به گزارش ایسنا، سید نعمت‌الله فتاحی پدر شهید سید مصطفی فتاحی از رزمندگان لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع)   رویات می‌کند: سید مصطفی چند مرتبه مجروح شد، یک‌بار شیمیایی شد که چند روز را در بیمارستان بستری بود، به‌طوری که تمام پوستش تاول زد، یک‌بار هم نارنجک در دستش منفجر شد، وقتی زخمش خوب شد دو تا انگشتش بهم چسبیدند، اما با همه این جراحاتی که بر او وارد شد، باز دست از جبهه و جنگ برنداشت، او بدنی قوی‌ داشت و از قدرت جسمانی بالایی برخوردار بود، می‌توانست به‌راحتی سه تا چهار دقیقه زیر آب بماند.

زمانی که سید مصطفی به شهادت رسید، سه ماه بعد قطعنامه امضا شد، یکی از دوستانش برایمان می‌گفت که سید مصطفی قاتلش را خودش زد، به‌طوری که نارنجک را پرتاب کرد داخل سنگری که یک عراقی از آنجا به سوی آنها شلیک کرده بود. همرزم دیگرش هم روایت می‌کند: ماه رمضان بود و ما در میاندوآب بودیم. از آنجا که مقلد حضرت امام(ره) بودیم، تکلیفی برای روزه گرفتن نداشتیم، چون ایشان فرموده بود رزمندگان نمی‌توانند روزه بگیرند. از طرفی، اختیار دست خودمان نبود که قصد ۱۰ روزه کنیم. هر روز و هر لحظه ممکن بود از منطقه‌ای جا کن و در منطقه‌ای دیگر، جا گیر شویم.

همه‌مان از اینکه نمی‌توانیم روزه بگیریم، حسرت عمیقی در دل‌هایمان داشتیم، اما خوب به خاطر دارم که رزمندگانی همچون شهید سید مصطفی فتاحی، گویی روزه بودند. سید از لحظه لحظه ماه رمضان استفاده می‌کرد. مثلا شب‌ها احیا می‌گرفت و با خدا راز و نیاز می‌کرد. کمتر غذا می‌خورد. کمتر حرف می‌زد. بیشتر ذکر می‌گفت. او هر فرصتی را برای عبادت، مغتنم می‌شمرد.

سید همیشه برای اعمال و مراسم عبادی و مذهبی، اهمیت خاصی قائل بود. هم در مراسم اعیاد حضور داشت، هم در مراسم عزاداری. مثلا همرزمان تعریف می‌کنند که یک بار در روز میلاد امام علی علیه السلام، در منطقه در حال مأموریت بودند. بچه‌ها که تعدادشان زیاد هم نبود، دوست داشتند مراسمی هر چند کوچک داشته باشند، اما مداح هم میانشان نبود.

یکدفعه سید مصطفی از میان جمع بلند شده بود و شروع کرده بود به مداحی. او آن روز نیروها را خندانده بود در حالی که هیچکس انتظار نداشت سید با آنهمه جذبه، چنین کاری کند.

انتهای پیام