« داوود سليماني » عضو سابق شوراي مركزي دفتر تحكيم وحدت، با اظهار تعجب از اين كه به گفته‌ي وي «الان در تحكيم آراي متفاوت و مخالف در درون تشكيلات تحمل نمي‌شود»، تصريح كرد: براي تشكيلات باز هم نياز به انسجام دروني بر پايه‌ي گفت و گو و تضارب آرا داريم.
وي با برشمردن اشتراكات بسيار انجمن‌هاي اسلامي دانشجويان، دفتر تحكيم وحدت را نيازمند راهبردهاي ويژه براي شرايط فعلي دانست و تاكيد كرد: انگار اساسا هدف در تشكيلات گم شده و هدف حفظ اقتدار فردي يا فراكسيوني شده، اين سم مهلكي است. هدف بايد فراتر از درون به آينده‌ي كشور، دانشگاه و دانشجويان مربوط باشد، بايد ملي باشد.
چرا آراي متفاوت در تشكيلات تحمل نمي‌شود؟
« داوود سليماني » در گفت‌وگو با خبرنگار سياسي ايسنا، گفت: ارزش تحكيم به داشتن گفتمان درست، صحيح و مطلوب است. تحكيم بايد بتواند گفتمان خود را مانند سال‌هايي كه به پشتوانه‌ي تلاش تئوريك، اتحاد و انسجام تشكيلاتي داشت ارتقا بخشد. در زماني كه شعار سياسي در هر موضوعي داده مي‌شود بايد متكي به تحليل درست باشد. ما كم‌كم به ويژه در دوران پس از اصلاحات شاهد افول اين قدرت در تحكيم بوديم. شعار اصلاحات، آزادي، دموكراسي، عدالت و ... داده مي‌شود ولي به درستي تئوريزه نمي‌شود يا حداقل اين امر در درون تشكيلات به عنوان يك نياز فكري احساس نمي‌شود. حتي برخي از اين شعارها در عمل نهادينه نمي‌شود، آراي متفاوت و مخالف در درون تشكيلات تحمل نمي‌شود، لذا انشعاب و انشعاب و انشعاب شكل مي‌گيرد، اين براي تحكيم سم مهلك بود.
رفتار تحكيم اجازه‌ي نفوذ و انشعاب نمي‌داد
وي افزود: البته من تاثير و تحريك جريانات رقيب و خارج از تشكيلات و بعضا حكومتي و غير آن را در اين امر ناديده نمي‌گيرم اما در هر زماني اين امر وجود داشته است ولي بچه‌ها هوشيارتر از اين بودند كه بازي بخورند و اگر كسي هم مي‌خواست اين كار را بكند ايزوله مي‌شد. بعضي‌ها خواهان اين بودند كه تحكيم شاخه‌ي دانشجويي حزب جمهوري اسلامي شود. فكر مي‌كنم امثال آقاي طبرزدي در اين جهت تلاش مي‌كردند، اين در دوره‌اي كه من بودم اتفاق نيفتاد بلكه قبل از ما مطرح بوده ولي ايزوله شدند. رفتار تئوريك و تشكيلاتي تحكيم اجازه‌ي نفوذ و انشعاب نمي‌داد. الان اين‌طور نيست، قدرت چانه‌زني تئوريك و تشكيلاتي بسيار كاهش پيدا كرده، لذا انجمن‌ها گاه از ماهيت اصلي خود خارج شده‌اند، دچار دعواهاي پيش پا افتاده، در عالي‌ترين سطح تحكيم هستيم كه انشعاب اولين راه‌حل تلقي مي‌شود. حال آن‌كه اين راه حتي براي آخرين راه قابل تامل است، آن هم براي تشكيلاتي چون تحكيم.
اختلاف‌ها با گفت‌وگو حل شود
سليماني گفت: الان هم براي تشكيلات باز هم نياز به انسجام دروني بر پايه‌ي گفت و گو و تضارب آرا داريم؛ البته گفت و گويي با پشتوانه‌هاي تئوريك و مبتني بر اسلام و دموكراسي در درون تشكيلات. نمي‌توان انجمن اسلامي بود و اسلام را به حاشيه راند و پز آن را داد ولي بچه مسلمان را به حاشيه راند. بخشي از جنگ را دانشجويان اداره كرده‌اند، نهادهاي انقلابي مثل سپاه و جهاد سازندگي و امثال آن محصول كار انجمن‌ها و دانشجويان مسلمان است. شهداي هويزه و شهيدان ديگر از دانشجويان گواه ايثار و پايمردي آنان است، جانبازان بسيار نظير هاشم آقاجري نمونه‌هاي اين روحيه‌ي اسلام‌خواهي و وطن‌پرستي و غيرت و عزت‌اند، اينها را نبايد فراموش كرد.
آزادي، دموكراسي، معنويت و دين
سليماني همچنين گفت: تحكيم بايد بداند كه واجد چيست؟ بايد آزادي، دموكراسي، معنويت و دين در كنار هم بنشينند و اختلاف‌ها نيز در گفت‌وگويي با پشتوانه‌هاي تئوريك حل شود و نتايج بر اساس يك نظام سنجش دموكراتيك در درون تشكيلات مورد پذيرش همه قرار گيرد، اين امر مي‌تواند به پايداري تحكيم كمك كند و قدرت و نفوذ اجتماعي آن را ارتقا بخشد، به‌ويژه در ميان دانشجويان مورد اقبال عمومي قرار گيرد. ارزش تحكيم ريشه در تاريخ، اصول و ايماني دارد كه اگر از آن فاصله بگيرد ديگر ارزشي ندارد. تحكيم بايد سعي كند خود را با جهت‌گيري اساسي و هدف كلي كه ترسيم شده است حركت كند تا از دل جهت‌گيري‌هاي متضاد و متناقض و بلكه درست در مقابل اصول و ارزش‌ها قرار نگيرد.
اقتدار در ترديد؛
نياز به راهبردهاي ويژه
سليماني درباره‌ي وضعيت فعلي دفتر تحكيم گفت: الان تحكيم بيش از آن‌كه داراي اقتدار تئوريك و تشكيلاتي باشد به واسطه‌ي انشعاب از سويي و اصرار عده‌اي بر حفظ مناسبات گذشته از سوي ديگر اين اقتدار دچار ترديد شده است. لذا نيازمند تدوين اهداف و راهبردهاي ويژه براي شرايط كنوني و متناسب با نياز روز است كه البته بايد متكي به تحليل همه‌جانبه و هماهنگي كامل در برنامه و عمل باشد.
اهداف ملي نه دروني
وي تاكيد كرد: رويكرد به آينده نمي‌تواند انتزاعي صورت گيرد، گاه فكر مي‌كنم اساسا هدف در تشكيلات گم شده و هدف حفظ اقتدار فردي يا فراكسيوني شده است، اين سم مهلك است. هدف بايد فراتر از درون به آينده‌ي كشور، دانشگاه و دانشجويان مربوط باشد، بايد ملي باشد. البته من به كلي نفي نمي‌كنم _ كه اين وجود ندارد _ بلكه به نظر من در بدنه‌ي دانشجويي ملموس نيست. تحكيم بايد به طور مستدل نهادهاي دولتي را به نقد بكشد ولي اين كافي نيست. بايد با استدلال آلترناتيو و جايگزين و راهبرد ارايه دهد. بدون استراتژي نمي‌تواند موفق باشد.
اشتراكات بسيار انجمن‌ها
وي اظهار داشت: به نظر مي‌رسد انجمن‌هاي اسلامي در كنار ضعف‌هايشان داراي نكات قوت و مشتركات زيادي هستند. مشتركات اعتقادي سياسي بسياري دارند كه دستمايه‌ي خوبي براي حركت آينده است. دانشجو بودن، مسلمان بودن، گرايش‌هاي آزادي‌خواهانه و عدالت‌طلبانه، معنويت، و دموكرات بودن پشتوانه‌ي خوبي است كه در انجمن‌هاي بالقوه و بالفعل موجود است و مي‌تواند مبناي خوبي براي حركت تشكيلات تحكيم باشد.
بيان چند خاطره و تجربه
سليماني سپس به بيان چند خاطره و تجربه پرداخت: چون من پس از انقلاب فرهنگي و بازگشايي دانشگاه‌ها عضو شوراي عمومي دفتر تحكيم بوده‌ام، يعني سال‌هاي 63 به بعد، شاهد حضور دانشجويان در دفاع و خودم به اتفاق يكي دو تن ديگر عضو ستاد مركزي پشتيباني جنگ دانشگاه‌ها بودم. آقاي رحمتي كه الان وزير راه هستند آن زمان فكر مي‌كنم نماينده‌ي جهاد دانشگاهي بود و من هم پس از آقاي مهندس شمس كه نماينده‌ي دفتر تحكيم بود به نمايندگي از دفتر تحكيم در اين ستاد فعاليت مي‌كردم. ظاهرا آن موقع يك عضو ديگر هم داشت. فكر مي‌كنم تجربه‌ي ستاد، تجربه‌ي خوبي براي نحوه‌ي استفاده از توان دانشگاه به ويژه در حوزه‌هاي تخصصي در دفاع بود و تجارب خوبي بود. ضمن اين‌كه مي‌دانيم در دوره‌ي جنگ، دانشگاه و جهاد دانشگاهي توانستند به تكنولوژي‌هاي دفاعي خوبي مجهز شوند كه حاصل تلاش فرزندان دانشگاه بود. البته فكر مي‌كنم از اين دست تجارب كم باشد ولي وجود داشت.
مواضع سياسي تحكيم زمان ما
وي افزود: در آن زمان حركت‌هاي سياسي دانشجويي هم قاعدتا در موضوعات متنوع وجود داشت. آن زمان درباره‌ي موضوعاتي كه به امام(ره) مربوط مي‌شد، تحكيم بسيار حساس بود. مثلا جريان 99 نفر مجلسي و تلقي آنها از ولايت فقيه كه امام(ره) مطرح كرده بودند، اعتراض گسترد‌ي دانشجويان را در پي داشت. راهپيمايي حمايت دانشجويان به رهبري دفتر تحكيم از مواضع امام(ره) در اين موضوع و پيام شفاهي تقدير امام(ره) در ميدان ياسر از دانشجويان توسط آيت‌الله توسلي و محمدعلي انصاري و احساس غرور دانشجويان از توجه امام به ايشان در شرايط ويژه‌ي آن روز بسيار مهم بود. من فكر مي‌كنم قرائتي كه الان از ولايت فقيه مي‌شود و توسط كساني كه آن زمان مورد عتاب و خطاب امام قرار گرفتند با قرائتي كه امام داشت بسيار متفاوت است و اين دستمايه‌ي خوبي براي نقد و تحليل است. امام(ره) نظريه‌ي كشفي و انتصابي را قبول نداشتند. در زمان امام البته كسي اين حرف‌ها را نمي‌زد يا اگر مي‌زد از امام جواب مي‌شنيد ولي بعدها اينها كاتوليك‌تر از پاپ و كاسه‌ي داغ‌تر از آش شدند. سخت ولايي و طرفدار ولي‌فقيه با قرائتي كه امام آنها را از آن تحذير داشت، انتخابي بودن، مردمي بودن، مسوول بودن و پاسخ‌گو بودن در تئوري امام از ولي‌فقيه موج مي‌زند. البته تجارب ديگري وجود دارد كه مي‌تواند دستمايه‌ي خوبي براي تحكيم كنوني باشد.
قضاوت در ظرف زماني
سليماني گفت: من توصيه مي‌كنم يك دوره سخنراني‌هاي امام و بيانيه‌هاي تحكيم در سال‌هاي پس از انقلاب تا رحلت ايشان مطالعه شود. هر فرد منصفي مي‌فهمد كه مواضع در ظرف زماني و شرايط خاص قابل بررسي و فهم است. اگر يك عمل سياسي از ظرف زماني خود خارج شود قضاوت در ظرف زماني ديگر از تحليل درستي برخوردار نيست.
*** تعدادي از اعضاي سابق شوراي مركزي دفتر تحكيم وحدت در گفت‌وگو با خبرگزاري دانشجويان ايران به بازگويي بخشي از خاطرات و تجربيات خود درباره‌ي اتحاديه‌ي انجمن‌هاي اسلامي دانشجويان دانشگاه‌هاي سراسر كشور پرداختند، كه حاصل آن به تدريج ارسال مي‌شود. مصاحبه با « علي‌اكبر موسوي خوئيني »، « رضا حجتي »، « علي تاجرنيا »، « ابراهيم شيخ »، « مرتضي احمدي »، « حسين بي‌غم »، « حميد چوبينه » و « فاطمه حقيقت‌جو » در روزهاي گذشته ارسال شده است.
انتهاي پيام