این زبان‌شناس و دانشیار پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران در گفت‌وگو با ایسنا، درباره تجربه خود در برگزاری کلاس‌های آنلاین درس ادبیات و وضعیت برگزاری کلاس‌ها در این دوران گفت: من جزء معلمان نسل سنتی محسوب می‌شوم، ما متعلق به نسلی هستیم که کلاس‌ها با تخته و گچ برگزار می‌شد برای همین خیلی دلتنگ دوران حضور دانشجویان هستم.

او افزود: همچنین چون من درس مهارتی تدریس می‌کنم، در واقع یکی از درس‌هایی که من همیشه تدریس می‌کنم زبان است، چه زبان عمومی و چه تخصصی، یکی از دشواری‌ها این است که مهارت را نمی‌شود به صورت مجازی یاد داد. شاید بشود برخی از مسائل خیلی نظری مثل لکچرها را مجازی درس داد؛ همان‌گونه که در حال حاضر هم کلاس‌های لکچری من بی‌دردسر برگزار می‌شود، ولی معتقدم در کلاس‌های مهارتی‌ام چون بازخوردی از دانشجویان دریافت نمی‌کنم برایم سخت شده و به نحوی نیست که من می‌پسندم.

محمودی‌بختیاری همچنین با اشاره به مسائل سخت‌افزاری برگزاری کلاس‌های مجازی گفت: به عنوان مثال، ما که در دانشگاه تهران هستیم یکی از مشکلات‌مان با عدم کارکرد خیلی موفق «ای لرن»("e-learn") است. آن چیزی که خیلی اهمیت دارد این است که بعضی از بسترهای آموزشی که باید فراهم باشد برای مثال فیلتر است، پلتفرم‌های خیلی خوبی برای برگزاری کلاس یا شکل دادن گروه وجود دارند که مسدود هستند و بقیه هم (مثل واتس‌اپ) کارکرد خوبی ندارند، برای همین شرایط از این جهت خیلی بهینه نیست.

این مدرس ادبیات نمایشی ادامه داد: خیلی از دانشجویان عزیز ما در جاهایی زندگی می‌کنند که دسترسی‌شان به سرعت اینترنت محدود است.

بهروز محمودی‌بختیاری در پاسخ به سوالی درباره چگونگی قابلیت درس ادبیات و زیرشاخه‌های آن در تدریس مجازی بیان کرد: اگر بخواهیم به معنای واقعی نگاهی دانشگاهی داشته باشیم، بعید می‌دانم هیچ درسی در حوزه علوم انسانی را بشود به صورت کاملا موفقیت‌آمیز مجازی برگزار کرد. چون علوم انسانی در عرصه نقلی هستند، برخی از علوم، عقلی هستند و در پذیرش آن‌ها تردیدی نیست، مثلا شیمی یا فیزیک در همه جای دنیا یک شیمی یا فیزیک است اما علوم انسانی که جزء علوم نقلی است و در آن تضارب آرا، گفت‌وگو و مباحثه مهم است و اصلا قرار نیست افراد در آن اجماع نظر داشته باشند، در این دوران بیشترین را آسیب دیده است. در حوزه هنر هم چون خلاقیت محض وجود دارد، این آسیب بیشتر بوده است.

او در پایان درباره وضعیت دانشجویان خود در دوران آموزش مجازی روزهای کرونایی گفت: دانشجویان عزیز من در دانشگاه تهران خیلی بزرگوارند و تاکنون گله و شکایتی نکرده‌اند، شاید چون جوانانی منطقی هستند و شرایط را درک می‌کنند و می‌دانند که مشکل چیست ولی یقینا مشکلاتی دارند و اگر هم اعتراضی نکرده‌اند از سر نجابت و بزرگواری‌شان است. آن‌ها هم متوجه شده‌اند که ما تمام تلاش‌مان را می‌کنیم که مطلبی فوت نشود ولی حیف از آن لحظاتی که قدرش را نمی‌دانستیم، پرسش و پاسخ داشتیم و درس به تضارب آرا و به موافقت و مخالفت می‌گذشت و افراد احساس می‌کردند که خودشان هم در تولید علم سهیم‌اند.

انتهای پیام