به گزارش ایسنا، در متن این بیانیه آمده است : « امروز هوشنگ میرزائی به خاک سپرده شد. بی آن که بتوانیم بر شانه بگیریم­ اش. یک همسر، یک پدر و البتّه یک فیلمساز.

امّا او امروز به تنهایی در دل خاک فرونخفت؛ حقیقت این است که بخشی از ما نیز به خاک سپرده شد. همه‌ی ما که هم‌چون او در این دوران و در تمام این سال‌های نه چندان کوتاه، نجیبانه و شرافت‌مندانه، صادقانه و بی‌دریغ کار کرده‌ایم، فیلم ساخته‌ایم، فرهنگ و تاریخ و جامعه و روزگار خود را در قاب فیلم‌های خود نشانده‌ایم و دریغ که مانند هوشنگ قدر ندیده‌ایم. قدر دیدن پیشکش، به دوام، عتاب هم دیده‌ایم.

ما، همچون هوشنگ میرزایی، تمام عمر و فرصت یگانه‌ی زندگی را با اشتیاق صرف کار شرافتمندانه­ ی مستندسازی کرده‌ایم و به ازایش امّا بنا به سنّتی شگفت، بی ­مهری و درشتی دیده‌ایم. قهر و توبیخ و تهمت سهم و قوت معمول­ مان بوده است. آن هم از کسانی که خود را خدمت­گزاران و متولّیان هنر و فرهنگ می­ دانند. امّا در واقع ما را بردگانی ارزان و کم ارج می­ دانند که توجیه مَقام و مُقام ایشانیم. حقیقت تلخ این است که ما هستیم تا آن‌ها باشند. تا آن­ها مدیر، مسئول و ... بمانند. این تنها کاربرد ماست برای ایشان.

برای نمونه، سازمانی که هوشنگ بازنشسته‌ی آن بود نه فقط او را بر صدر ننشانده بود و عزّت نمی­ گذاشت که در دوران دچار شدن‌اش به بیماری، دریغ ‌کرد از تأمین کامل و بی منّت هزینه‌های درمان‌اش. حالا هم از پس مرگ تلخ او، فقط قبول می ­کند که سهمی از هزینه­ ها­ی بستری او را بدهد و به اقساط از حقوق بازنشستگی­ اش کم کند!

در این میان تنها برخی از دوستان و همکاران، از خانه سینما و مرکز گسترش سینمای مستند، تا رفقا و هم­صنفیان هوشنگ بودند که به همدلی، بخشی از بار سنگین مالی درمان او را بر عهده گرفتند.

هوشنگ برای امرار معاش­ اش پذیرفت در ازای مبلغی ناچیز، جوانان مشتاق سینما را در شهرهای دورافتاده آموزش بدهد. آن هم در شرایط سخت همه­ گیری ویروس کرونا. بی رعایت پروتکل های لازم. وقتی هم با تبی شدید از این سفر بازگشت و بستری شد، این رفقا و همکاران او بودند که در تکاپوی فراهم‌آوری هزینه‌های هنگفت درمان­اش برآمدند. هزینه­ هایی که همه جای دنیا رایگان است و اینجا، فقط از زبان دولت‌مردان‌اش و در برابر دوربین‌های تلویزیونی بی­ هزینه‌ است.

صندوقی هم که از عنوان هنرمندان بهره می‌برد، تا به حال و تا به روزِ دفنِ تکّه ­ای از ما، انگشتی نجنبانیده برای برداشتن باری از دوش این فیلمساز با شرافت. بخوانید برای همه‌ی ما.

ما فیلمسازان مستند، با قلبی لبریز شده از اندوه، جانی بر لب آمده، این بار به بهانه‌ی از دست دادن یکی از برادران شریف خود، مراتب شدید شکایت خود را از سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی و هم از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و با تأکید بیشتر از دولت و دولت‌مردان اظهار می‌کنیم و پاسخ می‌خواهیم. پاسخی علنی و روشن. از همه‌ی کسانی که باید مطابق وظیفه‌ی خود، نه فقط از هنرمندان که از همه مردمان نجیب این سرزمین در این شرایط سخت، پشتیبانی کنند و نمی‌کنند.

 این­ بار ما با جدیّت و پیگیری بی­ وقفه، از ایشان به اصرار می‌خواهیم که وظیفه شناس باشند و پاسخگو. حالا وقت آن فرارسیده تا به ایشان یادآوری کنیم که باید باور کنید و بپذیرید که ما موظّف به حفظ جای‌گاه شغلی شما نیستیم؛ بل­که این شمایید که وظیفه دارید به یکان یکان مردمان این سرزمین خدمت کنید. حتّی به قیمت نادیده گرفتن خودتان، شغل­ تان و منافع‌تان.

پس پیش از آن که بیش از اینِ ما را به خاک بسپارید، مسئولیت­ پذیر باشید.

این بیانیه، حتماً تا دریافت پاسخ ­های قانع کننده و واضح، به امضای مستندسازان سینمای ایران خواهد رسید و به روز خواهد شد.»

هوشنگ میرزایی که به دلیل برگزاری کارگاه فیلم سازی در چند شهر به کرونا مبتلا شده بود به تازگی از دنیا رفت.

انتهای پیام