محمدعلی اردیسی در گفت‌وگو با ایسنا ضمن تبریک چهل و دومین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، تبعید امام(ره) به عراق را یک جرقه دانست و گفت: آمادگی مردم برای پیروزی انقلاب در بهمن ٥٧ شکل نگرفت بلکه ریشه در سال ٤٢ داشت.

ادریسی خاطرنشان کرد: مردم، خصوصا اهالی مومن شیراز در آن سال‌ها در مسیر زیارت از کربلا و نجف به ملاقات امام نیز می‌رفتند و اگر مقدور بود نوار ضبط شده یا دست نوشته از ایشان به سوغات می‌آوردند.

او با بیان اینکه پس از تبعید امام به پاریس ارتباط با ایشان همچنان تداوم داشت، گفت: حضرت امام(ره) حقیقتا روح خدا بود و هنوز هم سایه شان بر سر این مملکت است و امروز هم اگرچه کمبودهایی داریم و در رسیدن به اهدافی که می‌خواستیم تاخیر ایجاد شد، اما همچنان به انقلاب و نظام اعتقاد داریم و به آینده امیداریم.

ادریسی در خصوص حوادث ١٢ تا ٢٢ بهمن ٥٧ در شهر شیراز گفت: شب ١٢ بهمن تا صبح نخوابیده بودیم و همه کسانیکه در صحنه انقلاب بودند، آن زمان شب زنده‌داری کردند و به یکدیگر دلداری می‌دادند که به حتم امام خواهد آمد.

این مبارز انقلابی در شیراز، گفت: آن روز که حضرت امام به کشور بازگشتند، تلویزیون تصاویری را پخش کرد اما ارتباط قطع شد و همه از تمام نقاط شیراز که آن زمان اینقدر گسترش نیافته بود، به خیابان‌ها و خصوصا خیابان‌های مرکز شهر آمدند.

ادریسی اضافه کرد: شیراز قبل از بسیاری از شهرها تجربه اعمال شدیدترین حکومت نظامی در ایران را داشت؛ نیروهای نظامی ارتش از پادگان‌های هوابرد، مرکز زرهی، مرکز پیاده و .... که زبده‌های نظامی را در خود داشتند، در خیابان‌ها مستقر شدند؛ روز ۱۲ بهمن هم همچنان یگان‌ها در خیابان‌ها حضور داشتند، اما عکس‌العملی به حضور مردم نشان ندادند.

ادریسی که بیش از سه دهه مسئولیت سرپرستی دفتر روزنامه اطلاعات در شیراز را عهده‌دار بود، با بیان اینکه اطاعت از دستور امام(ره) در آن زمان به یک باور قلبی تبدیل شده بود به نقش روحانیت در پیروزی انقلاب اشاره و بیان کرد: مساجد به واقع مرکز اصلی و مهم تصمیم‌گیری و هدایت مردم و مبارزات بود.

این پیشکسوت انقلابی گفت: آن زمان در هر محله یک کمیته تشکیل شده بود و معتمدین نظارت می‌کردند تا رخدادهای انقلاب باعث بروز مشکل برای مردم نشود و در اوج تظاهرات و حتی روز ۱۲ بهمن که شمار شرکت کنندگان در تظاهرات، بیش از هر زمان بود، مراکزی نظیر داروخانه و نانوایی و ... تعطیل نشد.

ادریسی با بیان اینکه در آن زمان مردم فقط به کلانتری شماره ۲ در فخرآباد که در کوچه نوبهار قرار داشت، هجوم بردند، گفت: در آن روز بلافاصله حضرات آیات ربانی، محلاتی و دستغیب، اطلاعیه دادند و از مردم خواستند که به حریم ادارات وارد نشوند و اموال دولتی محفوظ بماند.

این پیشکسوت انقلابی اضافه کرد: در روزهای بعد، فرماندهان پادگان‌های نظامی در شیراز یکی یکی اعلام همبستگی کردند، همافران پایگاه هوایی شیراز هم در راس این موضوع قرار داشتند که به همراه سایر فرماندهان و ارتشیان، بتدریج به مردم و روحانیت پیوستند.

انتهای پیام