این داستان‌نویس در گفت‌وگو با ایسنا درباره رمان تاریخی و نوشتن در این گونه ادبی اظهار کرد: ما تاریخ غنی، قوی و مفصلی داریم، همچنین کشورمان به خاطر این‌که در منطقه خاصی از جهان قرار گرفته همیشه درگیر حوادث بوده است. اما تا کنون در ادبیات داستانی‌مان کمتر به تاریخ پرداخته شده و در واقع ادبیات داستانی رویکردی به تاریخ نداشته است.
او افزود: کتاب‌هایی که در زمینه تاریخ منتشر شده بیشتر افسانه‌مانند بوده و قابل اعتنا نبوده است. داستان‌نویسان ما استفاده بهینه‌ای از تاریخ نداشته‌اند. البته در این زمینه کارهایی منتشر شده که خیلی چشمگیر و تأثیرگذار نبوده است.
انوری ضعف رمان‌نویسی را دلیل کم‌توجهی به تاریخ دانست و خاطرنشان کرد: رمان‌نویسی در کشورمان قوی نیست و رمان‌نویسان جدی نداریم؛ رمان‌نویسانی که احساس مسئولیت داشته باشند. برخی برای سرگرمی می‌نویسند و برخی ادبیات دم‌دستی و پیش‌پا افتاده را انتخاب می‌کنند که این افراد هیچ تعهدی ندارند. کسانی هم که به صورت جدی به ادبیات می‌پردازند تعدادشان زیاد نیست.
این نویسنده با بیان این‌که نوشتن درباره تاریخ با محدودیت مواجه نیست، گفت: من در این زمینه فعالیت می‌کنم و کتاب‌هایم درون‌مایه تاریخی دارند. در سطح جهان هم بزرگ‌ترین و معروف‌ترین آثار ادبی دنیا دستمایه‌هایی از تاریخ درون‌شان وجود دارد. بستر نوشتن درباره تاریخ به خاطر تاریخ غنی‌مان فراهم است و محدودیتی دراین زمینه وجود ندارد و من تعجب می‌کنم چرا به این مسئله به صورت حرفه‌ای پرداخته نشده است.
او در ادامه افزود: دفاع مقدس ما خود تاریخ است؛ هشت سال دفاع مقدس بوده و زمان زیادی از آن می‌گذرد و با گذشت زمان هم مبدل به تاریخ می‌شود. تاریخ دستمایه بسیاری از کارهای من است و از ابتدایی‌ترین کارهایم به آن توجه داشته‌ام که شاید این موضوع به صورت ناخواسته بوده است؛ مثلا رمان ۱۲ جلدی «جاده جنگ» نگاهی جدی به تاریخ دارد.
منصور انوری با تأکید بر این‌که رویکرد به تاریخ و استفاده از آن باعث غنای ادبیات داستانی می‌شود، گفت: معمولا نویسنده‌های مشهور جهان از تاریخ برای نوشتن کارهای‌شان استفاده کرده‌اند؛ مانند «جنگ و صلح»، «بینوایان» و «دن آرام». در واقع آثار معروف و مهم ادبیات جهان همه‌شان بدون استثنا به برهه‌ای از تاریخ پرداخته‌اند، البته در قالب داستان کار خود را پیش برده و توانسته‌اند تاریخ را با جزئیاتش روایت و توجه مردم را به آن جلب کنند که این موضوع به نفع تاریخ است. تاریخ می‌تواند به داستان‌نویسان کمک کند و داستان‌نویسان به تاریخ؛ داستان‌نویسان تاریخی را که لازم است پیوسته در نظر مردم باشد برجسته می‌کنند تا نظر مردم به آن جلب شود.
انتهای پیام