برای عشاق سینما و علاقه مندان فیلم دیدن که نزدیک به یکسال می شد که پای شان را به سینما نگذاشته بودند ، فرصت خوبی بود.

برای آنان که دل شان تنگ شده بود که هنرپیشه ها و قصه ها برای شان بر پرده جان بگیرند ، فرصت خوبی بود که سرانجام با پروتکل بهداشتی این اتفاق افتاد.

اما پروتکل های بهداشتی، طعم فیلم دیدن را برای مان تغییر داد ، از سانس های بامدادی و شامگاهی دیگر خبری نبود و سانس فوق العاده مان به صبح زود رسید ، صبح های زود به جای شبانگاه ها، شال و کلاه می کردیم و به سینما می رفتیم.

بوفه های سینما که محل خرید تنقلات برای دیدن فیلم بود،بسته بودن و ترجیح مان بود تا هنگام تماشای فیلم خوراکی نخوریم تا ماسک مان بر صورت مان باقی بماند تا خدای نکرده اتفاقی نیفتد.

از صف های طولانی مقابل سینماها هم خبری نبود، بنابراین از اتفاقات عجیب که جلوی درب سینماها در سال های قبل شاهد بودیم و حتی پای نیروی انتظامی را به درب سینماها می کشاند ، خبری نبود .

همین اتفاقات فقط به خاطر این بود که یک ویروس  کوچک و نادیدنی یک سالی می شود، همه دنیا را درگیر کرده است و به طبع ما را هم درگیرتر.

همه اینها را ویژگی مثبت این ویروس می دانیم ، که اگر نبود ما مجبور بودیم، نصف شب ها خسته و کوفته فیلم ببینیم که احتمال اینکه فیلم به دل مان نشیند، بیشتر بود. 

خوراکی هم نخوردیم ،چه بهتر که چاق نمی شویم و بعضا به کبد چرب دچار نمی شویم!

در ازدحام سالن ها هم گیر نکردیم و با خیال راحت تر به سالن رفتیم و آرامشی داشتیم که در هیچ دوره ای شاهدش نبودیم چون دیگر درگیر صندلی بازی نشدیم و راحت تر و با آرامش فیلم دیدیم.

این ها از دستاوردهای کرونا بود که باز هم ما را که دل مان برای پرده نقره ای تنگ شده بود، به سینما برد تا رویاهای مان را بر پرده ببینیم.

ای کاش اگر کرونا هم برود ، عادت کنیم به نظم و ترتیبی که در زندگی مان بوجود آورد اما دل مان گرفت، وقتی بعد یکسال دوستانمان را دیدیم، نتوانستیم، آنها را در آغوش بگیریم.

قصه جشنواره فیلم فجر امسال با آرزوی بهتر شدن شرایط و از بین رفتن ویروس منحوس کرونا، به پایان رسید تا شاید سال دیگر بدون ماسک به دوستانمان سلام کنیم و دوستانمان خنده مان را ببینند.

ایسنا، شیما غفاری

انتهای پیام