حسین ثنایی‌نژاد، عضو هیأت علمی دانشگاه فردوسی، در یادداشتی درخصوص طراحی کوه‌پارک مشهد، آورده است: «از دور که آبشار مصنوعی ساخته شده‌ای را دیدم گمان کردم سنگ‌هایی را آنجا دپو کرده‌اند برای ساختن سازه‌ای! ازنزدیک اما سنگ‌های نافرمی را دیدم که انگار روی هم ریخته‌اند و اصلا به آبشار نمی‌ماند! گویا طراح، تصویب‌کننده و ناظر هرگز آبشاری را از نزدیک ندیده‌اند!
در آن سو نقش‌هایی را با سنگ بر یک دیواره تعبیه کرده‌اند. بیشتر به این می‌ماند که کودکی آنها را روی کاغذی کشیده و بنایی ناشی آن را اجرا کرده باشد.
پیاده‌روها و نیمکت‌های سنگی هم خیلی بد و نامرغوب اجرا شده‌اند، تندیس فرشته مرد، مجسمه یک زن و شوهر که بیشتر به نظر می‌رسد با هم قهر باشند و ستون‌هایی که معلوم نیست چه هویتی را باز می‌تابانند در چشم‌انداز یک زیر گذر نیز حدیث دیگری‌ست که آدم را نگران می‌کند طراحان و مجریان این پروژه عظیم در چه عوالمی سیر می‌کنند.
تنها سه آیتم زیبا دیدم که سنگ نگاره‌هایی بودند در همان نزدیکی.
خوشبختانه هنوز پروژه در آغاز راه است ولی اگر بر همین سیاق به پایان برسد یک کوه‌پارک بی قواره زشت را شهردار و شورای شهر فعلی مشهد از خود به یادگار خواهند گذاشت».
انتهای پیام
نظرات