی‌سیسم در شعر اوجی با طبیعت‌ستایی، گذشت عمر، اندیشیدن به ابدیت و وصف شیراز در هم آمیخته است. او از جمله شاعرانی بود که توانست با پشتکار و پیگیری بسیار زیاد، ذوق و استعداد خود را تا نهایت درجه در ساختار شعرش به فعلیت برساند. او را هم می‌توانیم مهم‌ترین شاعر نوگرای شهر شیراز پس از نیما بدانیم، هم یکی از شاعران شاخص در جریان نسل دوم شعر نیمایی (متولد در دهۀ ۱۳۱۰) و هم مهم‌ترین شاعر نیمایی در نوع شعر لحظه‌ای و کوتاه. منصور اوجی صدایی متفاوت و مانا در شعر نیمایی بود. 

فقدان این شاعر لطیف‌طبع و ارجمند را به همه دوستداران شعر او، جامعه شعری ایران، اهل شعر و ادبِ شیراز، فرزند برومندش، خانم غزل اوجی و همسرشان، خواهرشان، خانم مرضیه اوجی و دیگر بازماندگان صمیمانه تسلیت می‌گویم.»

انتهای پیام