به گزارش ایسنا، شاه بلوط هندی یا Horse Chestnut با نام علمی Aesculus hippocastanum به صورت درخت و بومی جنگل های کوهستانی است. خاستگاه این گیاه شبه جزیره بالکان و شمال هندوستان ذکر شده است و درکشورهایی مانند آلبانی یونان می‌روید و در ایران در غرب پاوه به طور پراکنده دیده می شود. همچنین در گیلان به طور کاشته شده وجود دارد. قسمت مورد استفاده شاه بلوط، دانه تازه است که از پوسته جدا شده است.

دکتر فرزانه نباتی، عضو هیات علمی پژوهشکده گیاهان دارویی با اشاره به این‌که تحقیقات علمی دانشمندان بر روی این گیاه از سال 1960 آغاز و از  سال 1995 این گیاه به عنوان سومین گیاه نسخه‌ای رایج پس از جینگو و علف چای در آلمان بوده است، بیان کرد: در دانه گیاه شاه بلوط هندی، علاوه بر روغن، ترکیبات گلیکوزیدی بسیاری وجود دارد.

 دکتر نباتی اظهار کرد: عصاره دانه شاه بلوط هندی دارای اثرات ضد التهابی بوده و رادیکال های آزاد را خنثی می کند. همچنین مصرف این گیاه در نارسائی های مزمن عروقی تائید شده است و از آن در درمان التهاب عضلات صاف ناشی از صدمه، جراحی و جراحات دردناک استفاده می شود.

وی افزود: براساس آزمایشات به عمل آمده، عصاره شاه بلوط هندی با کاهش نفوذپذیری عروق و بهبود جریان برگشتی خون سیاهرگی و کاهش آنزیم‌های لیزوزومی، مانع شکسته شدن دیواره مویرگ‌ها شده و از تشکیل کیسه‌های سیاهرگی هموروئید و واریس جلوگیری می‌کند. همچنین از عصاره این گیاه در بهبود بیماریهای وریدی همچون واریس سیاهرگها، هموروئید و یخ زدگی بافت بدن در اثر سرما (frostbite) استفاده می‌شود.

به گزارش روابط عمومی پژوهشکده گیاهان دارویی جهاد دانشگاهی، دکتر نباتی در پایان خاطرنشان کرد: عصاره دانه‌های شاه بلوط هندی را هم می‌توان به صورت خوراکی مصرف کرد و هم به شکل لوسیون، پماد و ژل روی پوست به کار برد.

انتهای پیام