به گزارش ایسنا، بر اساس تعریف جهانی خشونت هرگونه استفاده عمدی از زور، تهدید و یا نیروی جسمانی علیه کودک توسط یک فرد و یا یک گروه که به سلامتی، حیات، رشد و عزت‌نفس کودک لطمه زده یا احتمال ایجاد صدمات بعدی را افزایش دهد کودک‌آزاری به‌حساب می‌آید اما متاسفانه کودکان آسیب‌دیده از حقوق خود بی‌خبر هستند.
هرگونه بدرفتاری با کودک در کوتاه‌مدت و بلندمدت می‌تواند پیامدهای خطرناکی را برای او به همراه داشته باشد که نشانه های آن در هر کودک متفاوت است، در بعضی از کودکان مورد آزار قرار گرفته هیچ‌گونه علامت بالینی دیده نمی‌شود در حالی‌که عده‌ای دیگر با علائم زیادی مانند افسردگی، اضطراب، مصرف مواد مخدر، پرخاشگری و گوشه‌گیری به کلینیک‌ها مراجعه می‌کنند.
کودک‌آزاری فقط کتک زدن نیست
مسئول بهداشت روان شبکه بهداشت و درمان شهرستان گناوه در این باره گفت: هرگونه آزار جسمانی مانند کتک زدن و خشونت فیزیکی، درگیر شدن کودک در رفتارهایی است که با سطح تکاملی (رشدی) وی نامتناسب است، همچنین بدرفتاری عاطفی و غفلت در نگهداری از کودک نیز نوعی کودک‌آزاری تلقی می‌شود.
خاتون باباحسنی افزود: بدرفتاری عاطفی با کودک، روش و الگویی از مراقبت و پرورش کودک است که در آن والدین یا مراقبان علاوه بر اینکه محیط مناسب و لازم برای رشد و نشاط کودک را فراهم نمی‌کنند اقداماتی مثل محدود کردن بیش از حد فعالیت‌های کودک، دست‌کم گرفتن، تحقیر کردن، سپر بلا کردن، تهدید کردن، تبعیض، تمسخر و هرگونه رفتار خشونت‌آمیز غیر فیزیکی دیگری را نیز بر کودک اعمال می‌کنند.
وی بیان کرد: کوتاهی در مراقبت مسئولانه از سوی مراقب نوعی مسامحه و یا غفلت است و غفلت جسمانی از شایع‌ترین انواع غفلت محسوب می شود که شامل ترک کودک بدون مراقب یا سرپرست قابل قبول و عدم نظارت و سرپرستی کافی می‌شود.
انتقال خشونت به نسل های بعدی...
باباحسنی افزود: با اینکه کودکان شاهد خشونت، به‌طور مستقیم قربانی خشونت محسوب نمی‌شوند ولی در معرض خطر بیشتری جهت بدرفتاری با کودک، غفلت و مسامحه از طرف مراقبین خود قرار دارند. کودک این الگوی رفتاری و خشونت‌آمیز را با خود به نسل بعد منتقل می‌کند چون کودکان 5 ساله نمی‌توانند تصور کنند که والدین آنها غیر از نقش والدی نقش دیگری تحت عنوان نقش همسری نیز دارند.
این کارشناس اظهار کرد: در سن پیش از مدرسه کودکان بسیار خودمحور بوده و در نتیجه با تفسیر اینکه آنها والدین من و من فرزند آنها هستم به این نتیجه‌گیری می‌رسند که من مقصر اختلافات و نزاع‌های میان والدین هستم، در نتیجه این کودکان بسیار تمایل دارند که خود را در خصوص خشونت و روابط نامساعد والدین مقصر پنداشته و احساس گناه کنند.
نشانه‌های کودک‌آزاری
خاتون باباحسنی با اشاره به نشانه های وقوع کودک‌آزاری اظهار کرد: توضیحات غیرمنطقی والدین در خصوص آسیب ایجاد شده مخصوصا اگر با شرح حال کودک یا شرایط تکاملی وی متناسب نباشد می توان به کودک‌آزاری شک کرد. شرح مبهم و چندپهلو از آسیب دیدن کودک، یا حتی بروز نشانه های هیجانی نامتناسب مثل نگرانی بیش از حد یا خونسردی و بی‌تفاوتی زیاد می‌تواند از نشانه‌های کودک‌آزاری باشد.
این مسئول خاطرنشان کرد: والدین این کودکان، گاهی برای مخفی نگه‌داشتن اعمال خود به پزشکان و یا بیمارستان‌های متعدد مراجعه کرده یا کودک را با تأخیر بسیار زیاد ارجاع می‌دهند در حالی که کودک آزاردیده نیازمند ارزیابی‌های پزشکی، روان‌پزشکی، روانشناسی و همچنین پزشکی قانونی است.
این کودکان سکوت را ترجیح می‌دهند
مسئول بهداشت روان شبکه بهداشت و درمان گناوه گفت: بسیاری از کودکان از مطرح کردن مشکل خود وحشت دارند یا درک درستی از مشکل نداشته و مهارت‌های ارتباطی مناسب برای بیان این مشکلات را ندارند. ممکن است کودک فکر کند این آزار و بدرفتاری بخشی از سرنوشت و الگوی حتمی تربیتی او است لذا از حقوق خود بی‌خبر بوده و سکوت را ترجیح می‌دهد.
وی افزود: مسئول بهداشت روان شبکه بهداشت و درمان گناوه تاکید کرد: برای دسترسی به حجم و شدت کودک‌آزاری از مصاحبه گران حرفه‌ای مخصوصا افراد باحوصله ترجیحا خانم‌ها و یک فضای امن استفاده شود.
انتهای پیام