به گزارش ایسنا و به نقل از نیواطلس، پژوهش‌هایی که در سال‌های اخیر انجام شده‌اند، به روشن کردن راه‌های سودمندی کمک می‌کنند که ورزش به واسطه آنها می‌تواند بر روند پیری تأثیر بگذارد و به مقابله با از دست دادن بینایی، آسیب قلبی و همچنین، ترمیم عضله بپردازد. یک پژوهش جدید از طریق آزمایش‌هایی که روی موش‌های مسن انجام شده‌اند، داده‌هایی را به این مجموعه اطلاعات اضافه کرده است. این اطلاعات پس از یک رژیم شدید تناسب اندام، ویژگی‌ موش‌هایی را که هشت هفته جوان‌تر بودند، در مقایسه با گروه کنترل‌شده غیرفعال نشان دادند.

این پژوهش، روی یک فرآیند بیولوژیکی موسوم به "متیلاسیون DNA" یا (DNA methylation) متمرکز است که طی آن، خوشه‌هایی از اتم‌های موسوم به گروه‌های متیل با مولکول DNA تعامل می‌یابند و بیان ژن‌های ما را تغییر می‌دهند. این فرآیند، تحت تأثیر طیف وسیعی از عوامل محیطی مانند رژیم غذایی و استرس قرار می‌گیرد و به همین دلیل، یک مکانیسم اپی‌ژنتیک مرتبط با پیری در نظر گرفته می‌شود. متیلاسیون DNA با بالا رفتن سن، افزایش می‌یابد.

"کوین موراک"(Kevin Murach)، پژوهشگر "دانشگاه آرکانزاس"(UArk) آمریکا و از اعضای این گروه پژوهشی گفت: تغییرات متیلاسیون DNA طی عمر، به شیوه‌ای سیستماتیک اتفاق می‌افتد. این تغییرات تا جایی است که می‌توان DNA یک شخص را از یک نمونه بافت مشخص‌شده به دست آورد و با درجه‌ای از دقت، سن تقویمی او را پیش‌بینی کرد.

این پژوهش، موش‌های نزدیک به پایان عمر را در ۲۲ ماهگی در بر داشت که طی دو ماه، تحت یک رژیم ورزشی قرار گرفتند. این برنامه به یک سرباز انسانی تشبیه شده است که یک کوله پشتی سنگین را طی چندین مایل حمل می‌کند و برای اطمینان از ساخت عضله در موش‌ها طراحی شده است.

بررسی موش‌ها در پایان برنامه نشان داد که تمرینات اواخر عمر، پیری اپی‌ژنتیک را در عضلات اسکلتی آنها کاهش داده است. سن اپی‌ژنتیک بافت حدود هشت هفته کمتر از یک گروه کم‌تحرک از موش‌های همسن بود. اگرچه نتایج این پژوهش امیدوارکننده هستند و این ایده را تقویت می‌کنند که ورزش برای سلامتی خوب است اما برای از بین بردن ارتباط بین متیلاسیون و عملکرد عضلات باید بررسی‌های بیشتری انجام شود.

دانشمندان قصد دارند بررسی‌های بیشتری را برای بررسی این ارتباط انجام دهند تا بفهمند که آیا متیلاسیون تغییر یافته می‌تواند به واسطه ورزش، تغییراتی را در عملکرد و سلامت عضلات ایجاد کند یا خیر.

موراک گفت: اگر چنین موضوعی درست باشد، پیامدهای این کار چیست؟ آیا تغییرات در این نواحی متیلاسیون بسیار ویژه، فنوتیپ واقعی دارند که از آن پدید می‌آید؟ آیا این عاملی است که به بروز پیری منجر می‌شود یا فقط با آن مرتبط است؟ آیا این فقط عاملی است که در هماهنگی با سایر عوامل گوناگون طی فرآیند پیری رخ می‌دهد؟ این چیزی است که ما نمی‌دانیم.

این پژوهش، در مجله "Aging Cell" به چاپ رسید.

انتهای پیام